Geplaatst Ik kan me nog goed herinneren hoe ik als klein meisje, zodra ik het geluid van paardenhoefjes ons huis hoorde naderen op het nabijgelegen fietspad, de tuin in rende om te gaan kijken. In de achtertuin hadden we een hekje, gemaakt van kippengaas en begroeid met klimop, naast de sloot om te voorkomen dat ik of mijn zusje er in zouden vallen. Ik stond dan op het puntje van mijn tenen tegen het hekje aan geleund om op die manier er net overheen te kunnen kijken en zo een glimp op te kunnen vangen van de paardjes. En zo ging dat keer op keer, een aantal jaar lang, tot ik al een tijdje op paardrijden zat en het niet zo bijzonder meer vond als er paardjes over het fietspad aan de overkant liepen.
Nu lijkt het alsof ik een stap terug in de tijd ben gegaan. Net als toen, alleen heeft het hekje plaats moeten maken voor een houten steiger, sta ik weer iedere keer als ik het geluid van naderende paarden hoor in de tuin over de sloot naar het fietspad te turen. En als ze de andere afslag nemen? Dan snel ik naar boven om uit het zolderraam toch nog een keer een glimp van ze op te vangen. Ik weet niet waarom ik dit doe, het gaat gewoon vanzelf. Ik word er als het ware als een magneet naar toe getrokken. Misschien verwacht, of eigenlijk 'hoop', ik bekenden te zien lopen? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik het mis. Alles. Ik mis mijn lieve Pasha, de verzorging, het poetsen, onze wandelingetjes, de verantwoordelijkheid, het toekijken hoe ze haar eten naar binnen werkte en nog veel meer. Kortom gewoon alles. Ook de boerderij, haar stal en de andere mensen en dieren daar.
Zondag 24 april 2011, 1e paasdag, heb ik haar laten gaan. Ze was op, dat wist ik vanaf het eerste moment dat ik haar zo zag liggen. De dag ervoor was al geen goede dag. Ik werd gebeld dat de wat jongere paarden door het stroomdraad waren gerend en haar vermoedelijk hadden opgejaagd tot ze er bij neerviel. Mijn meisje lag nog op dezelfde plek toen ik meteen na het telefoontje aan kwam gesneld. Ze was helemaal buiten adem, maar ondanks dat wist ik dat het goed zou komen die dag. Mijn gevoel had gelijk, die dag kwam het goed. Nadat ze weer wat op krachten was gekomen kwam ze weer overeind. Ik heb haar toen afgespoeld en wat wondjes verzorgd, alles leek weer goed te komen.. De zondag trof ik haar anders aan, de sfeer was ook anders. Die dag was ik alweer gebeld dat er iets mis was en ik met spoed moest komen. Ze lag weer, maar deze keer met een vreselijke vliegenplaag om haar heen. En dan lag mijn arme meid ook nog eens in de volle zon. Ik wist meteen toen ik haar zag dat het het einde zou zijn, die dag zou het niet goedkomen. Ze was stervende. Ik heb toen het besluit genomen haar in te laten slapen. Ik ben blij hoe het is gegaan, dat ik erbij kon zijn, het besluit kon nemen en dat ik haar vast kon houden, aaien, knuffelen en toefluisteren hoeveel ik van haar hield.. Ik was heel zeker van mijn besluit. Hoewel ik moet toegeven dat het vreselijk moeilijk was om de woorden "Bel de dierenarts" over mijn lippen te krijgen. Het was het beste, ze was 31 en gewoon op.
Voor mijn gevoel heb ik het juiste besluit genomen op de juiste tijd. Maar toch.. Iedere dag mis ik haar erger en erger. Nu ze er niet meer is begin ik pas echt te beseffen hoeveel tijd en liefde ik in haar stak. En hoeveel ze voor me betekende.. Al wist ik dat eigenlijk wel al veel langer.
