Geplaatst Deze ochtend heb ik onze Lia in laten slapen, en wat is dat moeilijk.
Zoiezo de keuze hiervoor, maar ik kon het niet langer uitstellen, voor mezelf wel want ja zo'n beestje wil je na 17 jaar nog lang niet kwijt, maar ze kreeg nu echt pijn, en dan moet je niet aan jezelf denken maar aan Lia want dat verdient ze niet.
Van Lia heb ik alles geleerd, ze was echt mijn maatje.
Eten kon ze al jaren slecht dat wel, maar ze had altijd plezier en met haar slobber maaltijden zag ze er nog zeer goed uit voor haar leeftijd.
Tot 2 jaar terug liep ze ook nog lekker onder het zadel, wel een keer in de week maar toch ze had lol.
Tot januari, ze werd wat slechter, nog niet zo heel slecht maar je kon zien dat ze er minder lol in had.
Ook werd ze bevangen aan haar achterbenen, en begon slechter te lopen (vooral de laatste maand).
Gister heb ik de dierenarts gebeld want ik vond dat het niet meer kon.
Deze morgen is het gebeurd, ze heeft nog lekker van haar eten kunnen genieten en ze is rustig heen gegaan.
Het is moeilijk, maar wel het beste.
Lia bedankt voor de mooie tijd! ik heb het niet willen missen!
