Geplaatst Sjaakie, mijn maatje, mijn schatje voor altijd..
Ons verhaal begon op de oude manege - die bestaat niet meer - er stond een frisse pony van een jaar of 18 voor de lessen. Ookal reed ik pas, en was ik 8 jaar, ik zat maar al te graag op jou rug. Altijd lachen, gieren en brullen als jij weer begon te rennen door de bak. Je leek dan wel een rodeo pony, en je was misschien een flinke D pony, ik was nooit bang om te vallen want zodra ik bijna viel stopte je direct en kon ik mezelf herstellen. Of je het aanvoelde of dat je het gewoon wist... Misschien was het wel toevallig? Het was super lief. Je deed altijd je best, met je streken.. Lekker bokken en rennen, dat was het liefste wat je deed. Sjaak waarom moest jij nou net gaan?
Maar toen ik 10 was, vond mijn moeder de manege tijd wel weer mooi geweest, jij verzuurde niet. Maar ik moest je achterlaten, ik dacht dat het einde van onze tijd daar was. Ik gaf je een wortel, een knipoog, een kus en een traan.. En rende huilend de stal uit. Je bleef me na staren, maar ik was oud genoeg om op het paard - dat aan huis stond en staat - van mijn moeder te rijden vond zij. In de auto keek ik huilend naar een plukje manen die ik afgeknipt had. Doei mijn lieve Sjaak, ik zal je nooit vergeten.Maar het was nog niet voorbij!
Na een jaar vond ik het wel leuk, ik kon niet wennen aan het paard van mijn moeder. Ik viel er elke maand zeker een keertje af. Dat paard was niet zo voorzichtig als jou. Ik ging met een vriendin mee naar de manege, en rende hoopvol naar het hoekje waar jij altijd stond en ja je was er nog. Je herkende me niet, maar ik jou wel! Ik heb die hele avond bij jou in de box gehangen.. Als 11 jarige naast "mijn" 21 jarige pony. Maar toen was de avond voorbij en moest ik terug, weer elke dag op dat vreselijke paard! Had ik onze ontmoeting alweer gehad? Was het alweer voorbij?? de volgende dag zat ik echt vreselijk te huilen op het paard ik jammerde.. Eindeloos, dagen lang en eindelijk was het zover! Ik mocht weer gaan lessen op de manege, we herinnerden elkaar snel genoeg. Ik reed weer elke week op jou.. Maar het heeft niet lang mogen duren, de manege stortte op een nacht voor een deel in. Op jou stallenblok en je stond binnen, de manege werd gesloten en mijn wereld stortte opnieuw in. Weg was mijn Sjaak.. Terug naar het paard van mijn moeder.
Ongelooflijk!
Na 2 jaar, ik was inmiddels alweer 14 en jij was 23 of 24.. Opeens dook je op, ik was zo blij. "Ben jij het echt Sjaak?!" Ik rende ademloos naar je toe, je was zo verwaarloosd. Zo mager, helemaal opgebloeid en je been hield je raar, ik ging je elke dag verzorgen. Je been was blijkbaar met het ongeluk verkeerd terecht gekomen. En niet goed behandeld, maar je kon nog galopperen als de beste! Ik kon nog steeds op je rijden, je had geen pijn aan het been het zag er alleen wat gek uit. Ach, interesseerde mij het. En toen kwam je te koop.. In die tijd was je 24 en ik 14. Ik kon je niet kopen, dat zou ik nooit kunnen betalen. En ik kende ook geen manege waar ik je aan zou kunnen bieden. "Het is oneerlijk Sjaak, we gaan alweer uit elkaar." En zo gebeurde het..
De mijne!