Iets langer dan drie jaar geleden overleed mijn moeder, ik was toen 13 jaar oud. Destijds verzorgde ik Pasha nog. Mijn moeder was een jaar lang ziek geweest en in dat jaar heb ik een enorm grote steun aan Pasha gehad. Op een weekend kreeg ik toen te horen dat ze over een week opgehaald zou worden door een handelaar (Tsja, wat moet een handelaar met een oud paardje met artrose? : de slacht). Mijn wereld stortte in, en het hielp er niet echt bij dat ik een paar dagen later te horen kreeg dat mijn mama nog maar één a twee weekjes te leven had. Gelukkig zijn mijn vader en de moeder van een vriendin van me er toen achteraan gegaan om te zorgen dat er uitstel kwam voor Pasha. Ik weet niet meer wat ik heb gedaan de tijd die daarop volgde. Het is allemaal heel wazig, maar laatst vertelde mijn vader toen ik ernaar vroeg dat ik toen ook veel naar Pasha ging. Na de dood en crematie van mijn moeder, de tweede dag dat ik alweer naar school ging zaten ik en mijn vader 's middags in de auto om wat stallen te bekijken. Het gekke is dat het pas toen tot me doordrong dat Pasha dan van mij zou worden, iets wat ik eerst eigenlijk niet wilde. Ik was bang, bang dat ik die verantwoordelijkheid niet zou aankunnen. Gelukkig kwam het allemaal goed, en was ik er al gauw aan gewend. Ik heb nog drie volle jaren, plus een weekje, van haar kunnen genieten. We hebben nog veel avonturen en mooie momenten mogen meemaken samen, en helaas ook wat minder leuke dingen. Zoals sommigen destijds misschien wel gelezen hebben is ze in december vorige winter van de brug gevallen, door het ijs. Maar daar is ze gelukkig weer sterk uitgekomen.
Ik denk dat ik maar eens een einde maak aan deze lange lap tekst. Ik kan nog wel een miljard word-documentjes over haar vol typen, maar denk dat het beter is nu maar eens te gaan slapen. *Schrikt even als ze op de klok kijkt*
Dit schreef ik in de middag, 24 april, nadat ze was overleden:
Leegte, het gevoel alsof je ieder moment kunt ontwaken en dat blijkt dat alles maar een nachtmerrie is geweest. Het is terug. Dat gevoel van drie jaar geleden, waar jij mij bij steunde Jij was de zonnestraal die mijn leven weer kleur gaf, die alles in mij weer liet bloeien. Jij was de lente en de zomer. Jij was diegene bij wie ik altijd met alles terecht kon. En ik blijf je altijd dankbaar. Ik denk dat ik de juiste keus hebt gemaakt door je te helpen. Ik moest jou loslaten, en jij mij. Dat valt zwaar. Met jouw kwetsbare hoofdje in mijn armen keek ik toe, liet ik het toe, hoe het verdovende middel door je aders werden gepompt en er zo voor zorgde dat mijn zonnestraal langzaam doofde. je batterij was leeg, je kon niet meer. Zovele keren heb je me laten schrikken en laten denken: 'nu is het voorbij', maar iedere keer zodra ik het hardop durfde te zeggen keek je me aan met een blik die iets heel anders vertelde: 'Zo gemakkelijk kom je niet van me af hoor!'. En dan ging het leven weer verder, alsof er niks was gebeurd. Ja, je was echt een vechter, een taaie. Je genoot dan ook met volle teugen van het leven en vrolijkte mij altijd weer op met je streken. We hebben veel lief en leed gedeeld, en ik heb een prachtige tijd met je beleefd waaraan ik miljarden mooie herinneringen aan overgehouden heb. Ook heb je me zoveel geleerd. Ik ben je dankbaar voor alles, de herinneringen, de dingen die ik van je heb geleerd en de kleur die je mijn leven gaf. Jij was de mooiste en allerliefste van allemaal. We waren, en zijn vast nog steeds, met elkaar verbonden door alles wat we samen hebben meegemaakt. Jij was mijn geluk, mijn zonnestraal, mijn vriendin, steun en toeverlaat. Vaarwel mijn meisje. Ik hoop dat er een hemel is, met groene weides vol soortgenootjes. En als dat zo is, weet ik zeker dat mama bij je zal zijn. Ik hou van je, Pasha. Veel liefs
Een jaar geleden heeft een hele goede vriendin van me een paar prachtige foto's van mij en Pasha gemaakt. Ik ben superblij met deze foto's, en hecht er nu nog meer waarde aan dan eerst. Ik wil misschien ook een foto laten uitvergroten op canvas, als ik daar een keer tijd voor heb. Jammer dat ik de 2 mooiste foto's hier niet kan plaatsen, omdat mijnalbum.nl even niet wil meewerken. Hier wel eentje die het doet:
