Geplaatst Gonda 15-05-1990 - 31-07-2011
Lieve gonda,
Nadat je je 6 jaar lang dag in dag uit volop voor ons (vooral voor mij) hebt ingezet, heb je tot mijn grote verdriet zondag 31 juli te kennen gegeven dat je op was, je kon niet meer.
14 februari 2005 werd je bij ons gebracht, de nieuwste aanwinst voor onze stalhouderij. Ik loste je en meteen vanaf dat moment had je mij al uitgekozen als jou baas, er was meteen een klik.
je was nog steeds van papa maar je luisterde het beste naar mij.
Na een tijdje wennen bij ons gingen we kijken wat je kon, voor de gein ging ik op je zitten niet wetende of je ooit bereden was, je stapte vol vertrouwen zo weg. Wendy zou je toen voorrijden omdat ik met mijn bijna 2 meter eigenlijk te groot was. Wendy was je aan het rijden en papa en ik keken toe vanaf het terras, om jou te testen riep ik een keer vanaf het terras HO, en sta stil. Direct ging jij plots op je remmen en vertikte het ook om nog maar 1 stap op commando van wendy te zetten. Waarop wendy eigenlijk een beetje boos werd, wat ze ook deed je bleef staan. Ondertussen was ik naar de bak gelopen had het hek open gedaan en was weer op het terras gaan zitten. Na wendy een tijdje aan te hebben laten klooien om jou vooruit te krijgen riep ik je een keer met het commando 'Gonda kom' je kwam in beweging en kwam rechtstreeks het terras op naar mij toe gestapt, met wendy nog op je rug. Wat wendy ook uitprobeerde je gaf nergens om.
Mei 2005 werd papa ziek, hierdoor kwam jou training voor het stalhouders werk tijdelijk op de lange baan. Je hebt toen een tijdje lekker genoten op het land.
In november hadden we je nodig voor de intocht je moest mee onder het zadel. Je brak de hele trailer af omdat ik niet mee ging je moest met wendy mee ik had ergens anders een intocht.
uiteindelijk hebben wendy en ik moeten ruilen omdat je anders beslist niet in de trailer mee wou. Toen heb ik de intocht gedaan met jou, je was kort gezegd geweldig een ander zou zeggen dat je dat werk al jarenlang deed terwijl het je eerste intocht was.
wegens de ziekte van papa is er dat jaar weinig met je gedaan op zo nu en dan een rit met de maranthonwagen na om te zorgen dat je het werk er een beetje in hield.
we maken even een sprongetje naar december 2006. Een paar dagen voor kerst kregen wij te horen dat papa opgegeven was, naar inschatting had hij nog een half jaar te leven.
Het ziekteverloop ging alleen sneller dan dat de dokters hadden ingeschat, papa voelde aankomen dat hij niet lang meer had en 21 februari 2007 riep hij me s'avonds bij hem. Janneke de fjord die toen nog van mij en wendy (me zus) was moest ik afstaan zodat janneke helemaal voor wendy zou worden, hier stond tegenover dat ik jou (voor het slagen van school) zou krijgen en Neelianne voor mijn 21 ste verjaardag, hierop gaf hij aan dat hij deze niet meer mee zou maken. (Neelianne is gonda haar spangenoot en maatje door dik en dun.) papa had gelijk hij mocht mijn 21ste verjaardag niet meer meemaken 24 februari 2007 overlijd hij op een leeftijd van 55 jaar aan kanker. 9 maart werd ik 21
Maar de stalhouderij gaat door de rest (moeder, zus en ik) zetten het levenswerk voort. dus moest de training van jou en dus ook neelianne opgepakt worden.
dus vanaf maart 2007 ben ik samen met mijn vriendin hard aan de gang geweest, al gauw bleek dat jij samen met neel de hele wereld aan kon en al gauw reden jullie als span mee met de trouwerijen en voor de tram totdat 07-07-2007 een automobilist roet in het eten gooit. Tijdens een trouwerij hier in de buurt wordt je aangereden voor de paardentram dit leverde je zoveel pijn dat er van jou nog maar weinig overbleef.
