Geplaatst Hij was nog maar 5 jaar oud. Zelf gefokt. Het ging ontzettend goed. na een jaartje rijden en oefenen was het dan tijd om op concour te gaan.
Direct bij mijn eerste B-proef dressuur mijn eerste winstpunt binnen. Ik was dolgelukkig. En hij was ook nog eens superbraaf. Wel vond hij de vlaggetjes een beetje eng. Maar na een tijdje maalde hij er niet meer om. Ondanks dat hij een ruin was, vond hij de merries toch nog erg interessant. ha ha.
Hij was altijd opgewekt en blij op het moment dat ik weer binnenkwam in de stal. Altijd lekker kroelen. Want dat was het, een echte knuffel beer. Zelfs als hij lekker in de wei liep kwam hij altijd bij me als ik hem riep. Ik had echt een enorme band met mijn paardje. Toen ging het opeens mis. Het was echt verschrikkelijk. De een op de andere dag leek mijn paard mijn paard niet meer. Er zat geen leven meer in, en hij stond daar maar. Hij stond heel vreemd op de benen, en wankelde. Wilde amper lopen. Dus direct de dierenarts erbij gehaald. De echte oorzaak konden we toen niet vinden. Het kon van alles wel zijn. Van alles uiteraard geprobeerd. Totdat we hem even later los in de wei lieten. Hij liep recht door de omheining heen, en viel de hele tijd om. Het leek wel of hij zijn coördinatie helemaal kwijt was. Door de medicijnen en pijnstillers leek het er even op dat hij op een gegeven moment weer iets opknapte. Maar helaas. Na 3 dagen vechten was er geen redden meer aan. Het was alleen maar veel en veel erger geworden. Het leek wel een leeg omhulsel. Het leven was er uit. Eens zo'n vrolijk en opgewekt paard, was nu nog maar een hoopje ellende. Na echt alles geprobeerd te hebben, kon ik niet anders dan mijn paardje te laten inslapen. Het leek er sterk op dat hij iets van een hersenbloeding heeft gehad. Het was echt vreselijk om zoiets te moeten beslissen. Een beslissing over leven en dood.
Het is nu bijna een jaar geleden, maar het doet nog steeds pijn. Ik heb het nu pas een plekje kunnen geven. Ik hoop dat er ergens een hemel is voor paarden, waar hij alsnog gelukkig kan zijn.
15-03-04 - 08-07-09
Lieve kerel,
Waarom al dat vechten,
Waarom al die pijn,
Je wilde hier niet weg,
Je wilde bij ons zijn,
De strijd was oneerlijk,
Geheel niet terecht,
Je wilde graag verder,
Maar verloor dit gevecht,
Waarom moest je sterven,
Het doet zo'n pijn,
Ik hoop dat je in de hemel,
Weer gelukkig zal zijn.
