Mijn mooie, gevoelige en lieve merrie heb ik vanochtend ik laten slapen.
Ik werd wakker om 7.20 gebeld door stal dat ze vastlag en erge wonden had. In paniek belde ik een vriendin(heb nog geen rijbewijs en mijn ouders zijn gisteren vertrokken naar Frankrijk voor wintersport) die mij gelukkig naar stal kon brengen. Onderweg naar stal werd ik nog twee keer gebeld dat ik de dierenarts moest bellen en dat het heel slecht met haar ging..
Eindelijk op stal aangekomen hebben ze haar naar een binnenbak gebracht en was de dierenarts gelukkig al op stal. Die zag zei dat ze ook heel erge koliek had, en er waarschijnlijk al een paar uur mee worstelde.
Ik liep naar haar toe, legde mijn rechterhand tussen haar ogen. Wat ik altijd doe om haar te begroeten, maar ik kreeg geen contact. Geen beweging, ze 'zag' me niet.. Toen wist ik genoeg. Dit moet stoppen. De DA kwam met de prognose gelijk inslapen.. Ik stemde daar in mee.
Het heeft nog even geduurd voordat ze rustig geworden was door de kalmeringsspuit en daarna kreeg ze 2 dikke blauwe spuiten en was het na een paar keer zuchten over..
Mijn droom en nummer 1 rent en speelt nu op de groene weides. Ik ben dankbaar dat zij in mij leven is gekomen op het moment dat ik heel hard een spiegel voor mezelf nodig had. Dankbaar dat ze altijd eerlijk is, dankbaar dat zij mij heeft laten genieten van alle mooie dingen, dankbaar dat zij mijn lichtpunt in mijn leven is.
Verdrietig, maar o zo opgelucht dat ze geen pijn meer heeft. Ik mis haar, maar weet dat dit het beste is.
'houden van is loslaten'
Laatst bijgewerkt door melissa_b op 20-02-11 17:08, in het totaal 1 keer bewerkt