Geplaatst na 4 maanden peesklap en stalrust heb ik ervoor gekozen om jou te laten gaan.
t begon allemaal die dag na t rijden dat ik jou op 3 maart buiten liet spelen.
ik wou je uit de wei halen en daar stond je dan op 3 benen.
ik wist toen al dat t fout zat 2 weken gingen er voorbij je kon bijna niet meer lopen en je lag alleen maar op stal.
toen kwam de veearts die constateerde dat je een peesklap had.. de 4de al vanaf 2004.
na 3 maande moesten we gaan kijken of er verbetering was.
in deze maanden moesten we stappen op de harde bodem en smeren en koelen.
ik heb potjes pilletjes zalfjes alles geprobeerd om jou been te laten helen.
er was weer een scan er was bijna geen verbetering te zien.
toen moest ik kiezen wat wou ik doen jou weer 6 maanden op stal hebben of je naar de eeuwige weides brengen zonder pijn.
de keuze was al gemaakt in paar dagen en ik koos voor t laatste..
hierbij even een verslagje van deze dag.
sorry voor dit lange verhaal maar moet t nu gewoon echt even kwijt
05-07-2010 het afscheid
lieve buster een week is alweer voorbij en ik mis het echt wel om naar stal t gaan en de pony stal in t lopen om vervolgens jou gehinnik te horen.
t is zo moeilijk om niet naar stal t gaan je wil het wel want die routine zat er alweer een jaar in.
je heb een hele mooi leeftijd bereikt voor een manege pony 18 jaar.
als ik er nu naar terug kijk naar vorige week maandag ging de dag heel erg snel.
de trailer op gaan was erg spannend en je wou ook eerst helemaal niet.
lieve woordjes van mij en maykel en een hand vol eten deed wonderen...
daar stond je dan hard blerend op de trailer schrapend met je been om je heen t kijken.
de klep ging dicht en daar gingen we op naar Beverwijk.
ik weet niet wat er toen door me heen ging maar ik stond stijf van de zenuwen van wat zou er nu komen.
janet bracht je weg en wij gingen erachter aan met de auto.
ik zag in de trailer dat je me auto herkende want je oortjes en hoofdje draaide de hele tijd naar de auto.
eenmaal aangekomen mochten we afscheid van je nemen in de trailer
en kwam de slager zich netjes voorstellen.
t was een hele nette man en hij vroeg of we kopje koffie wouden(goh nu ik er zo over denk vind ik dat toch wel een hele maffe vraag zo voordat je je pony naar de 7de hemel brengt)
de spanning was echt heftig in de tijd dat we bij je in de trailer waren.
daar was janet weer en ze deed de klep open.
er ging van alles door me heen angst zweet blijdschap tranen..
in angst voor dat je ging rennen vroeg ik met enorme tranen en half overstuur of janet je uit de trailer wou halen omdat ik wist dat ik jou niet zou houden al zou je het op een rennen zette...
gut wat was ik nerveus je ging zo braaf de klep af nog een laatste klopje en daar ging je netjes mee met janet.
de slager nam het over en ook bij hem liep je heel braaf mee. ik hoorde je voetjes nog lopen paar stappen en daarna hoorde ik een zachte dof.
uit stress heb ik me mams trut genoemd ofzo omdat ik niet wou dat mams mee ging kijken hoe jij daar zou neergaan.
ik was helemaal overstuur door alle stress en zenuwen en dat jij naar t kamertje liep moest ik gewoon naar de auto om op de motorkap t kunne leunen en uit t kunne storten in tranen
in me tranen hoorde ik je halster keihard op de grond vallen. toen wist ik t jij was er niet meer.
die klanken van dat halster wat op de grond viel was oorverdovend eng.t was niet hard ofzo maar gewoon dat geluid drong enorm tot mij door
janet wou t halster aan mam geven maar we hebben gezegd dat we die niet meer wouden hebben en dat ze die maar een plekje moeten geven op stal ofzo.
wat voelde t raar dat we met een lege trailer voor ons richting stal waande.
tranen vliegen nog steeds uit mijn ogen nu ik dit hier schrijf.
t ging zo snel maar zo rustig
ik ben heel blij dat het zo heeft mogen gaan en dat het niet anders is gelopen.
mijn aller allerliefste buster... ik weet dat ik goed gedaan heb want je geest is altijd bij me..
rust zacht mijn vriendje 18-06-1992-05-07-2010...
wij bedanke je kanjer voor deze geweldige jaren dat je ons heel veel geleerd heb
vaarwel kerel
wat een verdriet lees ik uit je verhaal....maar hij heeft geen pijn meer nu,geen zeer beentje meer,en hij kan lekker rennen en dollen op de eeuwige groene weides..
