Geplaatst (even voor de duidelijkheid, zij was mijn verzorgpaard, niet mijn eigen paard)
Toen ik voor de eerste keer kwam kennismaken, werd mij meteen duidelijk gemaakt dat je geen makkelijk meisje was en een zwaar verleden had. Je baasje heeft mij dit duizend keren ingeprent.
Toch kwam je toen wonder boven wonder mijn hand likken.
Ik heb je vaak gepoetst, tegen je staan te vertellen, en na een half jaar mocht ik je hoofd aaien. Je begon me steeds meer te vertrouwen. Na 3 jaar vertrouwde je me blindelings.
Je liep me als een hondje achterna en je luisterde beter naar mij als naar je baasje. Bij het grondwerk hadden we geeneens een touw nodig, jij volgde als vanzelf.
Je liet me zelfs toe op je rug. Dat betekende heel veel voor mij, aangezien ik wist dat je je achterover liet vallen als je het niet vertrouwde. Er was geen greintje spanning te bekennen.
Deze vredige tijd was helaas te snel voorbij. 16-08-2009.. Toen kreeg je een trap tegen je hoofd van een ander paard. We hebben de dierenarts erbij gehaald en je moest gehecht worden. Deze liet je alleen niet toe en we hebben een uur met je moeten lopen voordat de sedatie in ging werken.
Je hebt nog zo hard gevochten.. En wij voor jou.. Je moest in de stal staan omdat je een hersenschudding had en je wilde maar niet. Je bleek allergisch te zijn voor de antibiotica.
Na een week moest je weer naar buiten omdat je benen dik werden. Maar dit wilde je ook niet.
Je bent nog een keer opgeleefd en hebt door de weide gegaloppeerd.
En de hoop die wij hadden, die groeide!
En twee dagen laten, 2-09-2009.. Toen werd ik opgebeld.
Je kon niet meer lopen, je viel alsmaar om, je wilde niet meer eten.
Ik heb tegen je staan te duwen en aan je staan te trekken om je rechtop te houden. Maar je kon niet meer. Je kon echt niet meer...
En toen we je wilden laten gaan.. Ik zal het nooit meer vergeten, vechten dat je deed..
Lieve lieve schat, ik zal je nooit meer vergeten. De band die ik met jou had, daar zijn geen woorden voor.
Ik denk nog zo vaak aan je, aan de goede en aan de slechte tijden.
Aan het kleine wonder dat je in je droeg..
Hier zie je je zwangere buikje.. Mijn god wat een schok om ook nog je veulentje te verliezen. Wat hadden we de kleine graag gehad om toch nog iets van je te hebben..
Zo zaten we vaak.
Zo huppelde je achter mij aan.
De eerste keer op je rug.
Hier de foto's van na het ongeluk. De wond schoon maken.
Alleen je baasje en ik mochten je verzorgen.
Je laatste voorzichtige poetsbeurt.
Heel veel sterkte!