Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-01-11 21:02

Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst door de TopicStarter : 31-01-11 21:02

Hey,
Even dit berichtje omdat me toch even iets van het hart moet.
Op 25 maart 2010 heb ik mijn allerbeste vriend moeten laten inslapen
(voor verhaal zie het topic "mijn sterretje" hier bij In Memoriam)

Nu is het al bijna een jaar geleden en nog steeds mis ik mijn
maatje heel erg, zit nog regelmatig heel hard te huilen,
en heb ik zelfs spijt dat ik hem heb laten inslapen
(ook al was het op dat moment de enige juiste beslissing)
toch denk ik nu dikwijls misschien had ik toch dit moeten doen of als ik...
maak mezelf er helemaal gek mee

25 maart komt ook weer dichterbij en kijk heel erg tegen die dag op
en ook tegen zijn verjaardag ongeveer een maandje later (19/04)

Ik heb ondertussen reeds een nieuw paardje en er is zelfs een veulentje geboren
deze zijn allebei heel lief en braaf, niets op aan te merken,
ik begin met hun ook een hechte band te krijgen
en toch... mis ik af en toe mijn maatje (weet het , gek he)

Is hier misschien nog iemand die daar last van heeft?
En dan vooral over dat gevoel van schuld,spijt?

Moest het gewoon even van me af schrijven
Alvast bedankt

**Geplaatst**: 01-02-11 20:35

Geplaatst: 01-02-11 20:35

ik snap wat je bedoelt! Mijn paardje is nu een dikke 3 maandjes geleden overleden en heb dat gevoel ook hoor. Maar je moet door. Alvast sterkte met die dag :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-11 20:43

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-11 20:43

Sweetwendy, jij ook veel sterkte met het verlies van jouw paardje en veel geluk met je nieuwe aanwinst!

Ik weet dat ik erdoor moet en lukt ook best aardig,
Het is ook niet dat ik altijd verdrietig ben maar heb af en toe een dipje en dan denk ik weer aan hem

Maar bedankt voor je reactie, doet goed om te weten dat ik niet de enige ben

**Geplaatst**: 01-02-11 20:46

Geplaatst: 01-02-11 20:46

ik ga morgen met mijn nieuwe aanwinst weer terug naar de plek waar mijn overleden paardje stond. Ik heb mijn nieuwe aanwinst gekocht samen met mijn zus en mijn zus heeft een zadelmaker geregeld om een zadel te komen passen, alleen wij hebben geen binnenbak en onze buitenbak is TE hard dus gaan we samen met onze nieuwe aanwinst naar de plek waar mijn overleden paardje een korte periode heeft gestaan (daar hebben ze namelijk wel een binnenbak). Zal wel even slikken zijn..
En inderdaad we moeten door en je bent echt niet de enigste!
Mijn paardje is maar 3,5 jaar geworden..had haar sinds ze een veulen was,,ze was mijn maatje..we hadden nog zoveel plannen.
Maar goed ik moet er niet te lang bij stil staan. Ik ga nu door met ons nieuwe aanwinst!

**Geplaatst**: 01-02-11 20:48

Geplaatst: 01-02-11 20:48

Dat zal ook nog wel even duren als jullie een echt goede band hadden samen.
Mijn 1e paardje is er al meer dat 10 jaar niet meer. Ik heb nog steeds met geen enkel ander paard zo'n band gehad als met dat beestje. Die kon echt m'n gedachten lezen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-11 21:03

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-11 21:03

Met Star had ik echt een Supergoede band,
het was mijn eerste paardje (is volgens mij altijd speciaal)

en we hebben samen veel meegemaakt en ook op vakantie (trektocht)geweest
hierdoor is die band echt sterk geworden.

Ik denk dat het veel zegt dat ik niet zo een held ben maar met Star durfde ik ALLES!!

Met Annabel ben ik die band aan het opbouwen maar is nog niet hetzelfde
Ik zeg nu steeds dat Star mijn allerbeste vriend was,
Annabel mijn beste vriendin is en Stern mijn beste kleine vriend is

**Geplaatst**: 02-02-11 08:35

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 02-02-11 08:35

met elk dier krijg je een andere band, sommige dieren zijn: once in a lifetime!
Wij hebben diverse paardjes en honden en ook al van diverse dieren afscheid moeten nemen, het went nooit en blijft altijd een heel groot gemis, iets wat was, komt nooit meer terug, maar de mooie herinneringen maken dat je met een lach terug kan denken aan de mooie tijd.
Bij mij werkt het om mijn hart open te houden voor andere dingen (dieren, ervaringen) die op mijn pad komen en waar ik ook weer onwijs van kan genieten.
Wij zijn afgelopen november geheel onverwachts 1 van onze zeer dierbare honden, verloren, ze was net 3 jaar oud. Een enorm gemis!! het accepteren kost tijd.

