Geplaatst 12 december in 2009 heb ik afscheid van je moeten nemen, al meer als een jaar geleden maar nog steeds zo moeilijk te bevatten. Ik hoop dat het topic dus alsnog mag blijven staan.
Ik heb zoveel van je geleerd, zoveel.. Je hebt me de mooie dingen in het leven laten zien, me overal door heen gesleept en als ik het even niet meer zag zitten stond jij daar. Je was er altijd voor me, en ik was er altijd voor jou. Dag in dag uit en in weer en wind, wij waren altijd samen te vinden.
We hebben elkaar dingen geleerd. Jij leerde mij alles met en rondom het paard. En ik leerde jou ook alles.. Van halster tot borstelen en zo veel meer. En zo zijn we naar elkaar toe gegroeid. Beter gezegt in elkaar gegroeit. We liepen samen door het bos, zonder touw, zonder halster. Gewoon lekker genieten. Want wij waren maatjes, wij zouden toch niet van elkaars zijde wijken. We vertrouwden elkaar volledig.
Jij was - en bent nog steeds - zo een speciale pony voor me. Onze band was zo diep, zo echt.. Bijna 3 jaar lang heb ik voor je mogen zorgen, maar toen was je lichaam op. In je koppie wilde je nog zo graag.. Je lag daar maar, zo op.. En tegelijkertijd zoveel vechtlust.
Hopelijk heb je nu geen pijn meer en kun je lekker genieten van de eeuwige groene weide..
Ik had nooit gedacht dat het zoveel pijn kon doen om iemand te missen. Dat soms zomaar, uit het niks, je hart weer breekt, keer op keer en elke keer is de leegte die achter blijft nog groter, nog onoverkomelijker. Ik mis je soms bij elke stap die ik neem, ik zie je voor me terwijl ik tegen de tranen vecht. Het is niet te bevatten dat jij nooit meer voor me zal staan. Dat ik je nooit meer kan knuffelen, dat het nooit meer echt kan zijn. Jij, die me hielp dingen mogelijk te maken die ik zelf nooit verwacht had. Op een manier zoals alleen jij dat kon, alsof alles heel vanzelfsprekend was, alsof het eigenlijk heel simpel was. Maar de laatste maanden is niks meer echt simpel, ik mis je, het is allemaal zoveel minder mooi zonder je. De wereld is niet vanzelfsprekend meer, want er mist een stukje. Steeds weer als ik besef dat het voorbij is, dat je er echt niet meer bent, breekt er wat. Het is een soort pijn die ik nooit eerder voelde en voorlopig ook geen plek weet te geven. Ik mis je en ik zou willen dat je weer hier was. Het is gewoon zoveel minder leuk zo. Kon ik je nog maar één keer knuffelen...
Now I know why they say the best things are free.
