Geplaatst ... Naar de wereld met de eeuwig groene weides.. Vol sappig gras waar je in alle veiligheid en rust kunt rennen, eten en genieten..
Waar je kunt knabbelen en spelen met je lieve vriendjes die al eerder heen zijn gegaan... Goldwin en Mr. Higgins..
Ik zie je rennen, bokken en gek doen.. Genieten van het leven.. wat je altijd zo goed deed..
-------------------------------------
Wat heb ik toch veel van je geleerd! Ik heb mijn liefde voor paarden met jou ontwikkeld.. Daarbij het rijden zelf.. Je bokte lekker af en toe.. was niet vooruit te branden.. en draaide heel irritant om in alle hoeken.. ook stak je als een malle je tong uit je mond en hield je je hoofd schuin alsof je voor vliegtuigje speelde..
Wat heb ik om je gelachen, vriendje..Ik werd gek van je.. maar mijn liefde voor jou werd steeds groter.. de klik was er nu eenmaal gewoon! Wat er klikte.. geen flauw idee.. maar het werd een innige liefde.. die ik nooit zal vergeten..
De eerste keren naar het bos.. oh wat genoot ik daarvan.. die fijne ritjes in de lome zomeravonden.. Als kind kwamen mijn dromen met jou uit.. De eerste keren zonder zadel.. ik was verkocht.. dat warme lijf.. zo speciaal..
We oefende en oefende.. Ook de nageeflijkheid kwam te pas en de pasjes wijken en andere gekke oefeningen.. al mijn domme foutjes accepteerde jij.. je deed gewoon altijd zo je best.. Uiteraard had jij ook je chago dagen! Dat ik eigenlijk niet eens je stal in mocht komen...
Alle blauwe plekken van je 'speelse hapjes' in mijn armen en kleding.. de bont en blauwe voeten die ik kreeg omdat jij er weer eens op was gaan staan.. Ik zal ze missen nu..
We kwamen verder en verder.. ik kon je 100 procent nageeflijk rijden.. waar ik zo trots op was.. en waar jij zo heerlijk van ging lopen.. lekker pittig door de bak.. En de laatste tijd altijd zonder zadel.. Want dat was beter voor je rug en vond je fijner.. je werd immers ouder..
Ik was een echte puber die tijd.. Zelfs de tijden dat ik echt niet lekker in mijn vel zat.. was jij er voor mij.. wanneer ik verdrietig was liet je al je geintjes en streken rusten en leunde je zacht met je hoofd op mijn schouder.. liet je me jou knuffelen.. en stootte je bemoedigend tegen me aan.. Je gaf me zo'n vertrouwen... vertrouwen in anderen en in mijzelf.. Je was zo ongelofelijk belangrijk voor me..
Sprongetjes konden we niet meer met je maken.. Bosritjes liever ook niet.. voor het geval je je zou verstappen..
Op gegeven moment werd je toch echt kreupel.. je reed alleen nog in de kinderlesjes mee.. en zelfs dat ging niet van harte..
Na het verlies van mijn verzorgpaard op een ontzettende rotmanier.. mocht ik jou voor de lessen rijden.. rustig stappen zonder zadel en bitloos.. af en toe klein drafje.. je leek vooruit te gaan.. god, wat was ik blij en trots om zo alleen met jou te rijden..
Maar het ging ineens weer bergafwaarts.. De kreupelheid bleef.. Je kon niet meer ingezet worden voor lessen.. Ik was de enige met de eer om jou nog zo af en toe rond te laten stappen en wat te grazen..
Tot het rotste moment in onze hele geschiedenis samen... Het moment dat de lieve eigenaresse naar me toe kwam met het bericht dat je binnenkort naar de slacht zou gaan.. Ook was het te voorspellen.. Mijn god, wat voelde het als een dreun.. een klap in mijn gezicht..
------------------------------------
Het was dagen aftellen... wat was het moeilijk om je steeds weer te zien.. met dat wat ik al wist.. maar jij nooit zou kunnen begrijpen.. Ik knuffelde je innig.. maar je begreep het niet.. Je werd het zat zo in je stal te staan.. Ik heb staan huilen naast je.. Je keek me aan.. met de blik van.. "maar ik ben toch helemaal gezond? Er is toch niks aan de hand?"
Elke keer voor de les kwam ik je even snoepjes geven en lekker poetsen.. ik was langer met jou bezig dan het paard waar ik op zou rijden..
Tot het moment plotseling daar was.. "Em, het kan zijn dat Dicky volgende week weg gaat.. "
Ik stond daar.. ik wist niet wat ik moest doen.. ik wist dat dit moment zou komen.. maar over het werkelijke afscheid had ik nog niet zo nagedacht.. Ik bleef een beetje rondhangen op stal.. iedereen ging naar huis.. het was al laat.. en ik stond daar maar..
Toen vroeg ik aan de eigenaresse of ik misschien een stukje van zijn staart zou mogen als aandenken.. dat mocht natuurlijk.. met een vriendin en haar zijn we naar zijn stal gelopen.. Toen brak ik .. Ik stond daar met hem in zijn warme stal.. met het idee dat dit de laatste keer zou zijn dat ik jou warmte en genegenheid kon voelen.. dat vertrouwen en liefde en alles wat ik met jou had opgebouwd.. alles zou weg zijn.. Ik zal je moeten missen .. Hoe moeilijk het ook is.. Ze lieten ons alleen.. je at rustig van je hooi en liet me je knuffelen.. zoals je dat altijd deed als ik verdrietig was.. geen flauw benul van wat er met je zou gaan gebeuren..
Ik kon je niet loslaten.. wanneer is de tijd goed dat je de stal uit moet gaan? Wanneer heb je genoeg afscheid genomen?? Het licht ging uit.. ik liep je stal uit met tranen over mijn wangen.. Ik zag geen hand voor ogen.. en stak nog een laatste keer mijn hand door de balken van je stal.. Dat moment.. is voor mij de mooiste herinnering aan jou...
Je liep naar me toe.. snuffelde aan mijn hand.. en zuchtte diep... alsof je wou zeggen dat het allemaal goed is.. en bedankt voor alles.. Ik zuchtte terug naar je.. en je bleef daar zo staan.. bij mijn hand..
Een mooier afscheid kan je je niet voorstellen..
Ik ga je zo vreselijk missen schat.. Zo erg... Ik kan me paardrijden niet voorstellen zonder jou... jij bent de definitie van paardrijden.. Ik ga je gewoon nooit vergeten... wat was je toch lief.. en zacht.. en stout! Ik heb gelachen en gehuild met je .. Ik zal je nooit vergeten... zo'n band als ik met jou had heb ik nog nooit met een ander paard gehad.. en ga ik ook nooit meer krijgen.. Jij was gewoon de beste...
6 jaar heb ik van je mogen genieten.. nu is het tijd om te gaan..
Mijn lieve Dicky.. Rust zacht.. je verdient het mijn schat.. je hebt er hard voor gewerkt.. je bent mijn engeltje...
Dicky
07 - 01 - 2011
Sterkte 