**Geplaatst**: 02-02-11 08:43

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 02-02-11 08:43

Het is helemaal niet raar dat je je paardje mist. Ik had 4!! jaar geleden een lievelingspony waar is alles mee deed, die is op zijn 36 ingeslapen, en daar moet ik soms zelfs nog om janken.

Ik weet helemaal wat je voelt, het is ook zo'n groot verdriet om je paardje te verliezen. Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 02-02-11 08:48

Geplaatst: 02-02-11 08:48

Waarom is dat vreemd? Mijn merrie is in 1999 plotseling overleden en ik mis haar nog steeds iedere dag.
Mijn andere paard is een aantal jaar geleden overleden en die mis ik ook nog steeds, maar op een heel andere manier.
Het gaat nooit over, maar het wordt wel weer leefbaar. Geef het tijd en ga je niet afvragen of het vreemd is of niet. Voor rouwen en missen staat geen tijd, alleen de tijd die jij zelf nodig hebt.

Sterkte!

**Geplaatst**: 02-02-11 11:48

Geplaatst: 02-02-11 11:48

Ik weet jammer genoeg ook hoe jij je voelt en het is echt normaal hoor (of ik ben ook niet normaal

)...
Mijn paard heb ik op 27 september 2010 in laten slapen en ik wéét dat ik het juiste heb gedaan, maar het is zo verrekte moeilijk om ermee om te gaan. Nu ben ik op zoek naar een nieuw paard en het valt me zwaar om niet iedere keer te willen vergelijken met mijn oude paard.
Veel paarden vallen al gelijk af omdat ze niet kunnen tippen aan het karakter van het paard wat ik verloren ben.

's Avonds in bed laat ik ook wel eens een traantje om hem, maar ergens weet ik dat ik écht het beste besluit voor hem heb genomen.

[MD] Is zijn tijd gekomen?

**Geplaatst**: 02-02-11 16:22

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 02-02-11 16:22

Ik snap helemaal wat je bedoeld en het is helemaal niet gek... Mijn shetje is voor 4 a 5 jaar terug overleden aan koliek... Dat was mijn maatje, ze ging mee naar het dorp, had nooit een halter of een touw om en liep altijd mee naast de fiets... Ik kon haar los laten in een groot weiland, om even lkkr te grazen. Maar wanneer ik riep kwam ze altijd aan geraced. Ik denk serieus dat weinig mensen kunnen voorstellen hoe hecht wij waren, zich niet kunnen voorstellen dat toen ze ging, het grootste deel van mij mee ging. Ik heb een week lang niets gegeten, nauwelijks gedronken, net een zombi... Ik zal nooit iets of iemand erger missen dan haar (echt waar)
Ik mis haar nu nog, elke dag... Ik kan elke dag nog huilen als ik naar haar foto kijk... Ik heb nog altijd nachtmerries, over wat ik had kunnen doen, of ik haar had kunnen redden... dat het mijn eigen schuld zou zijn.... Midden in de nacht word ik dan wakker huilend... Wensend dat ik toch de dierenarts maar eerder had gebeld, ondanks dat ze niet (zoals ze anders wel super dramatisch liet merken) liet zien dat ze koliek had, ondanks dat ze at, ik aan der buik mocht zitten... Ze gedroeg zich alleen maar een klein beetje anders... een heel klein beetje maar...
Ze is in mijn armen doodgegaan, de dierenarts heeft alles geprobeerd...
En elke dag weer hoop ik dat het spuitje van de dierenarts op tijd was... en ze er niet al te veel pijn aan heeft gehad...
Elke dag weer voel ik mij schuldig dat ik niet de dierenarts eerder heb gebeld, dat ik niet heb vertrouwd op mijn instinct dat er iets niet goed was. Ze had immers de tekenen van koliek niet... Ze was alleen maar heel iets rustiger, heel iets anders... Als ik eerder had gebeld, was ze dan nog bij me geweest?

Elke dag weer, hoop ik, dat ik het ooit nog eens los kan laten... Dat ik het vertrouwen durf te hebben, dat ik ooit, na een hele lange tijd, weer bij haar ben.

**Geplaatst**: 02-02-11 16:28

Geplaatst: 02-02-11 16:28

Ik heb niet precies hetzelfde als jij, maar toch deels wel...

ik heb voor denk een jaar een fjord van 23 verzorgd, ze was oud, k kon amper meer met dr rijden, maar ze was écht mn beste vriendinnetje, zonder zadel of halster/hoofdstel stap/drafritjes door het bos maken, samen in de bak spelen, knuffelen enzo, en toen werd ze ineens van dag op dag verkocht, en heb nieteens afschijd kunnen nemen, tis nu 2 jaar geleden, en nogsteeds doet het dagelijks pijn, ookal heb k nu een eigen paard en pony...
Ik wens je heel erg veel sterkte!

