Geplaatst 
Toen we je kregen was je een jaar of 7. Je had je hele leven op het land doorgebracht en pas laat geruind. Je was pas net onder het zadel maar wat deed je je best, je midden draf. Het leek alsof je vloog!. De wedstrijden gingen super en iedere keer kwam je met winst en prijzen thuis, je vond dressuur veel fijner dan
springen en je weigerde nog wel is in het parcour.
Het ging anderhalf jaar super.. totdat je niet meer over je rug liep en begon te staken, we zijn met je naar de dierenarts geweest en wat bleek? Je hele rugband was zwart op de echo.. aan de hand stappen en na 6 weken een beetje draven, we deden netjes wat er gevraagd werd en later je longeren. Het zag er allemaal weer goed uit dus langzaam weer opbouwen. Maar je liep niet ... nog steeds niet. Er werd gezegd dat je de bak niet leuk vond, dus zijn we met je naar het bos geweest. Het ging drie keer goed maar toen liet je zien dat je ook het bos niet wilde. En rende je bokkend het terrein van sein over. We gingen terug naar de kliniek voor een echo, weer de rugband helemaal zwart. Mama zei dat je maar 2 maanden moest revalideren op het land. Lekker met je kop naar beneden en vergeten van het staken. We hebben je gepoetst en gevoerd en na 2 maanden weer rustig opgebouwt. Je staakte weer en toen zeiden ze dat het tussen je oren zat. Dat je nooit meer gaat lopen dat er een knop in je hoofd om is gegaan. We hebben met een longeerzweep geprobeerd en uiteraard ging je toen wel. We hebben je naar de Hofstede gebracht waar je met aquatraining weer spieren zou opbouwen en daar onder het zadel gereden worden.
Je werd daar amper gepoetst, ze zeiden dat je niet meer steigerde en je mocht mee naar huis van mama. Toen heeft Lau erg veel grond werk met je gedaan zodat je haar vertrouwde. Altijd als zij erop zat deed je je stinkende best. Het zag er naar uit dat je weer helemaal goed was en we gingen weer terug naar de kliniek waar we een echo lieten maken. We moesten even wachten op de uitslag...
Ik kwam thuis op een vrijdag na school en ik zag mn zussen huilend zitten op de bank, ik zag mn mama voor de computer met tranen in haar ogen. Ik dacht dat dit echt niet goed was. Ik vroeg aan mama wat er is en ze wees op een artikel op het beeldscherm: 'spondylose'. Ik begon het te lezen en kreeg tranen in mn ogen. Ik las het laatste zinnetje: Een paard met spondylose is meestal niet meer te redden. Mama vertelde ook dat je binnen een jaar zulke vergroeide wervels zou hebben dat je niet meer zou opstaan. 29 mei kregen we dit vreselijke nieuws. 1 Juni zouden we je wegbrengen naar de dierenarts om je te laten gaan. Lau was mee en een vriendin. En mama natuurlijk. Lau zei nog; als je mijn paard pijn doet, doe ik jou wat aan...
Met een lege trailer kwamen ze thuis, ik heb zitten huilen en schreeuwen.. stomme dierenartsen.
We hebben nog veel foto's gemaakt op de laatste dagen..
Vriendje, ik mis je. Maandag heb je er een stalvriendje bij. Die ook een blessure heeft die niet meer over gaat.
R.I.P Tanciano 28-04-2000 - 01-06-2011.
Als twee bruine ogen vragen,
Help mij, want ik voel me niet zo fijn,
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde,
Egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort,
Dit komt nooit meer goed,
En hij krijgt steeds meer pijn,
Mag je dan omdat je hem niet kan missen,
Egoïstisch zijn??
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed,
En je zonder hem naar huis toe moet,
Met een halster in je hand,
En je hart vol pijn,
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes,
Elke dag samen was een feest,
En in al die tijd,
Is hij zelf niet een keer,
Egoïstisch geweest.
