Jemig zeg nooit gedacht dat ik hier iets zou opschrijven en het valt me ook zwaar om dit te doen. Mijn paard 4 jaar oud is overleden.
Vrijdag 19-8-2011 om 16.50 werd ik gebeld door een stalgenootje dat Choco een koliek aanval had en het niet zo goed ging met haar het was beter dat ik naar stal ging en oh ja we moesten de veearts nog een keer bellen. Ik ben meteen in de auto gestapt en naar haar toe gereden niet wetend wat ik zou aantreffen. Bij aankomst zag ik mijn paard die veel wonden had waar ik erg van schrok. Haar oog was helemaal opgezet en haar heup geschaafd verder had ze nog meer plekken. Ze stond in haar stal en de boer kwam naar me toe om te vertellen dat ze donderdag op vrijdag nacht was ziek geworden. Ik was boos omdat ze me niet eerder hadden gebeld. De meiden op stal waren met haar aan het lopen geweest. Ik had de boer gevraagd nogmaals de veearts te bellen die er met zo'n 3 kwartier was. Weer een spuit gehad en ik had het idee dat ze een beetje opknapte.
Hij vertelde dat ze wel een verhoogde hartslag had maar ik wist niet zo goed wat daarmee werd bedoelt. Ik heb met haar een stuk gelopen over de dijk en zag dat ze daar van genoot. De schapen waren wel erg interessant. Ze wilde ook graag weer terug en begon flink door te stappen. Op stal aangekomen ging ze weer liggen. Ik ben naar huis gegaan en ze zouden mij bellen als het slechter ging. Niks gehoord en dus zaterdagochtend met goede hoop terug gegaan naar stal. Helaas was was die goede hoop een verkeerde conclusie. Ik kwam aan en trof daar een doodziek paard aan die nog met haar laatste krachten is opgestaan om me te verwelkomen gelijk weer de veearts gebeld . Ik wilde met haar gaan lopen en ben het erf afgegaan maar vanaf daar wilde ze niks meer, niet vooruit of achteruit. Ik ben weggelopen en ze kwam me achterna tot halverwege het erf toen deed ze niks meer. In paniek belde ik mijn zus die ook schrok, ze vertelde me om rustig te worden en mijn positieve energie aan mijn paard door te geven. Toen de veearts kwam zakte ze door haar benen heen, vanaf toen wist ik dat ze de moed had opgegeven. Omdat ze pas voor het eerst hengstig was geworden vroeg ik me af of ze misschien iets met haar baarmoeder had omdat ze zo kreunde en pijn had. De veearts heeft haar onderzocht en vertelde dat haar baarmoeder er goed uitzag. Toen hij in haar mond keek zag ik zijn blik, dit was niet goed. Ze is aan het verbloeden zei hij. Ze heeft inwendig een bloeding en ze is aan het dood gaan. Mijn wereld stortte in en het enige wat ik kon zeggen was geeft haar een spuitje ze mag niet leiden. Ik ben bij haar gebleven en haar hoofd vast gehouden. Toen de veearts het spuitje wou geven was haar bloed al donkerbruin. Toen ik thuis kwam viel ik in een gat en ben alles over koliek gaan lezen. Tot mijn verbazing las ik dat bij een paard met koliek verschijnselen die in combinatie een verhoogde hartslag heeft ze normaal gelijk een neus sonde inbrengen om de maag te legen dit is niet gedaan, ook heb ik gezien dat er bij mijn paard allemaal water uit zijn neus kwam. Ik weet een paard kan niet overgeven en heb het gevoel dat ze een maagbloeding heeft gehad door over vervulling van de maag. Er zijn 2 verschillende veeartsen bij geweest (wel van de zelfde praktijk) wat me geen goed gevoel geeft. Ik zal de veearts nog wel bellen met mijn vragen en weet dat ik mijn paard er niet mee terug krijg, maar alles maakt me wel onrustig. Ik verzorgde Choco samen met een ander meisje die op vakantie was in Amerika. Ik mocht haar niet bellen wat verschrikkelijk is. Afgelopen zaterdag is ze thuis gekomen en moest ik haar het slechte nieuws gaan vertellen. Ook zei is kapot van verdriet, nu probeer ik te verwerken wat er is gebeurd maar er gaat een behoorlijke tijd overheen voor ik dit een plekje kan geven. Ik heb voor haar een gedicht geschreven die ik graag met jullie deel.
LIEVE CHOCO
Mijn meisje nog zo jong en blij, nu ineens ben je weg van mij.
Donderdag hebben we nog zo fijn gereden, vrijdag heb je behoorlijk geleden.
Pogingen van de veearts hielpen niet meer, ik zag dat je pijn had steeds meer.
Zaterdag was je laatste dag, met je laatste kracht stond je nog op toen je me zag.
Ik probeerde met je te lopen tot aan de weg, en daar kwam de grootste pech.
Je stond stil, nog geen stap, zelfs van die lekkere appel wilde je geen hap.
Pas toen ik weg liep kwam je met me mee, tot halverwege het erf vanaf daar was alles passe.
Waar bleef die veearts nou, de blik in je ogen werd grauw.
Je kreunde en keek me aan, ik wist toen ik moet je laten gaan.
De tranen rollend over mijn wangen, ik ben door verdriet bevangen.
Ik weet ik zou dankbaar moeten zijn, maar juist daarom doet het zo'n pijn.
Eens stopt de pijn, en zal het rijden weer fijn zijn.
Nu kan ik het nog even niet aan, zal morgen voor het eerst naar je lege stal gaan.
Jij was het die mij leerde hoe te rijden, en om ongemakken te vermijden.
Nooit zal ik je vergeten met je grote trouw, je bent en blijft het liefste paard waar ik van hou.
Je mooie ogen je zwarte haren, zal ik altijd in mijn hart bewaren.
Choco wat was je een heerlijk dier, op jou rijden was een groot plezier.
Slaap maar zacht mijn grote vriend, je hebt je rust met waarde verdiend!!!!
Laatst bijgewerkt door merel32 op 29-08-11 20:44, in het totaal 2 keer bewerkt