Dit gedicht gaat over mijn paardje toetje. echt een knap paardje, ze moest uiteindelijk overlijden aan straalkanker, in alle vier de benen :'(
ik zou het uit kunnen schreeuwen van de pijn in mijn hart maar ik weet diep van binnen dat het niet word verzacht dat alles gewoon doorgaat en dat niets stil zal staan een leeg gat is wat je achterliet niets dan leegte en ervaring en alles is stuk en niets kan worden gemaakt misschien dat ooit dat plekje word gevult dat ik ooit zo erg van iemand kan houden als ik deed bij jou ik mis je en ik weet niet wat ik zonder je moet doen elke vrijdagavond krijg ik een brok in mijn keel en word ik weer herinnert dat ik nooit met jou zal rijden jouw passen zullen nooit meer worden verzet en jouw hoeven zullen nooit meer weerklinken maar zoals het komt en gaat moet ik me erdoor slaan en je hebt me geleerd dat ik door moet gaan dat ik moet doen wat ik wil en waarom ik alles doe wat ik doe en ik zou je niet in ere herinneren als ik je mis want je zou willen dat ik doorging en dat ga ik doen met een leegte in mijn hart en in mijn hoofd mooie herinneringen.