Geplaatst 
Caroline was altijd een van mijn lievertjes geweest, ondanks dat het niet mijn eigen (verzorg)pony was.
Gewoon, een manegepaardje, zoals alle anderen.
Maar dit manegepaardje had mijn hart wel gestolen.
Die eerste keer op jouw rug, was niet zo erg geweldig.
Alle kanten op, niet luisteren, doodleuk spookrijden in galop, jij vond het helemaal geweldig.
Maar toen begon ik de lol ervan in te zien.
Heb op je vrijgereden, zonder beugels, teugels los, en dan in galop. Nog geen drie seconden later lag iedereen in de bak helemaal dubbel.
Afstappen zonder beugels, ook niet zo'n goed plan... Ik heb aardig wat keertjes in het zand gehapt.
Maar dat was mijn lol. Jouw lol.
Onze lol.
Één keer had je het zelfs geflikt om de andere les in te lopen. Tja, als je het hek openlaat, en ik let niet op, hup, een bezoekje aan de beginnersles ernaast!
Maar toen raakte je kreupel. Je was wel eens een keertje vaker kreupel geweest, maar dat viel toen wel mee. Na twee weken was je weer op de been.
Maar nu...
Drie maanden later, moest ik met tranen in mijn ogen toegeven dat dit niet meer goed ging komen.
Elke week als ik les had, nam ik afscheid van je, niet wetende of je er volgende week nog was...
Je werd verplaatst, naar de koude kapschuur. Ik wist dat dit niet lang meer zou duren.
Ben nog één keer naar je toegegaan, nog één keer je pluizige manen geaaid, nog één keer gezegd dat ik van je hield.
Ik ben weggegaan, had de touwtjes die me terug wilden trekken losgeknipt en had je losgelaten.
De volgende dag was je weg.
Caroline, je was de beste Haf die ik me ooit kon bedenken... Mijn soort pony.
Ik mis je!
http://www.youtube.com/watch?v=yMqvWLHXHzc
