Geplaatst Maar omdat ik niet weet wat nu te doen, probeer ik maar wat op te schrijven.
Mijn kleine dappere pony die gelukkig de mooie leeftijd van 33 heeft bereikt, heb ik vanmorgen gevonden. Ze kwam niet met eten, maar ze was wel vaker wat achterop. Turend in het schemer zag ik haar, helaas overleden. Mijn verstand zegt het is goed zo, ze was moe en op, maar je kunt rationaliseren wat je wilt, je gevoel is het daar gewoon weg niet mee eens.
Vanaf haar derde jaar heb ik haar samen met mijn broer gekregen en dertig jaar heb ik van haar mogen genieten. In haar vroege jaren en ook later een hele pittige tante, drie keer in het uur in het zand tijdens de les. Maar altijd eerlijk en we konden alles met haar. Er is wat op haar gepoetst, gevlochten, geknipt en geknuffeld en niemand kende al mijn geheimen behalve zij. Alles vond ze goed en altijd de oortjes naar voren. Er zat geen kwaad in het dier. Jaren bij huis gestaan totdat wij op kamers gingen om te sturderen. Om haar niet kwijt te raken hebben we een goed oppasadres voor haar gevonden. Ze heeft veel kleinkinderen van de boer gelukkig gemaakt. Tot 10 jaar geleden ze erg veel last kreeg van sarcoides. Op naar Utrecht waar ze een heftige maar succesvolle behandeling heeft ondergaan. Mijn arme beessie tussen de grote sportpaarden in een box, je zag haar amper staan. Gelukkig mocht ze weer mee naar huis en heb toen gezegd dat ik haar weer naar huis wilde halen. Ik weet nog dat mijn vader zei dan mag wel hard gaan studeren om die droom waar te maken. Het is gelukt, een huis met ruimte samen met mijn vriend. Vier jaar gelden heb ik haar opgehaald. Mijn nieuw paard was een dag eerder al gekomen. Echt heel bijzonder om je oude pony weer thuis te hebben. Ze bloeide op van het buiten staan met haar stoere bescherm tinker er bij. Lekker in de wei, nog een paar keer met een nichtje rondgehobbeld en verder met pensioen.
Het laatste jaar werd ze toch steeds wel wat minder, er kwam een nog een nieuw paardje erbij en daar vond ze eigenlijk weinig aan in het begin. Minder snel, minder fit (maar bleef haar streekjes gelukkig behouden) vaak de dierenarts erbij gehad van "gaat het nog wel"? De sarcoides waren inmiddels terug en breiden zich steeds verder uit. Anderhalve week geleden alsnog de dierenats erbij en we hadden besloten haar toch nog te laten lopen, ze straalde nog te veel levenslust uit.
Tot vanmorgen...ergens hoopte ik dat het zo zou gaan. Ik hoefde de beslissing zelf niet te nemen en haar vrienden waren erbij. Om half twaalf was ik nog bij ze en heeft ze nog lekker staan eten.
Vanmorgen was ik er om zeven uur al weer en daar lag mijn oude dame in het zand. Ze was vertrokken.
Ik heb er vrede mee, maar er ook heel veel verdriet van. De dierenarts is nog geweest om te kijken en volgens hem was het een hartstilstand en lag ze er al even. Waarschijnlijk is het vrij snel gegaan en dat hoop ik van harte.
Mijn broer en ouders zijn langs geweest om afscheid te nemen. Het was tenslotte ook hun pony en een groot deel van onze jeugd. Nu ligt ze voor huis om morgen opgehaald te worden, dat is wel een heel naar idee. Vanavond na het voeren van de andere twee, neem ik voor de laatste keer afscheid van haar en dat is het dan.
Rust zacht lief meisje!