Het was geweldig om te zien, ik stond op en zag op mijn bureau een hoofdstel liggen met; "Sjaak" erop. Ik holde naar beneden en daar stond Sjaak, naast het paard van mijn moeder op de weide! Aan huis! We zouden nooit meer scheiden! Ik maakte nog buitenritten, gewoon lol rijden niks meer serieus nemen. En je vond het geweldig! Je stoof vooruit, we gingen de grote passen van mijn moeder voorbij! En ja misschien was ik wat groot, maar Sjaak kon dat allemaal makkelijk aan. Me vastgrijpen aan je hals als jij opeens onverwacht met je hoeven de lucht in steigerde. Ze zeggen altijd een goede ruiter valt, nou ik ben hoog uit 2x van Sjaak afgevallen in al die tijd! En nee ik strafde je daar niet voor, je nam toch geen loopje met me. We waren blij om samen te zijn. En toen je 2 jaartjes bij mij stond kwam de dierenarts tot de conclusie dat we af moesten bouwen, je been kon het niet meer aan. "Het is goed Sjaak, zonder onze wilde ritjes kunnen we ook gelukkig zijn.." Ik bouwde af, reed soms nog een half uurtje stap en draf geen volle galop meer. Geen gespring meer, geen gesteiger meer, geen gebok meer, - nouja, zo goed als ik hem kon verhinderen - ach., we konden best genieten zonder al dat gekke gedoe toch?
Sjaak, waarom kan je nou niet eens EVEN NORMAAL DOEN?!
Mijn handen voor mijn gezicht, mijn hart in mijn keel, kokhalsend deinsde ik achteruit. Je was weer veel te wild geweest, je lag in de kreukels op de weide. Ik belde de dierenarts machteloos. En begon alleen maar van angst, woede en onrecht te schreeuwen en te huilen. De dierenarts kon je oplappen, gelukkig niks gebroken, door die houding van dat been zag het er allemaal veel erger uit dan dat het was. Na een maandje kwam je er weer bovenop en we gingen weer wat drafritjes maken.
Koliek bij oude paarden blijft terug komen en maakt je paard kapot..
Ik ging je 's avonds je eten brengen en je had een gaskoliek. Ik belde de dierenarts en na een darm ontspanner leek alles weer goed te gaan. Maar de volgende dag was het terug. Je lag in de weide, en rolde jezelf helemaal gek. Ik ging met je rond stappen, je kreeg weer darm ontspanner en het luchtte goed op bij jou. Ik was blij, je had het weer overleefd.
27 jaar.
Je 27ste verjaardag was bijzonder, omdat ik ergens al wist dat het je laatste verjaardag was. Ik knuffelde je en gaf je taart.. Het was een geweldige dag, een geweldige dag zijn tol eiste. Want de volgende dag had je alweer koliek en deze keer geen gas koliek. Ik moest met je rondstappen en ik zag aan je ogen dat je niet meer wilde. Ik zette je op stal ik kon je niet laten afmaken. Ik knuffelde je, sliep bij je, borstelde totdat ik niet meer kon zien waar ik borstelde. Maar de volgend ochtend stond je weer op 4 benen, ik bracht je naar de weide en begon uit te mesten. Ik lachtte, je galoppeerde door de weide. Toen ik je box klaar had, wist ik het zeker. Ik zou deze dag geweldig maken, ik zadelde je op en we cross-ten door de bossen. Iets wat niet meer mocht.. Maar je genoot en daar ging het me vandaag alleen maar om.
Word je dan toch nog 28?
3 maanden voor je 28ste verjaardag kreeg je weer een koliek, ditmaal weer een gas koliek. Dierenarts, darm ontspanner en het leek je op te luchten. Maar schijn bedriegt. Je rolde je vast in je box keer op keer en ik stapte rondjes door de wei. En om klokslag 18:00 gister avond wist ik het, de tijden waren voorbij, ze waren mooi maar het was goed geweest.. Ik zei dat ik nog een half uurtje afscheid wilde nemen en dat daarna je spuitje gegeven kon worden.
Sjaak, je wist het.. Je legde je hoofd op mijn schoot, je brieste,
Je hinnikte, je hoestte,
Je legde je erbij neer,
Je wist dat dit onze laatste minuten samen waren.
Om half 7 ongeveer sloot jij je ogen. Het was voorbij, ik trilde en deinsde weg, ik kon er niet tegen, je lichaam zo levenloos, je was weg.. Waarom?! Ik kon alleen maar gillen. Ik viel in de hoek van de weide op de grond, het paard van mijn moeder kwam me troosten. Het was vreselijk, mijn Sjaak was weg, het was voorbij.
Je hoeft niet te reageren ik wilde het gewoon even kwijt.
. Je paardje zal je vast dankbaar zijn! 
