Geplaatst Bijzonder lief
Bijzonder mooi
en helaas, vandaag ook weer bijzonder
Dertien jaar geleden maakte ik kennis met Cindy, net nieuw op de manege. Vorig jaar moest ze daar weg, wegens haar artrose kon ze niet meer werken, dus heb ik haar gekocht zodat ze nog lang van haar welverdiende pensioen zou kunnen genieten (het hele verhaal kun je hier lezen). Cindy was altijd bijzonder, ze wist me iedere keer weer te verrassen. Dapper alleen op strandrit, maar schrikken van de bakkabouters. Nog geen B-proefje kunnen rijden, maar wel zonder zadel of hoofdstel in galop door de bak. Wegrennen voor andere mensen op de wei, maar hinnekend naar mij toekomen. Kusje in ruil voor een appel.
Net voor de middag kreeg ik een telefoontje van de stalbaas, Cindy had koliek. Het leek niet ernstig, maar de DA zou toch voor de zekerheid langskomen. Spuitje Buscopan, nachtje binnenblijven. Toen ik op stal kwam stond ze hinnekend in een box, ze wilde weer terug naar de wei, naar haar groepje. Alles was weer in orde, en ik beloofde dat ik haar de volgende dag een wortel zou brengen. Ik was flink geschrokken, Cindy had op haar artrose na nooit wat, altijd kerngezond. En die middag was ze zoals altijd mijn mooie meisje, ongeduldig dat ze niet naar buiten mocht.
Nauwelijks anderhalf uur later, weer telefoon. Cindy was niet in orde, de DA was er al, het was flink mis. Snel de auto in, de radio springt aan met Clouseau, "droog je tranen ook al heb je veel verdriet, je kan treuren net als ik maar ’t helpt ons niet". Ik dacht nog, "nou, da’s ook geen positief voorteken".
Eenmaal op stal aangekomen dacht ik dat er een vergissing was. Die pony die, natgezweet en kreunend, meer dood dan levend plat in het stro lag, dat was Cindy toch niet? Maar het was Cindy wel. Mijn mooie lieve tutje, helemaal verdwaasd van de pijn. Ze kon niet opstaan, niet rechtop liggen. Alleen maar plat, met haar beentjes opgekruld, rollend en krampend van de pijn.
Darmverslapper, pijnstilling, infuus. ’t zou niet lang meer duren, dan zou ze opstaan, verder onderzocht worden, beter gemaakt worden. Maar verdomme, Cindy is bijzonder. Cindy was altijd al bijzonder. Cindy stond niet op. Cindy had niet minder pijn. Na een volle dosis van alle beschikbare medicatie, alles wat had kunnen helpen, had moeten helpen: Cindy stond niet op, haar toestand werd slechter. Zelfs na een paardendosis morfine had mijn ponytje nog pijn. Zelfs de DA begreep niet waarom ze nergens op reageerde, waarom niets hielp.
Ik heb haar altijd beloofd dat ik haar nooit pijn zou laten lijden. Daarom had ik haar gekocht, zodat ze gelukkig oud zou kunnen zijn, en vredig zou gaan. Ze had nog minstens tien jaar met haar vriendjes op de wei moeten rondscharrelen, maar het ging niet meer. Ik heb haar dertien jaar lang mogen kennen, en ze is 1 jaar en 17 dagen van mij geweest.
Petri’s Cindy
04-06-1990 - 16-07-2011
Dag vrouwtje, dag liefje.
Dag tutje.
