Vroeger had mijn moeder paard; Boaz.
Ik, mijn moeder en mijn zus deelde hem.
Toen we hem kochten, kwam ie vlekkeloos door de keuring.
de dierenarts riep zelf uit dat hij nooit iets zal krijgen.
Dit had hij beter even kunnen afkloppen, want na een jaar of 2 werd hij kreupel, en dat stopte niet.
Het bleek dat hij aan 3 benen artrose had.
We lieten hem met veeel verdriet en pijn inslapen.
Na een jaar kwam er dan een nieuw paardje.
Vay.
Vay was een super leuke, vrolijke mooie merrie.
ook Vay was totaal goedgekeurd.
Al vrij snel was Vay voor de eerste keer kreupel, ook dit stopte niet.
Wat bleek nu weer; Vay had hoefkatrol ontsteking.
Vay was een paard dat graag werkte, en er niet blij van werd om altijd maar op een land te staan met andere paarden ofzo.
Dus ook voor Vaytje was het einde verhaal.
Wij waren hier zo gesloopt van, dat me moeder eigenlijk geen nieuw paard durfde te kopen.
Toch hebben we er nu weer een, Nick. En die doet het nogsteeds gelukkig.'
Maar het verdriet zit nog steeds diep in mijn hart,
en zal daar altijd als een litteken blijven...