In november wordt mijn lieveling naar de slacht gebracht. Het is een manegepaard die ik zo'n 6 jaar met veel liefde heb gereden. In een tijd dat het niet zo goed met me ging heeft hij me enorm geholpen. Hij zorgde voor een doel in mijn leven.. Ik kon altijd bij hem terecht en hij was altijd lief en voorzichtig met me. Als ik verdrietig was merkte hij dat direct en bleef hij muisstil staan zodat ik kon knuffelen.. Hij vrolijkte me op met zijn gekke acties en grappige kop. Hij betekend zo vreselijk veel voor mij wat ik bij geen één ander paard heb gevoeld.
Nu is helaas zijn tijd gekomen. Al 1.5 jaar doet hij nauwelijks iets op de manege, af en toe een kinderles. Verder was ik de enige die op hem reed. We zijn zover gekomen en ik heb zoveel van hem geleerd. Nu houd hij ook de kinderlesjes niet meer vol. Het is zo moeilijk.. hij is kreupel rechts voor.. maar dit komt mede door de stijfheid en de hoeven die niet meer worden bij gehouden.. hij is nog zo vrolijk en geniet zo van lekker zonder zadel en bitloos door de bak tuffen.. Ik ben nu nog de enige die met hem mag wandelen en poetsen e.d. af en toe mag hij een week op het land staan.. hij staat gewoon te wachten op de dood..
Vrijdag kreeg ik te horen dat hij in november 'weg' gaat.. De manege eigenares raadde me aan alvast emotioneel afstand te nemen. Ik mag altijd naar hem toe, maar misschien is dat niet meer zo'n goed plan omdat het dan alleen maar zwaarder wordt.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Op zich kan er best goed boven staan met het idee.. zijn tijd is nu eenmaal gekomen en zo gaat dat op manege's .. Ik voel me ook niet extreem verdrietig als ik bij hem ben.. gewoon fijn.. maar het is wel zo dat de band alleen maar sterker wordt.. en is dat nu juist goed of niet?
Ook wil ik misschien een stuk staart afknippen om daar een armband van te laten vlechten.. maar ook dat weet ik niet zo goed.. mijn ouders zijn bang dat ik dan in het gevoel blijf hangen.. dat het zo in je leven blijft zweven.. terwijl je toch verder moet .. maar aan de andere kant vind ik het respectloos tegenover het paard wanneer er helemaal niets van hem overblijft als herinnering..
Ik ben iig niet van plan de armband te dragen, maar wel om hem op een plank naast een foto ofzo te leggen.. En het is wel waar dat ik dan iedere keer wanneer ik dat zie met hem geconfronteerd wordt..
Ik vind het echt een moeilijke keus... Wat zouden jullie doen... hoe zijn jullie hier mee om gegaan?
Ik wil graag tips...
