Geplaatst Ongeveer 4 jaar geleden zag ik je voor het eerst staan, ik zou ja alleen maar rijden in de vakantie, maar toen ik je zag smolt mijn hart. Je stond te grazen in de wei en keek me eigenwijs aan, zo was je ook eigenwijs! Ik zadelde je op en telkens als ik bukte voelde ik je adem in mijn nek. Je ademde zwaar, ik wist dat je iets had met je longen.
Ik reed je in de vakantie en toen kreeg ik het aanbod om je vaker te rijden, natuurlijk greep ik dat met beide handen aan!
Een tijdje later gingen mij ouders uit elkaar. Ik had het er moeilijk mee maar altijd wist jij me weer op te vrolijken. Jij had ook je ups en downs met je gezondheid maar altijd kwamen we er samen doorheen. Vorig jaar (august-2010) ging ik 3 weken op vakantie, ik had alles voor je geregeld, iemand zou je voeren en knuffelen. Toen ik die ochtend terug vloog kon ik niet wachten om je te zien. Ik kwam bij op stal en daar stond de persoon die zou voeren, hij vertelde me dat het slecht met je ging, je at je muslie niet meer en je stond erg benauwd in de wei. Ik liep de wei in en gelijk kwam je aan gesjokt. De benauwdheid viel me mee dus besloot ik om gewoon lekker zonder zadel en hoofdstel even door de bak te stappen. Maar naar 1 rondje kon je niet meer en ben ik eraf gegaan. Je was jezelf niet. Ik ben naar je eigenaresse gegaan en gezegd dat je naar de DA moest, maar dat vond ze nog te vroeg (of te duur) dus ik besloot het maar even aan te kijken. De dag erna je uitgebreid geborsteld en toen pas merkte ik dat je ijskoud was, op je borst terwijl je hals nat was van het zweet . Ik heb staan janken in de bak, ik was bamg dat ik je kwijt zou raken!maar ik heb je een zweetdeken op gedaan en je gelukkig knapte weer helemaal op!
Tot in december het weer slecht met je ging je werd erg benauwd en viel heel erg af. Heb je alle aandacht van de wereld gegeven maar je werd niet beter, weer naar je eigenarresse gebracht en die zei nog 3 daagjes en maak dan maar een afspraak. Ik vond het niet fair dat je nog 3 dagen moest wachten maar ja. Die dinsdag gelijk de DA gebeld en op woensdag konden we langs komen, bij de DA haalden we je dekens af en zelfs de DA zag ik slikken, binnen 3 dagen was je nog zo veel meer afgevallen. Het was niet goed je moest veel medicijnen nemen. Ik durfde de DA niet te vragen hoeveel kans je nog had. Ik wist al dat het weinig was. Toen ik 1 week later werd gebeld dat je koliek had wist ik dat je het niet zou redden. De dierenarts zei dat je longen nog maar 20 procent waren en dat er niks tegen was , mijn wereld storte in. Het beste was om je een spuitje te geven, maar dat kon ik toen nog niet. Nog een tijdje heb ik van je mogen genieten en hebben we van alles gedaan, behalve rijden, ik wou nog zo graag nog 1 keer met je een buitenrit maken, maar het kon gewoon niet meer. Op woensdag 12 januarie 2011 heb ik je laten gaan...... je ogen die tot het laatst open bleven omdat je niet wou op geven! Jou hoofd tegen de mijne,
lieve naab,
je bent en blijft voor altijd in mijn Hart!
Groetjes roos
Nabria!!! Als 2 paardenogen je aankijken en zeggen dat het niet meer gaat. Die 2 ogen die zeggen ; Het is het niet meer waard. Moet je hem dan laten gaan? Of moet je dan dat paard laten lijden totdat hij van de pijn vergaat. Als 2 paardenogen je willn vertellen dat dit het einde van alle avonturen zal zijn. Als 2 paardenogen je willen vertellen; Tegen deze ziekte helpt geen enkel medicijn. Laat me maar gaan. Laat me los. Hoe moeilijk het ook is. Zo is het en zo moet het zijn. Ookal doet het je zoveel pijn. n
sorry voor het enorm lange verhaal
krijg de tranen in mijn ogen