Een dikke ben je nooit geweest, maar na die aanrijding werd het erger het dikste wat we je na die tijd hebben gehad is ribglad geweest. je hebt toen een aantal weken zo'n pijn gehad dat je in 1 keer alles kwijt was. maar na heel veel inspanning en een jaar rust kwam je er weer bovenop je kon weer mee.
ik vergeet nooit wat voor een etter je kon zijn voor de koets als het regende, geen enkel rood stoplicht hield je tegen als het aan jou lag ging je rechtstreeks naar stal. daarom hebben we toen maar de springoortjes aangeschaft het hele probleem met jou was dat je regen in je oren kreeg en als je met regen maar je springoortjes ophad dan was het goed.
vorig jaar winter takelde je langzaam af je werd weer mager, we hebben je toen direct op de senioren slobber gezet ook gezien je slechte gebit en een 7de kies waar je geregeld veel last van had. maar op de een of andere manier kwam je weinig tot niets aan. we vertrouwde op het voorjaar als je het goede gras maar weer inkon dan zou je wel weer aankomen. Eindelijk was het voorjaar en dus het goede gras er we hebben je samen met neel op een grote kamp gras gedaan. Nog steeds kwam je niet aan waardoor ik je op een gegeven moment eigenlijk niet meer mee wou nemen omdat je te dun was. maar je wou zo graag werken.
Inmiddels was in juni 2011 de vallei trail geopend waarop ik besloten heb jou met neel mee te nemen op plezier rit zodat je toch even mee kon. wat heb ik die rit mijn handen vol gehad aan jou. met jou verleden als marathonpaard wou je vanaf dat je het zand onder je hoeven voelde alleen nog maar gaan, draven en zo hard mogelijk. je vond het helemaal geweldig en neel ook. zonder problemen denderde je de beek door alsof je het elke dag deed. Neel twijfelde eerst even bij de beek maar je trok haar gewoon mee je gaf haar net dat beetje vertouwen wat ze nodig had. Wat ben ik blij dat ik je die dag heb meegenomen niet wetende dat het je laatste rit was. Gelukkig heb ik van deze rit nog mooie foto's.
Gonda is het paard met het smalle blesje, neelianne is die met de bredere bles
Na deze rit ben je weer lekker naar het land gegaan op het land brachten we je dagelijks je slobber. toen het zulk slecht weer werd hebben we je naar huis gehaald omdat je tijdens de aanhoudelijke regen weigerde te eten en dit kwam je conditie niet ten goede dus deden we je samen met neel op stal en met mooi weer buiten. Tot 31 juli, ik en herma (mijn vriendin) staan op het punt te vertrekken voor transport. neel staat met haard hoofd buiten de stal, jou zie ik niet neelianne is ontzettend onrustig en hinnekt naar me uit jou stal hoor ik gestommel waarop ik naar achter gesneld ben gevolgd door herma en wendy. Daar lag je, je hele stal een grote bende je hart gaat tekeer als een bezettene je ziet me en wordt buitengewoon rustig. Na een aantal pogingen je overeind te krijgen dringt het tot ons allemaal door dat het aflopende zaak is, je wil en kan niet meer. ik ben bij je gaan zitten en heb je hoofd op mijn schoot genomen, je kijkt me aan hinnekt nog 1 keer en blaast je laatste adem uit. je hebt gevochten tot ik bij je was zodat we afscheid konden nemen.
eerst hebben we neelianne rustig afscheid van je laten nemen, ik ben na afscheid van jou te hebben genomen bij neelianne de stal ingegaan. waarop neelianne haar hoofd in me nek legde en me helemaal naar haar toe trok iets wat neelianne nooit doet, ze is geen knuffelpaard. Hierna ben ik weg gegaan kon het niet aan jou bovenaan de weg te leggen.
nadat ze je uit je stal gehaald hebben is neelianne helemaal gek geworden, zomaar ineens was haar maatje weg, ze is bij een ander paard gezet zodat ze toch het gevoel had niet alleen te zijn, dit hielp ze werd iets rustiger.
inmiddels zijn we een paar dagen verder. nadat je opgehaald was, kwam het besef dat ik je hierna nooit meer zal zien. nooit meer je eigenwijze streken. Wat zullen wij je gaan missen in het werk je was samen met neeltje een gouden span jullie gingen door het vuur indien nodig, hebben me nooit laten staan.
Maar nu ben je bij je oude leider van de kudde wendie en bij fabiola welke we begin januari hebben moeten laten gaan op 26 jarige leeftijd na een hersenbloeding, bij oude lotje onze oude jack welke we de vrijdag voordat jij overleed hebben moeten laten inslapen op 16 jarige leeftijd, en natuurlijk bij papa doe ze allemaal de groeten.
geniet van je rust je hebt het verdient, ik zal je missen je hebt een plek in mijn hart welke altijd van jou zal blijven.
we hebben een plukje manen en staart afgeknipt als herinnering aan jou.
