Geplaatst 
Hier een stukje over hun leven, wat tevens mijn leven was. Eerst werden jullie verwaarloosd, geen water, geen eten. Toen werd ik jullie verzorgster en regelmatig kwam de diereninspectie langs. Ik moest uitleggen dat jullie eigenaren niet veel geld hadden, ook waren er iedere dag mensen die zeiden dat jullie niet goed verzorgd werden.
In de zomer was er geen water, en in de winter ook nooit een schuilplek. Ik heb jullie bewaakt met mijn leven, hooi gekocht, water gegeven, en het vertrouwen gewonnen. Er waren mensen, die ons tegenzaten, en het hek kapotmaakten, zodat er 2 shetlanders op de autoweg liepen. Gelukkig was ik er op tijd, en stonden jullie daar met een touw om de nek vastgeknoopt aan het weiland hek, mensen hadden geprobeerd jullie te redden.
De eigenaar die jullie verwaarloosde heeft jullie verkocht aan een hele mooie boerderij waar ik maar 1 keer mocht komen.
De boerderij ging failliet en opeens waren jullie weg. Zonder iets te laten weten.
Mijn zoektocht heeft 2 jaar geduurd maar nu dringt het tot me door. Op 3-jarige leeftijd zijn jullie naar het slachthuis gegaan.
Lieve Lotje en Daisy, ik mis jullie nog steeds. Het is voor mij een raadsel hoe dit allemaal gebeurd is, maar ik zal alles nooit vergeten..
Daisy, my sunshine in the rainy days, my sunshine forever & always
Lotje, you're the one who makes me proud, you're special to me
