Geplaatst Begin dit jaar liep je ineens niet goed meer, je rechterachterbeen deed je veel pijn. We zijn toen een aantal keer naar Erik Laarakker geweest en daar knapte je aardig van op. We konden nog lekker bosritjes maken en hebben heel erg genoten van elkaar. Toch merkte ik dat je er stiekem nog wel wat last van had en heb ik van de zomer besloten dat je in oktober op pensioen mocht. Je was tenslotte toen net 29 jaar geworden. Heb vele jaren veel en intensief met je gereden en veel lol samen gehad maar vond dat je, ondanks dat jij niet wilde, toch mocht gaan genieten van je welverdiende pensioen...Heb je verhuist naar een Rusthuis maar binnen een week daar weer weggehaald, jij kon daar totaal niet aarden en ik zag je langzaam wegkwijnen. Even terug naar je oude stalmaatje om weer aan te sterken en toen in november verhuist naar een plekje waar je het hele jaar lekker buiten kon staan met inloopstal. Duurde even maar je vond het daarna heerlijk! Je was zelfs de baas over de andere 2 paardjes, dat was je nooit geweest dus je voelde je helemaal top! Af en toe stapte ik nog op zonder zadel om lekker door het bos samen te stappen.
Afgelopen vrijdagochtend kreeg ik het ergste telefoontje wat een paardeneigenaar maar kan krijgen, Zalia stond niet meer op in de wei!
Ik ben er met spoed heen gereden en daar vond ik je, mijn liefste en beste maatje!! Ik zag langzaam het leven uit je ogen verdwijnen, ik huilde en toen ineens stond je op! En bleef staan in mijn armen...Heb toen gelijk de Uithof gebeld en die waren al onderweg. Ik zag ook wat bloed liggen bij jou en ergens anders op de wei in de witte sneeuw...Toen wist ik al dat het niet goed was.
Ze hebben ze een pijnstiller gegeven en daar knapte je iets van op. Ze voelden en er kwam veel bloed uit je darmen...Ze hadden dit nog nooit meegemaakt en ik had toen ook geen keus...We hebben intens afscheid genomen van elkaar genomen en daarna met Daniel samen naar voren gelopen. Daar hebben we afscheid van elkaar genomen en heb je jouw laatste adem in mijn armen uitgeblazen...Ik heb gewacht totdat ze je kwamen ophalen, toen pas kon ik naar huis. Wilde jou met eigen ogen nog zien liggen in de paardentrailer.
Vandaag wordt je lichaam onderzocht op de Uithof wat er nu daadwerkelijk de oorzaak was dat ik je zo ineens moest laten gaan.
Zalia ik wil dat je weet dat ik onwijs veel van je hou en ga lekker genieten daar boven in de eeuwige groene weides! En denk aan dit moment van afgelopen september, dat wij samen heerlijk vrij in het bos waren!!
Ren mijn meissie zoals je altijd deed zonder pijn en geniet!! Ik zie later mij tegemoet rennen, zodat ik je weer in mijn armen kan sluiten...
, Ze heeft duidelijk een geweldig leven achter de rug bij jou, weinig dieren die op die leeftijd nog onder het zadel kunnen zijn. Ik hoop dat er snel een uitslag komt met wat duidelijkheid. Verder erg veel sterkte. 
