Geplaatst in december 2009 is mijn liefste Ciska heengegaan.
mijn eerste pony, mijn trots. vanaf mijn 4e zag ik haar, mijn stiefmoeder was de eigenaar van dit prachtige paardje. ik mocht op haar rug klimmen, en oh wat was ze lief. ik wilde elke dag wel heen, maar mijn ouders zijn gescheiden, dus dat ging niet lukken.
maar om de 2 weken, zag ik haar weer. ze hinnikte als we aankwamen fietsen, en ik aaide haar vol overgave. zo blij met haar, mijn meisje. ik maakte haar klaar voor weer die buitenrit. elke keer het zelfde stukje. maar elke keer weer een geweldig gevoel. ik werd een penny meisje, met een kleine cap en kleine laarsjes. Ciska, ja, zij zou mijn penny pony worden. en dat werd ze.
in 2007, was ik 9 jaar. ik was iet wat ervarener geworden, en mocht al galopperen! wat een geweldig gevoel. maar aan dat gevoel kwam al snel een einde. ze raakte hoefbevangen, en het ging niet goed. niet meer op kunnen staan, geen honger. ze was dan ook al een oud besje. een oudje van 28 jaar.
maar langzaam ging het beter. na een paar maanden konden we waar rijden. het vertrouwde gevoel, dat ik op haar rug mocht klimmen. het was geweldig. we maakten buitenritten, niet wetend wat er allemaal op ons pad zou komen...
in 2009 ging het super. in de zomer maakte ik alleen kleine ritjes, en ik voelde de band nog hechter worden dan eerst. we knuffelden, gingen het bos in, ik maakte je mooi en reed zo veel als het kon.
maar in december was het weer raak.
weer hoefbevangen. de vraag: zal ze het halen?
ze werd in het weiland gevonden door 2 ontzettend goeie vriendinnen van mij. ik ben hun dankbaar, tot de dag van vandaag dat hun het mijn stiefmoeder en mijn vader gemeld hebben.
gemeld dat ze in het weiland lag. in de regen, de kou, de snijdende wind. ze mestte op haar plaats. dun, dit was foute boel.
op stal aangekomen wilde je niet eten. je wilde liggen. en toen toch weer staan. en weer liggen. ze stond te trillen van de kou. dit kon zo niet.ik nam vast afscheid. mijn tranen kwamen maar niet. ze moest het halen, ik wist het zeker. ze zou over een jaar weer mijn mooie penny paardje zijn. eenmaal thuis jankte ik de ogen uit mijn kop. verschrikkelijke minuten verstreken. ze kon niet doodgaan. ze haalde de volgende ochtend, maar toen ging het slechter en slechter. dit kon zo niet. we konden haar niet nog langer laten leiden.
Ciska is om 4 uur die middag ingeslapen. nu ik dit typ, stromen de tranen over mijn wangen. 8 jaar heb ik van haar genoten. zo veel leuke en ook slechte momenten, maar ondanks alle downs, hadden we ook veel ups. ik zal haar nooit vergeten. mijn penny pony, mijn trots. ze heeft 30 jaar mogen worden.
Een ster was je altijd al, nu zul je als een ster aan de hemel stralen.
