Geplaatst Doris en Willeke, mijn mooie stippels. Allebei op een ontzettend klote manier om het leven gekomen, en allebei nog veel te jong. Toen Doris dood ging, nadat ze 3 dagen had gevochten voor haar leven, hebben Willeke en ik samen gewaakt. Willeke over haar dochter, ik over mijn mooie stippenkind. Maar Willeke was er nog.
Samen met Willeke genoten van haar nieuwe veulen dit jaar, en hem samen zien opgroeien tot een dondersteen. En toen, op 22 december, ik weet het nog als gisteren. Willeke is dood, door het ijs gezakt, en er niet meer uit gekomen. Mijn steun en toeverlaat, mijn trouwe brokjesbietser, mijn alpha, mijn veulenopvoeder... Weg. De enige troost die er is, is dat Doris ook op je wachtte, en ik denk dat die je ook gewoon weer bij zich wilde hebben. Het was goed, je had iemand voor mij op de wereld gezet, en nu wilde Doris haar mam weer naast zich hebben, rennend over de groene weides.
Met Lars gaat het goed, hij en ik hebben elkaar echt gevonden. Maar ik zou er zoveel voor over hebben om jullie allebei nog even te kunnen aaien, een laatste knuffel te kunnen geven, even zeggen dat ik van jullie houd. Alhoewel ik denk dat jullie dat zo ook wel meekrijgen..
Geen dag gaat voorbij dat ik niet even aan jullie denk, dat ik niet even stilsta bij mijn knappe meisjes. Ik hoop dat dat altijd zou blijven. Zolang ik nog aan jullie denk, zijn jullie nog niet vergeten.
Een foto die al vaak op bokt langs is gekomen, maar zoveel voor mij betekent..
Willeke 14-4-'05 + 22-12-'10
Doris 5-5-'09 + 8-5-'09
