Geplaatst Het gevecht is gestreden en de pijn is geleden, bedankt voor alle mooie jaren Lioos! 
26/06/1993-20/05/2011
26/06/1993-20/05/2011Vanochtend vroeg om half 7 hebben wij ons mooie paard Liosa moeten laten inslapen aan koliek, hier het verslag van de hele week.
Het is aan het begin van de week en je staat te trillen in de wei. Lekker actief was je wel, we hebben met zijn allen nog de wei rond gerend! Wat een lol hadden we toen, en de anderen deden ook lekker mee.
Wel wist ik dat er iets niet goed was, je stond niet voor niets te trillen. Ik dacht nog, komt het door de kou? Je bent net je wintervacht kwijt, en het was behoorlijk kil.
De volgende ochtend komt mama bij je kijken, het gaat niet goed. Je bent niet lekker en zondert je af. Ook ga je veel te veel liggen. De dierenarts komt erbij en geeft je een behoorlijke hoeveelheid antibiotica. Hij zegt dat het waarschijnlijk koliek is, maar dat hij dat niet kon bewijzen. Omdat je al een wat ouder paard bent, weet hij niet wat we moeten verwachten.. Van nu af aan is het erop of eronder.
Van de medicijnen knap je niet op, maar we merken het wel als ze uitgewerkt raken. Je gaat weer liggen en hebt weer pijn. Je hapt nu constant naar je buik. De dierenarts wordt weer gebeld als het avond is, en hij geeft je nog een opkikker.
Ook hier knap je niet van op. De volgende middag ga ik met je wandelen omdat je maar blijft liggen. Nu helemaal plat en je blijft happen naar je buik. Je beweegt je hoofd op en neer vanwege de frustratie en de pijn. Ik bel de dierenarts weer, maar die kan pas na 1,5 uur komen vanwege de castraties. Ik zou dus 1,5 uur met jou moeten gaan lopen.
Na een paar rondjes te hebben gelopen kan je niet meer, je wilt neerploffen en blijft maar draaien en draaien. Ook op de tegels bij de stal wou je neerploffen. Toen heb ik je meegenomen naar de bak, en daar ben je gaan liggen. Ik ben bij je gaan liggen met je hoofd in mijn armen. Ik dacht dat je het opgaf, maar je bleef vechten, terwijl ik fluisterde dat het goed was als ze wou gaan, en dat ik haar keuze zou respecteren. Maar ze bleef.
Moeders kwam terug en ging weer met je wandelen. Toen ze je in de wei weer losliet wou je gaan liggen, maar de dierenarts kwam en namen we je weer mee. Je kreeg 2 liter paraffine, in de hoop dat dat zou helpen om te gaan mesten. De dierenarts zei dat je de verkeerde kant op ging, en dat we het ergste moesten verwachten, maar dat er ook hoop was dat het weer goed zou komen met je. Het was een naar gezicht, jou zo met die slang door je neus te zien, en de praam om je lip, maar alles deden we voor jou, zodat je beter kon worden.
We hadden al besloten om je de klinieken te besparen, en omdat er ook kleine kans was dat je een operatie zou overleven, hebben we besloten om het niet te doen.
Die avond leek je beter te worden, je werd weer actief en levendig en je was erg op onze aandacht gesteld. Je dochter snapte er helemaal niets van, waarom kwamen wij constant naar de wei? Zij vond het wel leuk alle aandacht.
Dahbia is al 3, maar je geeft haar af en toe nog steeds melk, en ook je uier zat nog vol. Je bent zo ziek, maar nog steeds zorg je voor je kind, terwijl jullie toch echt een half jaar uit elkaar zijn geweest.
Vannacht leek je ook wel beter. Je liep 3 rondjes mee aan het halster, en daarna nog 3 rondjes in vrijheid, omdat je dat zelf wilde.
Met blijdschap ging mama naar bed omdat ze dacht dat nu alles goed zou komen.
Vanochtend was het echter kritiek, je kon niet meer opstaan en begint op te zwellen. De dierenarts uit zijn bed gebeld dat het goed was, je kon niet meer.
Het duurde even voordat de dierenarts er was en stelde als diagnose een verstopping. Dat omdat je opzwelde en er nog steeds geen mest kwam na 3 dagen vechten.
Hij zei dat we echt alles voor haar gedaan hebben wat we konden, en vroeg of hij je een spuitje mocht geven. Wij stemden in en hebben je laten gaan. Je sloeg een paar keer met je benen en daarna was je stil, maar je hart bleef het nog heel lang volhouden. Zo leek het heel lang te duren voordat je echt weg was. Toen de dierenarts zei dat je pols verdwenen was knipperde je nog een paar keer met je oog, en je trok met je lip. Het voelde raar maar de dierenarts zei dat het enkel nog spiertjes waren die wat trokken.
Douwe de shet heeft er tijdens het hele proces bij gestaan, en toen je weg was ging hij direct bij me staan en legde zijn hoofd in mijn armen. Daarna heeft hij je van top tot teen besnuffeld en je hoofd zachtjes gekust. Hij stond nog boven je te flemen, maar daar heb jij niets meer van gemerkt.
Dahbia, je dochter was nadat jij voor het laatst zachtjes naar haar hinnikte achterin de wei gezet, zodat ze niet in de weg zou lopen en geen trauma van je dood zou ervaren.
Toen jij overleden was heb ik haar weer opgehaald, en samen hebben we bij je gestaan. Dahbia week niet meer van mijn zij en snapte het niet heel erg goed geloof ik. Ze heeft je uiteindelijk toch nog aan je hoofd besnuffeld en een waardig afscheid genomen. Ze mist je nu al, dat weet ik zeker!
De andere 2 pony's hebben toen wij weg waren op hun eigen manier afscheid van je genomen. Milan heeft me ontzettend getroost. Pas toen ik hem vastpakte voelde ik de snijdende pijn dat jij er nu niet meer bent.
Ookal was jij niet helemaal mijn type, ik heb toch van je genoten. Al die buitenritjes die je mij gegeven hebt en de snelheid en de power die daar toen in zat, WOW! Ik bedank je voor alle mooie jaren die je ons gegeven hebt!
Het is goed zo meis. Je bent uit het oog maar niet uit het hart!
Over ruim een maand zou je 18 worden. Maar meis, het ga je goed daarboven op die eeuwige grasvelden! Bij je vriendjes, die ook niet meer op deze wereld zijn.
26/06/1993-20/05/2011
Het liedje wat ik constant in mijn hoofd had, en zong voor haar als we alleen waren:
Zo lag ze er gisteren bij: (kan voor sommigen schokkend zijn, al laat ik de ergste foto voor mezelf)
http://imageshack.us/photo/my-images/83 ... 11626.jpg/
