Geplaatst afscheidsfilmpje
14 zou hij vandaag, 19 maart, zijn geworden. Mijn mannetje.
Helaas vieren wij deze dag niet samen met een ritje maar ben ik alleen en hij zo ver weg.
Een maand geleden, op 20 februari heb ik mijn lieve paardje na een oneerlijke strijd moeten laten gaan.
Aad was zijn naam, of eigenlijk Adonis. Hij vond zichzelf een echte Adonis, die gekke Spanjaard.
Gelukkig paste Aad al snel beter bij hem. Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg was zijn motto.
Aad maakte zich niet zo snel druk.
Het was tussen ons liefde op het eerste gezicht.
Hij stond in een donker stalletje, was daar een jaar niet uit geweest. Zag er niet uit.
Onvoorspelbaar hoe hij zou reageren op eindelijk weer iemand op zijn rug.
Toch wist ik vanaf het allereerste moment dat dit ´m was.
Aad had de mooiste, grootste ogen. Ik keek erin en was verkocht.
Ik weet zeker dat ook hij op dat moment voor mij koos.
Samen waren wij één. Zo vaak ook niet maar toch ook wel.
Fluisteren? Soms maar soms ook schreeuwen. Balend dat hij zich van mij afsloot en een muurtje om
zich heen bouwde.
Toch waren wij een eenheid. Ik hoefde niets te zeggen of doen, hij voelde mij toch wel perfect aan.
Aad en ik hoorden bij elkaar, dat wisten wij en ook iedereen die ons samen zag.
Prachtige avonturen hebben wij beleeft, we waren gelukkig en hielden zielsveel van elkaar.
Totdat dat alles zomaar ineens, in één moment weggerukt werd...
Een hersenbloeding was de diagnose.
Ik had mijn paardje in training gezet. Eindelijk, na vaak ziek te zijn geweest, voelde hij zich beter.
We gingen weer opbouwen en hadden weer dromen over een pracht zomer.
En zo maar ineens was dat alles weg.
Dankbaar ben ik wel. Heel erg zelfs.
Ik had mijn paardje ook dood kunnen vinden in stal. Ik heb echter een heel weekend afscheid van hem
kunnen nemen. Dat we afscheid zouden gaan nemen voelde ik al vanaf het eerste moment aan toen ik hem zo zag.
Dit was niet goed.
Mijn trotse, stoere mannetje had nauwelijks controle over zijn benen, had pijn.
De arts geloofde er nog in en gaf hem medicatie.
De volgende dag wist ik al dat dit de dag was waarop mijn paardje zou sterven.
Na weer medicatie kwam ik 'savond alleen bij hem op stal.
Mijn mannetje stierf al bijna in mijn armen.
Zo veel pijn. Hij fysiek, ik omdat ik wist wat ik moest doen.
Ik smeekte hem "ga maar liggen mannetje, het is goed" omdat ik hoopte dat hij de eerste
stap zou nemen, ik kon en wilde niet zo sterk zijn.
Toch bleef ook hij vechten, wilde niet opgeven, wilde die stoere vent blijven.
Uren hebben we samen gestaan. Hij kwam tegen mij aan staan met zijn oog tegen de mijne.
Uren waarin we knuffelden en huilden.
Het was het meeste mooie afscheid.
Uiteindelijk kreeg Aad te veel pijn. Ik heb de arts, mijn vriendin en verzorgster gebeld.
Na die telefoontjes kwam Aad pas echt tot rust.
Samen hebben wij ons laatste half uur doorgebracht, terwijl ik hem herrinerde aan al onze mooie momenten.
Het inslapen ging snel, zijn strijd was al gestreden.
Hem daar achterlaten in die stal was vreselijk.
De gedachte zonder mijn mannetje verder te moeten ondragelijk.
Vannacht voelde ik zijn hals tegen mijn wang. Ik weet zeker dat hij bij mij was.
Ik zal in gedachten in ieder geval bij hem blijven en hoop hem ooit weer te zien.
Weer samen in galop.
Ik met mijn armen wijd, hardop lachend. Hij met zijn oren naar voren, harder en harder.
dag lief mannetje van me, ik mis je!
aad en ik nadat hij was ingeslapen, getekend door Pauline
. 
