Geplaatst Dit verhaal heb ik aan Bounty geschreven. (Sorry als er fouten in staan)
"Lieve Bounty,
Toen je op de manege kwam en ik een paar keer op je mocht rijden was ik verkocht. Altijd, elke week, ging ik vooral met plezier naar de manege omdat ik jou dan kon zien.
Ik wist dat ik niet speciaal voor jou was. Je kwam zoveel mensen tegen, zoveel mensen dachten dat ze speciaal voor jou waren.
Jij was wel heel speciaal voor mij. Elke week als ik weer eens met jou stond te knuffelen en jij je steeds meer overgaf, gaf mij dat zo'n goed gevoel.
Hoe jij je soms zo durfde over te geven dat je met je hoofd op mijn schouder leunde of op mijn knieën.
Met kamp hebben wij heel wat meegemaakt, ik moest er erg aan wennen, je was zo anders. Toch vond ik het echt geweldig! Het was echt een geweldige week.
Dit voorjaar. 18 januari hoorde ik dat je misschien werd verkocht, misschien wel naar de slacht. Ik ben die avond huilend in slaap gevallen.
Die zaterdag, 20 januari, moest ik afscheid van jou nemen. Ik heb het die avond ervoor toen met mijn ouders over het kopen van jou gehad en ik had er wel vertrouwen in.
Mijn moeder heeft toen met Herry gebeld en gepraat over hoe, wat, wanneer, waar enz. Die maandag zijn mijn vader en ik naar Ramona, de stal eigenaresse, gegaan. Alles werd geregeld.
Die woensdag, 26 januari, mocht ik jou ophalen. Veel mensen waren verdrietig, maar ik was zo ongelooflijk gelukkig!
Dagen heb ik met jou gewandeld omdat ik nog niet zeker wist of je kreupel was. Je hebt nooit meer kreupel gelopen.
Op een vrijdag een paar weken later mocht je voor het eerst de wei op.
Wat was jij gelukkig! Op dat moment, daar, dat was zo'n ongelooflijk mooi moment! Toen kon ik pas geloven wat ik had gedaan, dat ik je had gered en dat jij toen de gelukkigste pony op aarde was!
Wat hebben wij samen mooie momenten gehad! Ons eerste buitenritje alleen, alle wandelingen en alle mooie en lieve momenten op stal.
Op de wei rende je eerst voor iedereen weg, ook voor mij. Maar er kwam een moment dat je niet meer wegliep, dat ik je als enigste uit de wei kon halen. Toen voelde ik me zo speciaal! We hebben samen gesprongen, gereden zonder zadel en zelfs heerlijk gereden zonder zadel en zonder bit! In zo'n korte tijd hadden wij een hele speciale band opgebouwd.
Je hinnikte naar me en je was altijd blij om me weer te zien.
Die momenten dat je aan mijn schouder snuffelde, dat je je helemaal overgaf en je hoofd te zwaar werd op mijn schouders, dat we samen galoppeerden zonder zadel door de bak en dat jij het liefst zo snel mogelijk ging. Dat zijn momenten die ik nooit zal vergeten.
Tot op de middag, 24 juni 2011. Je was eerst nog vrolijk, je at nog alles en liep heerlijk met je vriendinnetje waar je zo verliefd op was. Op een gegeven moment at je niet meer. Je bleef bij je vriendin lopen, maar je at niet meer. Toen je ging liggen gaf mij dat een slecht voorgevoel. Ik ben naast je komen zitten en je leunde met je neus op mijn schoot. Toen kwamen de tranen al in mijn ogen, het voelde niet goed. Ik ben naar Ramona toegelopen en we hebben samen de paarden op stal gezet.
Jij wilde nog steeds niks eten en dat was niks voor jou. Jij hield van eten. Je ging ook de hele tijd liggen en staan.
Ramona heeft toen Carel gebeld, de dierenarts, en die is toen gekomen.
Jij vond hem altijd al eng en ook nu werden je ogen groot. Carel ging met zijn hand in je kont en dat vond jij maar raar (ik ook), maar het was voor je eigen bestwil. Carel zei dat het geen normale koliek was en heeft je een spuitje gegeven. Hij zei dat je darm vastzat tussen je mild en de maagwand. Hij had er toen nog wel vertrouwen in dat het goed zou komen. Ik moest je gaan longeren zodat je darm misschien los zou schieten. Daarna moesten we met de trailer rondjes hobbelen zodat ie ook los kon schieten. Wat vond jij dat verschrikkelijk zeg, je wou niet weg. Ik dacht dat je wel makkelijk meeging omdat je op de treekhoeve ook snel erin liep, maar dat was dus niet zo. Je hebt lopen vechten en uiteindelijk liep je erin.
Na het rijden ging het even goed. Je bent niet gaan liggen op stal en ik had nog hoop. Tot je weer ging liggen op stal, toen zakte de moed in mijn schoenen. Dat was echt totaal geen goed teken. Ik ben bij je gaan zitten en heb toen heel lang geknuffeld met je. Je lag daar maar, met pijn, maar ik zag in je ogen dat jij ook afscheid van mij nam. Ik ben je toen weer gaan longeren. Carel kwam weer en die zei dat het geen goed teken was. Hij heeft een slang door je neus gedaan en je maag gespoeld en geolied. Wat vond jij dat erg! Het zag er zo akelig uit!
Het ging totaal niet goed met je. Carel had je al 2 keer pijnstillers gegeven en nog trapte je met je hoeven en ging je liggen.
2 keer heb jij je vast gerold. Je lag met je benen tegen de muur en je probeerde wanhopig om te rollen, maar dat lukte niet. Uiteindelijk is het je toch gelukt, maar dit zag er niet goed uit. Ik had de keuze, of een infuus of een operatie of in laten slapen. Een operatie kon ik niet betalen. Ik wou perse het infuus proberen. Wat was dat akelig zeg. Je bleef maar met je benen slaan. Carel heeft je toen de sterkste pijnstiller gegeven. Je was 2 minuten rustig. Toen begon je weer te slaan. Het kon niet meer. Ik moest afscheid nemen. Terwijl ik dit typ schieten de tranen weer in m'n ogen. Wat vond ik dat moeilijk. Ik moest zo hard huilen en voelde zo erg met jou mee! Je was jezelf niet meer. Het kon niet meer.
Toen moest ik het besluit nemen jou in te laten slapen. De laatste knuffel, de laatste kus, de laatste woorden en daar ging je. Je liep weg met Carel. De laatste blik naar jou toegeworpen.
Wat vind ik dit moeilijk om te schrijven, daarom kan ik het ook nu pas.
Wij hebben een band gekregen, ik was speciaal voor jou geworden.
Ik zal je nooit vergeven Bounty, je bent en blijft altijd van mij.
Mijn eerste, maar ook mijn beste pony. Mijn speciale maatje is er niet meer. Gelukkig heb je geen pijn meer, Bounty.
Vaarwel jochie, ik zal je nooit vergeten. Ren en eet zoveel als je wilt, rust zacht.
Ik hou zoveel van jou! Het doet me zoveel pijn.. Dit is niet te beschrijven, maar ik hoop dat jij je rust vind.. Het waren de 5 mooiste maanden in m'n leven..
"Nog even een paar foto's, die was ik vergeten, sorry.
Nog op de Treekhoeve
Op de wei, hij genoot van zijn nieuwe leventje
Brok in mijn keel... 
