Geplaatst 08-04-1999 / 07-10-2010
Na heel veel onderzoeken, rust en vooral hopen op een wonder kwam de realiteit te dichtbij.
Een pijnvrij leven was onmogelijk en dan weet je wat je behoort te doen. Dat je van binnen alleen maar NEE kan schreeuwen doet er niet meer toe.
Selma heeft op haar 4e haar diepe buiger (pees) in haar voorbeen afgescheurd en ging met pensioen.
Op haar 8ste kwam ze bij mij omdat ze naar de slager moest aangezien ze niet drachtig kon worden.
Gelukkig kon ik het op een akkoordje gooien en werd ze van mij met de voorwaarde dat ze drachtig zou worden.
Wat liefde al niet kan doen.. Na 1 poging was ze drachtig! En wel van een ET veulen, een hele prestatie dus.
Inmiddels stond ze weer stil omdat ze onregelmatig bleef. Vervolgens heb ik foto's laten maken en deze waren goed.
Dit dier is 100% rontgenologisch goed.. erg bizar. Nu zijn de dierenartsen uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat door het littekenweefsel wat op de pees gekomen is
door het terug aan elkaar groeien, de pees minder buigzaam is. Vandaar de onregelmatigheid en helaas ook de pijn.
Natuurlijk bedenk je je dan waarom is ze kapot gemaakt? Als ze dat niet had gehad dan had ik nog minstens 15 jaar van haar kunnen genieten!
Wat ik er niet voor over zou hebben gehad voor een pijnvrij weidepaard, maar het mocht niet zo zijn.
Ik hoop dat mijn Maatje het mij vergeeft en dat we elkaar ooit weer zullen tegenkomen.
Met dit dier kon ik lezen en schrijven. Ze was er altijd voor mij en ik zou zweren dat ze me begreep.
Het was liefde op het eerste gezicht; zij en ik waren 1.
Zo'n bijzonder paard kom je maar 1 keer in je leven tegen en ik vind het jammer dat dit van zo'n korte duur is geweest.
.
