Geplaatst Plofje was mijn eerste echte eigen pony. Helemaal zelf heb ik haar gekocht en opgehaald uit Friesland. Een lieve shet die overal bang voor was omdat ze amper in handen was geweest. We hebben er een berg tijd in gestoken en Plof werd steeds stoerder. Voor niets of niemand bang en o zo lief.
Kort hierna kwam Olympus. Een lieverd, die al een tijd niet was bereden en waarmee we dus helemaal overnieuw begonnen met inrijden en weer wennen aan alles. Het was een heerlijk stel, wat niet zonder elkaar wilde.
Ik wist van tevoren dat ik minder tijd zou krijgen voor m'n maatjes omdat ik bijna klaar was met school en dan fulltime zou gaan werken. Toen is na veel denken, tranen en pijn de beslissing gevallen. Ik kon ze beter verkopen, saampjes, zodat ze alle aandacht zouden blijven krijgen die ze nodig hadden.
In maart 2010 zijn Olympus en Plof verkocht. Naar wat ik dacht, een goed thuis.
Na ongeveer een half jaar ben ik nog langs gegaan, om te kijken hoe het nou met m'n maatjes ging. Super! Mooie schone stal, heerlijke weidegang en elke dag genoeg aandacht en snoepjes.
Helaas bleek het niet niet goed te gaan met m'n liefste stel. Ze wilde met Lymp de sport in. En dat terwijl hij was verkocht als recreatie paard. Hierom is Plofje verkocht zodat zij niet teveel alleen zou staan.
Helaas kreeg Olympus binnen een jaar na verkoop overal pijn. Nek, rug, benen enzovoort. Hij zou met pensioen mogen en zijn tijd lekker mogen vertoeven op het land. Helaas liep dit anders. Het feit dat hij al zo'n pijn had verbaasde mij. Vlak voor hij bij mij weg ging is hij nog gekeurd, alleen niet met foto's. Hij had nergens pijn, nergens gevoelig en liep super. Ik wist dat hij een platvoet had, en soms wat gevoelig kon zijn, maar als je hem gewoon aanvoelde, was hij hier goed mee te rijden. Wij hebben nooit problemen ermee gehad. Hij liep altijd rad, en als hij niet goed aanvoelde, deden we het een dag wat rustiger aan.
Helaas ging het hier niet goed met hem. Hij zou steeds meer pijn ontwikkelen. De dierenarts zag na 1 rondje rijden al daar dat hij "kapot en op" was. Laat maar inslapen werd gezegd. Hij is nog na gekeken op de kliniek, maar het nieuws hier was niet veel positiever.
Dat pensioen ging dus ook niet door. Op 23 februari 2011 is Olympus rustig ingeslapen. Dit kreeg ik achteraf te horen. Wat deed dit pijn. Ik ben, op m'n werk, in tranen uit gebarsten. Ik was helemaal kapot. M'n maatje was nu niet meer. Ondanks dat hij natuurlijk al verkocht was, deed dit nog meer pijn.
En het blijft pijn doen. Van Plofje weet ik dat ze heerlijk in de bergen in Duitsland staat. En daar heb ik rust mee. Maar met hoe alles is verlopen met Olympus. Het blijft pijn doen.
Het gemis blijft. Het idee dat hij nergens meer is. Wat kan je zo'n stomme knol toch missen!
Lieve Olympus! Ik hoop dat je het goed hebt op de eeuwige groene weides. Dat je er heerlijk kan rondrennen en nergens geen pijn hebt!
.
en zeker niet stom,echt een lief hoofdje. 
Gelukkig accepteer ik het wel, maar het gemis blijft. 