Geplaatst 
Ze was 19 jaar bij ons, en naar schatting is Vlekje ongeveer 35 jaar geworden.....Terug naar 1992. Ik was 8 jaar, en al jarenlang gek van paarden. Mijn stiefvader besloot een pony te kopen voor mij en mijn broer. Hij had toch een lap grond, en een stal was snel gebouwd in zijn grote schuur. Een handelaar belde, van verderop in de straat. ''Je zoekt een paardje? Ik heb nog wel eentje staan hoor, kom maar kijken.''
Diezelfde dag is de koop gesloten. De handelaar kwam lopend, met een kleine pony aan de hand de straat in. Bij wijze van grap in huis geparkeerd. ''Kijk jongens, er staat een paard in de gang!''
Daar stond ze, een kleine gevlekte merrie. Roodschimmel-bont, met grijze manen, een bruin hoofd en een zwart-witte staart. Een naam was dan ook snel bedacht: Vlekje! Met een oud halster, een veels te groot hoofdstel en een plat shetlandzadeltje (waardeloos die dingen!) is Vlekje aangekomen. Veels te dik, waarschijnlijk drachtig. 2 voor de prijs van 1!! (Dat veulen is er nooit gekomen, leuk verkooptrucje!)
Inmiddels zat ik op paardrijles. Gewoon, op manegeponies want een trailer was er niet. Dus Vlekje werd gewoon bereden bij huis, in het weiland. Nouja, rijden.... meer amateuristisch rondhobbelen op een koppige merrie, met dat platte shetlandzadel. Een klein bokje was vaak voldoende en dan lag ik er wel naast.
(Achteraf gezien heb ik geen idee of en hoe Vlekje ooit is ingereden. Mijn stiefvader was nooit zo kritisch: als een pony een lief kopje heeft en niet teveel kost, dan is de koop al rond....
)Een jaar later, werd Vlekje ernstig ziek. Hoefbevangen, aan alle 4 de hoeven, ze kon amper staan
.... De dierenarts was keihard: laat maar afmaken. Iedereen was verdrietig, maar mijn stiefvader werd boos. Heel boos!!! De dierenarts moest vertrekken, en Vlekje kreeg pijnstillers. Op een kaal stukje grond, en maar nathouden die hoeven..... Nauwelijks leek dit te helpen.... tot een week later.Vlekje was weg!!! Weg? Ja, echt weg. Spoorloos.
Wat bleek? Ze was ontsnapt. Wilde eindelijk weer eens gras waarschijnlijk. Want ze is gevonden, op een grasveldje naast een tankstation (toch zeker 2 kilometer verder...) waar ze rustig stond te grazen. Een groep mensen had er omheen gestaan (niemand durfde Vlekje te pakken!!
). Van wie is dat paardje? Laten we de politie bellen. De Graaf heeft ook een paardje toch? Je weet wel, die schoenmaker. Is die ontsnapt?Ja dus, en Vlekje kwam weer thuis. Actief, opgewekt en geen tekenen van pijn meer.
De jaren verstreken. Er kwamen nog 2 ponies bij. Een shetlander (zou anders geslacht worden... had een lief kopje.. dus meegenomen..
). Deze heb ik Malle genoemd (vernoemd naar het stripfiguur!). En later kwam Durk erbij, een grotere welsh, aangezien Vlekje toch al te klein werd. Ook werd er een trailer aangeschaft, dus Durk ging mee naar paardrijles.Vlekje werd nog steeds bij huis bereden. Met die korte, houterige pasjes was ze nog vrij snel. Soms een buitenritje, want ze schrok nergens van. Springen heb ik maar opgegeven, dat snapte ze niet. Ze ging met een bloedgang op de hindernis af, dat wel. Vervolgens een noodstop - minuutje de hindernis bestuderen - om vervolgens onverwachts te springen vanuit stilstand.
Eerst de voorbenen - 3 seconden pauze - en dan de achterbenen, 1 voor 1.....Dus, inmiddels waren er 3 ponies. Maar Vlekje was toch wel ieders favoriet! Vriendinnen, buurtkinderen, mijn broer, ik.... De lieve, rustige pony heeft heel wat mensen op haar rug gehad. Maar ze raakte op leeftijd, en het was genoeg geweest. Vlekje werd niet meer bereden. Ook buurtkinderen vonden dat jammer. Je mag anders wel op Malle rijden? Maar nee, dit wilden ze vaak niet. Vlekje was favoriet.
Nog veel meer jaren verstreken. Ik ging samenwonen in een andere plaats. De ponies bleven achter bij mijn stiefvader. Ik kwam nog wel langs om te borstelen, stallen uit te mesten. Maar toch, ik zag ze veel minder vanaf dat moment.
Maart 2011.....
Mijn stiefvader belde, want Vlekje was ''ziekjes''. At veel minder, ging steeds liggen.
Ik schrok toen ik Vlekje zag
. De zondag ervoor had ik nog gewandeld met Vlekje. Een oude, maar toch gezonde pony. En nu?Mager, lusteloos, misschien koliek? Toch maar de dierenarts gebeld...
40 graden koorts, een hartslag van 90 en een ruis op de longen was de diagnose. Het was goed mis...
Medicijnen en pijnstillers... een dag later opnieuw, waarbij de koorts was gezakt. Op maandag zou de dierenarts terugkomen.
Ik was er wat rustiger onder; de dierenarts had schijnbaar hoop. Toch had ik een slecht voorgevoel vanwege Vlekjes leeftijd.....
Zaterdagochtend, vroeg... ging mijn mobiel. En toen wist ik het...
Nog voordat ik opnam. Dat kon niemand anders zijn dan mijn stiefvader, met slecht nieuws....Mijn stiefvader is die nacht nog elk uur komen kijken, maar ze heeft de ochtend niet gered....... na 19 jaar.... is Vlekje er niet meer...... ''Gelukkig'' geen lijdensweg, slechts een paar dagen ziek geweest.
Raar, onwerkelijk...
Malle ging naar buiten. Compleet in paniek, rennen, hinniken.... (Durk was toen eerder al verhuisd naar een pensionstal, Malle bleef dus over). En de hele buurt kwam vragen stellen. ''Alleen het kleintje staat buiten? Waar is je andere paardje?'' Vlekje...? Nee, die is er niet meer... ouderdom he......
En de hele buurt leefde mee met dit slechte nieuws. Het was niet ''zomaar'' een pony. Het was jarenlang het straatbeeld; de bonte pony, met de lieve bruine ogen.
Malle kreeg uiteindelijk een nieuw weidemaatje. Maar we zullen Vlekje nooit vergeten.
