Geplaatst 
Ik in show tenue
Ik ben Simba, ik ben geboren in 2002 in Schipluiden en mijn papa is Bergmanns Yihad Jalil, mijn moeder Special Efforts Milky Way. Ik heb al zeg ik het zelf een prachtige vacht, bruin panterbont en heb een zeer vrolijk, alert en pittig karakter. Ik hou van hinniken en wil jullie graag vertellen wat ik in mijn leven heb meegemaakt.
Ik groeide voorspoedig op en werd zo’n 86 cm. Persoonljk vind ik dat ik ben onderschat want eigenlijk was ik minstens 1.86 m. Sommige mensen vonden dat lastig, want ik liep onder veel draadjes door maar anderen vonden dat niet zo erg en daar kreeg ik zelfs vanaf mijn 3e jaar een kudde met mooie merries om mij heen. Ook werd ik af en toe voor een karretje gespannen. Doordat ik er zo mooi uit zie en ook zo lief ben, waren er vaak kinderen om me heen. Die poetsten me dan, wasten mijn witte staart en manen en gingen met me wandelen. Ik ging zelfs met ze mee naar school. Van mijn moeder had ik geleerd dat ik nooit mocht bijten of slaan, daar heb ik me goed aan gehouden. Een hengst van stand doet dat ook niet. Ook kon ik kunstjes. De spaanse pas was mijn favoriet. Dan maakte ik mij heel groot en kreeg ik daarna meestal een paar bixjes. Ik kon ook goed blijven liggen. Alleen snapten mij eigenaren het commando vaak niet goed, maar dat nam ik hun niet kwalijk.
Vanaf oktober 2009 woonde ik vlakbij Rotterdam. Ik kreeg als gezelschap alleen maar ruintjes. We hebben ontzettend gestoeid en gerend. Ook ben ik regelmatig door de woonwijk en over de fietspaden gegaan met mijn sulky. Als er iets te doen was waren we erbij. Het zoontje van mijn eigenaresse mende ook met mij, dan deed ik extra mijn best. Ik vond het geweldig langs de kassen te lopen. Dan zag ik mijn spiegelbeeld en moest ik steeds heel hard hinniken om iedereen te laten weten hoe mooi ik mezelf vond.
Thuis in de winter tussen mijn maatjes
Mennen was voor mij plezier met mijn baasje
Zo af en toe voelde ik wel pijn in mijn knie. Dat was soms heel erg, dan kon ik niet meer goed opstaan. Toen dat twee dagen heel erg was geweest en ik niet kon meerennen met mijn makkers zei mijn baas, Sim, het is goed geweest. Ze haalde me uit de wei en ik werd helemaal geborsteld. Ik dacht dat ze bedoelde dat ik nu eindelijk weer eens naar wat merries kon dus ik ben vol vertrouwen met haar meegegaan. Ik voelde zelfs mij knie niet meer.
Ik hield van trailerrijden, het was altijd weer een verrassing waar je de trailer uitmocht. Deze keer was het ook een leuke rit. Er lag van alles in de trailer en toen die stilstond kreeg ik nog extra wortels en bix. Ik moest even wachten maar toen was het zover: de klep ging open en ik kon naar mijn merries. Vol overgave en luid hinnikend rende ik van de klep waar mijn baasje mij aan de merrie-eigenaar overhandigde. Ik kwam in een stalletje, ik keek om me heen, hoorde een harde klap en toen...
Hoorde ik dat mijn baasje wegliep, de trailer ging ook weg en ik merkte dat ik op een groot weiland stond met mijn geliefde merries om mij heen. Daar ben ik nu. Als er een andere hengst in de buurt is ren ik naar hem toe en jaag hem hard gillend weg. Ik voel mijn knie niet meer. Mijn baasje heeft beloofd me ooit op te zoeken. Soms komen hier mensen en neem ik die mee in mijn sulky. Vaak komen er kinderen langs die met ons spelen.
Dat was mijn verhaal. Bedankt voor het lezen. Ik vond het geweldig bij jullie te zijn en zie jullie graag terug. Veel liefs van een grote kleine man, Simba, overleden te Nijkerk, 6 augustus 2010
Met mijn mensenvriendin
.....
