Geplaatst Ik was rond de 10 jaar oud. Mijn droom was toen om een fries te verzorgen, dat die droom uit was gekomen was al heel wat. Ik was heel erg blij, want jij was 1 van de 3 friezen die op die stal stonden. We hobbelden wat rond in de bak en teuten wat bij de stal, poetsen en kroelen.
Ongeveer een halfjaar geleden hoorde ik ambulances, ach, het kon iedereen zijn die misschien een arm gebroken had. Maar het bleek erger te zijn, je eigenaar was overleden aan een hartstilstand. En toen, wat zou er nu met jou gebeuren? Het ging rond dat je naar een manege ging, wat ik absoluut niet leuk zou vinden. Plotseling stond de buurvrouw van je eigenaar voor de deur, ze wou je kopen, mits ik je ging leasen. Natuurlijk!
Anderhalf jaar geleden, ik kon niet stoppen met huilen, huilen van geluk want dat wat ik kwijt zou raken bleef bij me. Op je nieuwe plekje begonnen we veel met grondwerk en pas echt een band opbouwen. Dit was nooit meer te breken, dat wist ik zeker. We maakten grote buitenritten, wat je het leukste vond. Iets wat ik eerst doodeng vond, maar door jou heb ik die angst overwonnen.
Toen kwam je kreupel uit de stal. Het was nergens dik of warm, de dierenarts erbij en ook hij kon niks bij je vinden. Maar je had pijn, dat was te zien. Je at niet meer, je was constant chagrijnig en liep nauwelijks. De dierenarts raadde ons 6 weken rust.
De 6 weken duurde lang, we hoopten op verbetering, maar je bleef kreupel, heel erg kreupel. De dierenarts heeft foto's laten maken.
De weken daarna dachten we allemaal dat je beter zou worden, we wisten het eigenlijk wel zeker, want ach, welk paard is nou niet een keer kreupel? We waren erg optimistisch, je begon ook al een beetje beter te lopen.
Toen kwam de dierenarts, we waren allemaal vrolijk, want je liep beter! Helaas keek de dierenarts minder blij...hij had de resultaten van de foto's.
Zware artrose. Dat kwam als een klap. Onze hoop zakte in onze schoenen. We hebben gevraagd of er nog íets mogelijk was, therapie, medicijnen, laten kraken. Maar toen de dierenarts alleen maar nee schudde, wisten we het. Je zou met de dag alleen maar meer pijn krijgen.
Dan die verschrikkelijke beslissing. Kies je voor je zelf en hou je dat waar je niet zonder kan bij je, of kies je voor degene waar je van houd om haar geen pijn meer te geven. Eigenlijk was de beslissing snel gemaakt, een leven met alleen maar pijn was geen optie.
Nu anderhalf jaar later, kan weer niks anders doen dan huilen, helaas dit keer niet van geluk. Dit keer omdat ik wist dat dit het einde was, dat jij en ik niet meer samen zullen zijn.
Drie dagen om afscheid van je te nemen, afscheid is altijd te kort.
Dan de verschrikkelijke dag dat de dierenarts kwam en je ophaalde om je bij de kliniek in te laten slapen, wat waren die laatste minuten zwaar. Ik zag de trailer aanrijden en zakte door mijn benen. Dit was echt het besef, je ging weg en ik zal je nooit meer zien, aaien, gewoon nooit meer een wij.
Ik zette je in de trailer, ik wou er niet meer weg. Jij kroop me aan, alsof je het wist.
Ik heb net zo lang gewacht tot je uit zicht was, ik hoorde je nog hinniken, wat deed het verschrikkelijk pijn.
Mijn meisje, die me in de moeilijkste tijden kon opfleuren, waardoor ik echt weet wat voor vriendschap je met een paard kan hebben. Jij begreep mij en ik begreep jou. Je betekende de wereld voor me, en je hebt een plek in mijn hart die niemand zal afpakken of in kan nemen. Jij was echt speciaal, maar dan ook echt.
25-06-2011, rust zacht meisje, ik mis je.
jeetje.......
