Geplaatst Ooit begonnen ergens op een boerderij. Daarna ergens heen, waar ze een springpony van haar wilde maken.
Wat geen succes was. De balken werden keer bij keer omhoog geduwd terwijl ze sprong.
Daarna nog jaren, op de manege. Waar ze gemener en gemener werd. Uiteindelijk zakte ze in. Sinds vorig jaar, was Arrow vrij van het harde werk.
Lekker gelongeerd, soms gereden, maar vooral op de wei gestaan. Lekker in het zonnetje liggen in de paddock. Een lieve knuffelige pony, iets wat niemand zich echt zou voor kunnen stellen bij haar.
In december vorig jaar ging het weer mis met haar voeten. We dachten: Het komt vast door de winter.
Dus gaven haar rust.
Het werd erger, dus haalde we de dierenarts er bij. Die schreef pijnstillers voor.
Ook dat werkte niet. Toen kwam ze nog een keer, toen kregen we het nieuws te horen..
Volgens de dierenarts zou het atrose, een scheur in het bot zijn, of een kapotte pees. Ze wilde haar in laten slapen.
Maar wij, wij wilde zekerheid. Dus gister was het zo ver. Er werden foto's gemaakt van haar been.
Conclusie: Het was atrose. Maar zo erg hadden de dierenartsen het nog nooit gezien.
Ze vroegen zich af hoe ze nog kon staan, laat staan hoe ze kon lopen. Beter worden zou ze niet.
Verslechteren zou het wel.
Dus leek het ons het beste, om haar rust te geven. Rust van alle moeilijke dingen die ze in haar leven heeft gehad.
Zo veel doorzettingsvermogen heb ik nog nooit gezien. Ze bleef doorzetten en vechten tegen de pijn, en waarvoor? Voor mij, voor vrijheid.
Lieve Arrow, rust zacht.
Ik hou zo veel van je
