Geplaatst Nu kost het me ook nog heel veel moeite, de tranen stromen over mijn wangen.
Want oh wat mis ik mijn grote zwarte tinkerman.
Hij was mijn eerst eigen paard.
5 december 2000 kwam hij in mijn leven, en wat was ik blij.
We hebben wel wat begin trobbels gehad, maar daarna werd hij mijn grote liefde op 4 benen.
Hij voelde me feilloos aan, als ik me niet goed voelde of zenuwachtig was om wat voor reden dan ook, werd hij het ook.
We konden lezen en schrijven met elkaar.
Hij was een grote lummel met een piep klein hartje, niet echt een koele tinker.
Ook erg eenkennig.
Hij was altijd kerngezond, op 2 lichte koliekaanvallen, en na een trap van een ander paard, werd hij verbonden met klei en helaas zat daar een mokplekje onder dat naar binnen geslagen was, en dus een mega dik been opleverde en toen moest hij naar de Uithof, ze konden niks vinden doordat er dus door de trap een bloeduitstorting zat, en na een paar dagen vonden ze het abses. Drain aangelegt en na 16 dagen mocht hij weer naar huis.
En toen in september 2009 werd hij kreupel, en na een weekje afspuiten de dierenarts gebeld, ja je gaat niet gelijk van het ergste uit toch, hij stond de hele dag op de wei en kan wel eens een misstap maken.
Hij moest 10 dagen op stal, gelukkig geeft dit geen problemen, eerst 5 dagen met Metacam en dit ging beter. Mocht wel elke dag even met hem wandelen.
Helaas ging het toen hij van de metacam af was weer minder, dus hij moest naar de Uithof voor foto's.
En werd is uitverdoofd.
En toen moesten we komen voor de uitslag, die sloeg in als een bom, mevrouw we kunnen niks meer voor Bono betekenen, hij heeft een peesverkalking in de achterste buigpees, helaas is daar niks meer aan te doen.
Dus het enige wat ik kon is huilen vreselijk hard.
Moest hem nu mee naar huis nemen en een beslissing gaan nemen wanneer ik hem wilde laten inslapen.
Pff wat een k*tzooi.
Maar kreeg van andere ook steun en we hebben nog andere dingen geprobeerd, en dit ging een tijdje goed.
Hij heeft nog genoten van de sneeuw ze konden nog elke dag naar buiten, en wat vond hij dit heerlijk.
Maar toen hij door de bevriezing toch minder naar buiten ging, ging het weer slechter.
Toen de winter verdween knapte hij weer op, maar hij ging wel vaker liggen.
Maar hij bleef de vrolijke frans en hij peste zijn weidemaatje nog elke dag, hij was gewoon nog de Bono die ik al jaren zo kon.
Maar toen ze eindelijk lekker dag en nacht naar buiten mochten en hij ook steeds vaker in de wei lag, heb ik besloten, nu hij nog lekker in zijn vel zit, en nog niet een sip paard is, om hem te helpen, moest dit doen voor mijn grote lieverd.
En hij is op 15 juni 2010 ingeslapen, dit ging heel vredig en in alle rust.
Hij was zo rustig, en ik was op het moment ook heel sterk.
Ben er van het begin tot het eind bij gebleven, ook had ik 4 vriendinnen bij me die ook afscheid van hem wilde nemen en om me na afloop te steunen.
Ik ben een tijdje alleen met hem geweest, heb bij hem gelegen en gezegd dat het goed is zo.
Heb er ook nooit spijt van gehad, weet dat ik alles voor hem gedaan heb.
Ik heb een stuk staart en manen mee genomen en van de staart een hele mooie armband laten maken.
Zo kan ik hem elke dag met me meedragen.
Ook heb een blik in de vorm van een hart, waar zijn mooiste foto/ vlecht van staart en manen en zijn paspoort in zit. Deze staat op mijn nachtkastje.
Het is nu bijna 4 maanden geleden ik mis hem nog elke dag en huil ook bijna elke dag om hem.
Ik ben wel vaker een dier verloren, hier was ik ook verdrietig om maar een paard verliezen is wel veel intenser.
Nu is het ook wel zo dat ik nog geen 20 dagen erna te horen heb gekregen dat ik borstkanker heb, dus heb niet eens echt om hem kunnen rouwen, maar dit doe ik nu wel heel veel.
Dag lieve Bono rust in vrede, en het ga je goed daar boven met al de andere paardjes die je voor zijn gegaan en nog zullen komen, om samen met jou over de eeuwige groene weides te rennen.
IK HOU VAN JE, je zit diep in mijn hart. Zou je nooit vergeten.