**Geplaatst**: 02-02-11 16:53

Geplaatst: 02-02-11 16:53

Ik had mezelf geen tijd gegeven om te rouwen,dat kreeg ik 3 jaar later alsnog op mijn bord $:\$

Mijn 1e paard was mijn vriend,mijn leermeester,hij heeft mij het vertrouwen gegeven om dingen te doen die ik anders nooit had gedaan.Hij vergaf mij mijn fouten en maakte duidelijk hoe het beter kon.
Een uniek paard die ik met pensioen heb kunnen laten gaan,hij bloeide er helemaal van op

Toch kwam de tijd om afscheid te nemen,hoe moeilijk ook....Hij is altijd eerlijk geweest en heeft goed op mij gepast,gaf mij genegenheid en trooste mij als ik verdriet had.Dan kun je niet egoïstisch zijn als hij oud en versleten is,zichtbaar pijn heeft als het nat en koud is en zich af gaat zonderen van de kudde.Dan is het tijd om ervoor te zorgen dat je beste vriend niet van ellende doodgaat maar met opgeheven hoofd een snelle eervolle dood.

Veel verdriet gehad maar nooit spijt,ik heb veel gedaan om zijn laatste jaren fijn te laten verlopen.Elke dag zie ik nog zijn foto's om mij heen en nu kan ik daar naar kijken zonder tranen,geniet ervan als ik terug denk aan onze tijd samen die ik voor geen goud had willen missen.

Geef jezelf de tijd ...zoals Cayenne al zei,"Geef het tijd en ga je niet afvragen of het vreemd is of niet. Voor rouwen en missen staat geen tijd, alleen de tijd die jij zelf nodig hebt".

**Geplaatst**: 02-02-11 16:57

Geplaatst: 02-02-11 16:57

3 maart is mijn maatje ingeslapen,nog steeds verdriet.
Hellaas heb ik te snel een nieuw paard gekocht waardoor ik het nog steeds niet verwerkt heb.
Mijn houdige paard wordt verkocht,heb er geen klik mee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-11 21:30

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-11 21:30

Allemaal ontzettend bedankt voor de lieve berichtjes
je kan niet geloven hoe "goed" het doet om te lezen dat ik niet de enige ben

Ik herken zoveel dingen in jullie reacties, mijn eerste paardje was ook mijn alles,
het gevoel van had ik maar... dan..., heb toen ook een hele tijd haast niets gegeten, was op 4 dagen tijd zeker 5 kg afgevallen, 's avonds in bed heb ik ook reeds meermaals liggen janken ook wetend dat ik het beste besluit voor hem genomen heb

Ga het de tijd geven en hoop dat ik het een plaatsje kan geven en los kan laten,al zal ik hem nooit of te nimmer vergeten!

**Geplaatst**: 06-02-11 18:57

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 06-02-11 18:57

Herkenbaar.... Ik heb mijn vriendje afgelopen juli moeten laten gaan. Het kon niet anders, en het was het beste voor hem maar het is zo vreselijk moeilijk!

Ik heb van meer paarden afscheid moeten nemen, maar dit was gewoon een hele speciale. Zo eentje ga ik er nooit weer vinden

Spijt en schuldgevoel? Nee dat niet, ik heb alles gedaan voor hem wat ik kon maar het mocht niet baten helaas.
Maar missen? Ja, elke dag!

**Geplaatst**: 06-02-11 19:02

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 06-02-11 19:02

helemaal niet gek. Ik heb 27 mei 2009 mijn paard laten inslapen. Ik mis hem nog iedere dag.

Je hoeft jezelf geen verwijten te maken. Liefde is ook loslaten. Je hebt enige gedaan wat je nog kon voor je paard, hem bevrijden van de pijn. Sterkte hoor.

**Geplaatst**: 06-02-11 19:08

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 06-02-11 19:08

Ik snap helemaal wat je bedoeld.... Morgen is mijn maatje precies een jaar overleden.. 15 jaar van ons geweest, 10 jaar heb ik van hem mogen genieten. (Eigenlijk mijn hele jeugd) Helaas, ook ingeslapen. En ik lig ook nog wel eens dagen wakker, dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik hem toen heb laten gaan en dat het ook anders kon. Maar ik besef me ook, dat dit echt de juiste beslissing is geweest.
Dan denk ik aan de mooie momenten en zie ik de twee mooiste foto's met hem samen boven mijn bed hangen en dan denk ik aan de leuke dingen die ik met hem heb mogen doen. Het had al veel eerder afgelopen kunnen zijn, en die dingen gebeuren helaas.. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-02-11 19:49

Geplaatst door de TopicStarter : 06-02-11 19:49

Jaydee schreef:
Ik snap helemaal wat je bedoeld.... Morgen is mijn maatje precies een jaar overleden.. 15 jaar van ons geweest, 10 jaar heb ik van hem mogen genieten. (Eigenlijk mijn hele jeugd) Helaas, ook ingeslapen. En ik lig ook nog wel eens dagen wakker, dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik hem toen heb laten gaan en dat het ook anders kon. Maar ik besef me ook, dat dit echt de juiste beslissing is geweest.
Dan denk ik aan de mooie momenten en zie ik de twee mooiste foto's met hem samen boven mijn bed hangen en dan denk ik aan de leuke dingen die ik met hem heb mogen doen. Het had al veel eerder afgelopen kunnen zijn, en die dingen gebeuren helaas..

