Geplaatst Ik kom daar al sinds m'n geboorte en kom op die stal al sinds ik 8 ben. Dit werd dus ook het 8e jaar.
Alleen liep dit jaar anders af dan verwacht.
Ik kende Simce al sinds z'n geboorte, sterker nog, ik heb mijn eerste ritjes op zijn moeder gehad.
Dit jaar ging ik weer helemaal voor Simce. Ik was zo blij om hem na een heel jaar weer te zien.
En ik vond het ook zo geweldig om te zien hoe hij mij ook herkende, het was gewoon duidelijk te merken.
Ik ging elke dag naar hem toe, elke dag lekker door het bos heen. Soms een klein sprongetje, wat dan ook met vallen en opstaan ging.
Meneer was het niet gewend om niet de leiding te hebben.
Tot op een middag we bezig waren in de stallen en alle paarden buiten stonden.
Simce kon niet bij de andere aangezien hij hengst was, en niet zo sociaal bij andere paarden.
Hij stond dan ook aan een halster en een lang metaal draad vast even verderop.
De hele dag was hij al wat onrustig, en hyperactief. Mijn plan was dan ook om nadat ik de stallen had uitgemest met op te zadelen en lekker met hem het bos in te gaan, zijn energie een beetje kwijt raken.
Tot ik opeens iemand van de stallen van buiten helemaal in paniek hoorde roepen.
Ik ben natuurlijk gelijk naar buiten gegaan kijken wat er gebeurde. Toen ik Simce zag trappelen.
En het was een vreselijk gezicht... want wat er nou gebeurde.
Simce stond vast aan een boom, met daarnaast nog 2 bomen, en iets verderop een helling. Normaal gesproken is dat draad lang genoeg om normaal van die helling af te gaan en daar nog vrij rond te kunnen lopen.
Maar wat Simce uit onrust heeft gedaan is meerdere keren om die 2e boom heen gelopen waardoor dat metalendraad dus daaromheen zat.
Kort daarna kwam een Merrie van een andere stal langs lopen. Waardoor Simce helemaal wild werd, naar beneden wou rennen, uitgleed en daardoor z'n nek brak.
Toen ik daar kwam hebben we gelijk een zaag gepakt en die boom waar hij aan vast zat geprobeerd om te zagen aangezien we die metalen ketting nooit los konden krijgen. En 1 van de mensen die ook op stal was heeft gelijk de stal eigenaar gehaald.
Maar het was al te laat. Hij had z'n nek gebroken, je zag hem nog trappelen en vechten om naar boven te komen, maar het lukte niet meer.
Maar nog steeds die ik het ongeluk voor me en krijg ik weer tranen in m'n ogen.
M'n kleine drukke vriend, ik mis je en zal je zeker nooit vergeten. Je hebt gevochten tot het einde dat snel kwam.
