Geplaatst ik had nooit gedacht dat het zoveel pijn kon doen om iemand te missen. dat soms zomaar, uit het niks, je hart weer breekt, keer op keer en elke keer is de leegte die achter blijft nog groter, nog onoverkomelijker. ik mis je soms bij elke stap die ik neem, ik zie je voor me terwijl ik tegen de tranen vecht. het is niet te bevatten dat jij nooit meer voor me zal staan. dat ik je nooit meer kan knuffelen, dat het nooit meer echt kan zijn. jij, die me hielp dingen mogelijk te maken die ik zelf nooit verwacht had. op een manier zoals alleen jij dat kon, alsof alles heel vanzelfsprekend was, alsof het eigenlijk heel simpel was. maar de laatste maanden is niks meer echt simpel, ik mis je, het is allemaal zoveel minder mooi zonder je. de wereld is niet vanzelfsprekend meer, want er mist een stukje. steeds weer als ik besef dat het voorbij is, dat je er echt niet meer bent, breekt er wat. het is een soort pijn die ik nooit eerder voelde en voorlopig ook geen plek weet te geven. ik mis je en ik zou willen dat je weer hier was. Het is gewoon zoveel minder leuk zo. kon ik je nog maar een keer knuffelen.
we missen je allemaal whisper, we zullen je nooit vergeten.