Ik weet hoe erg ik tegen die datum opkijk dus ... veel sterkte morgen he :(:)

**Geplaatst**: 06-02-11 20:28

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 06-02-11 20:28

Dankjewel...

**Geplaatst**: 07-02-11 21:55

Geplaatst: 07-02-11 21:55

Ik kan je ook even melden dat het volgens psychologen ook heel normaal is dat je om een dier evengoed en evenlang kan rouwen als om een mens.

Op 08.01.2005 overleed onze dochter haar eerste pony, 5 jaar heeft het geduurd voordat ze over haar kon praten zonder tranen.
Net toen ze erover heen begon te komen en weer kon praten over haar pony zonder dadelijk vol te schieten overlijdt plotseling onze hond heel onverwacht op een leeftijd van 7,5 jaar.
Onze hond was echt een kind in huis en 2 handen op een buik met onze dochter, we zijn nu bijna anderhalf jaar verder en telkens we op één of andere manier met iets onverwachts van hem worden geconfronteerd (alle 3 zowel de dochter als mijn man en ik), komt er een dikke brok in de keel. Zelfs over hem typen gaat niet zonder een traan ...
25 februari zou hij 9 jaar worden, die dag brandt er een kaarsje en wordt er een bloemetje op zijn grafje gezet. Ik zie er nu ook al erg tegenop. Wij hebben ondertussen 2 nieuwe hondjes, die we ook absoluut niet meer kwijt willen en oh God, ik moet er niet aan denken dat hen iets overkomt. Het zijn twee echte lieverds. Maar ik had zo graag gehad dat onze Kaya er ook nog was geweest ...

Aan iedereen die een beetje pijn heeft in zijn hart voor een overleden diertje Y;(

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-02-11 22:12

Geplaatst door de TopicStarter : 07-02-11 22:12

Bedankt,
Doet echt goed om te lezen dat het eigenlijk maar normaal is.
Voel ik me tenminste al een beetje minder idioot omdat ik maar
steeds zit te janken om mijn maatje.
En een beetje minder schuldig naar mijn nieuwe paardjes toe.

Echt heel erg gemeend.... BEDANKT voor de reacties, echt super!!!

En Y;(

een bloemetje terug voor jou en je familie he :(:)

**Geplaatst**: 07-02-11 22:14

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 07-02-11 22:14

ik..mijn (verzorg)paardje is 4 maand geleden ingeslapen..en een andere hengst die ik trainde en half van mij was ongv 6 maand geleden(overleden aan ziekte die nog steeds in dat land heerst)...

**Geplaatst**: 10-02-11 05:39

Geplaatst: 10-02-11 05:39

Snap helemaal waar je het over hebt, maar vreemd is het echt niet hoor.....
Het is nu ruim 2 mnd geleden dat ik mijn paardje heb moeten laten inslapen en ik
huil nog erg vaak, ik heb nu wel een nieuw paardje, een veulen van ruim 8 mnd, maar
het voelt zo raar. Voel me idd schuldig tegenover mijn oude paardje.....ik heb ook
nog lang niet de band met Dirk (veulen) als ik met Tinka had.....Ze was mijn allereerste
paardje en mijn beste maatje en dat gevoel verdwijnt echt niet zomaar.
Sterkte meid! :(:)

**Geplaatst**: 10-02-11 13:21

Geplaatst: 10-02-11 13:21

Het is helemaal niet gek hoor dat je jouw trouwe maatje nog steeds mist! Jullie hadden immers een heel speciale band!

Je moet je niet schuldig voelen, je hebt de juiste keuze gemaakt, maar ik kan wel begrijpen dat je nu soms denkt dat je anders had moeten handelen. Je paardje is je dankbaar dat je aan hem hebt gedacht en niet aan jezelf, en da's het mooiste wat je als eigenaar kan doen

Veel succes met je nieuwe paardje en veulen, de band tussen jullie zal langzaam groeien, dat heeft veel tijd nodig, maar het komt wel in orde. Het is heel normaal dat die band er niet direct komt, je paardje was immers je beste maatje, die kan je niet zomaar vervangen ..

Sterkte!