Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-05-10 10:41

Hoe ga je verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 29-05-10 10:41

Hey allemaal,

Allereerst wil ik jullie allemaal zeggen dat ik het heel erg vind dat jullie je vriend(innet)jes zijn verloren.
Ik heb mijn Tinker in oktober 2009 in moeten laten slapen nadat ze (waarschijnlijk) een gaatje in haar maag of darmen had. Het is inmiddels al een tijdje geleden en ik rijd inmiddels een ander paard. Maar ik kan niet goed over de dood van Shirley heen komen. Elke keer als ik aan het rijden ben, dan ben ik aan het rijden en denk ik helemaal nergens aan. Maar als ik aan het poetsen ben of weer naar het station loop dan wordt ik overspoeld door verdriet. Ik ben nu aan het sparen voor een nieuw paardje, maar ik ben bang dat als ik een nieuw paardje heb dat ik nog steeds aan Shirley denk en nooit echt meer van paardjes kan genieten zoals ik eerst deed. Ik mis het gevoel dat ik had als ik had gereden, er gaat soms zelfs door mijn hoofd dat ik misschien beter een tijdje kan stoppen. Maar als ik dan weer in het zadel zit vind ik dat heerlijk en is stoppen het laatste waar ik aan denk.

Kennen jullie deze ervaringen? En zoja, hoe gaan jullie hiermee om, bij mij helpt namelijk niet zoveel. Zelfs douchen niet. Alleen rijden
helpt maargoed om nou 24/7 op het paard te zitten is ook niet mogelijk.

Ik weet niet of dit de juiste plek is om deze vraag te stellen, maar ik ben er echt ziek van dat als het rijden super goed ging dat ik nog niet blij kan zijn omdat ik aan Shirley denk.

Hopelijk hebben jullie tips.

Groetjes Kim

**Geplaatst**: 29-05-10 10:45

Geplaatst: 29-05-10 10:45

tijd tijd en nog eens tijd.......het is niet zomaar opeens over echte tips zijn er niet denk ik.
op zijn tijd krijgt het vanzelf een plekje tot die tijd.....veel sterkte gewenst.

**Geplaatst**: 29-05-10 10:50

Geplaatst: 29-05-10 10:50

Allereerst heel veel sterkte.

Het kan heel lang duren voor je weer een beetje zonder tranen over je paard na kunt denken. Bij mij heeft het zeker een jaar geduurd voor ik over mijn hengst kon praten zonder in tranen uit te barsten, en zelfs nu gebeurt het me nog wel eens.

Het kost gewoon heel veel tijd om zoiets te verwerken, en langzamerhand kun je steeds een beetje meer gaan genieten van andere paarden.

**Geplaatst**: 29-05-10 11:11

Re: Hoe ga je verder?

Geplaatst: 29-05-10 11:11

idd, het kost tijd en besef dat je met elk paard een andere band hebt, niemand kan haar vervangen. Sta open voor een ander paard en kijk wat voor bijzondere band je met een ander dier kan opbouwen.
probeer niet te vergelijken en accepteer je verdriet en gemis, je kunt dit ook met een ander paard delen zonder hierbij dit paard te kort te doen.
Een paard kan jou ook helpen om weer meer te gaan genieten.

Sterkte ermee, het lijkt me zo zuur om je paard op die manier te verliezen.

**Geplaatst**: 29-05-10 18:47

Geplaatst: 29-05-10 18:47

Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen.

Verder kan ik alleen maar zeggen dat je het de tijd moet geven. Mijn merrie is inmiddels 2 jaar geleden overleden en nog steeds heb ik daar iedere dag moeite mee. Ik denk iedere dag aan haar, maar ik ben wel gewoon door gegaan met de paarden. Ik heb ook geen keus aangezien ik werk in de paarden, maar ik heb juist het idee dat dit mij wel goed gedaan heeft. Natuurlijk heb ik soms nog dagen dat ik er een traan omlaat maar dat zal ook altijd wel zo blijven denk ik. Ik denk dat je gewoon door moet gaan met wat je nu doet, het de tijd moet geven en dat het dan vanzelf goedkomt.

**Geplaatst**: 29-05-10 22:24

Re: Hoe ga je verder?

Geplaatst: 29-05-10 22:24

Heel veel sterkte met het verlies van je paard..

Om eerlijk te zijn, je gaat op een gegeven moment verder omdat het moet, maar het went nooit.
Mijn merrie is nu ruim 10 jaar dood (door een ongeluk dus erg onverwacht), en ik ben er nooit meer helemaal overheen gekomen, maar je leert ermee leven. Het krijgt een plekje, maar het doet nog steeds zeer.

Mijn andere paard is nu ook een paar jaar dood, maar daar heb ik vrede mee. Het is goed zo.. hij was op.. Maar dat is dan ook een heel andere situatie geweest.

Je moet jezelf de tijd gunnen. Sommige mensen hebben een klein tijdje nodig, en anderen komen er nooit meer helemaal overheen. Het is zoals het is en dat moet je accepteren van jezelf.

**Geplaatst**: 30-05-10 15:16

Geplaatst: 30-05-10 15:16

Wat jij verteld is voor mij ook heel herkenbaar, al heb ik het gehad met een manegepaard. Ik werkte+woonde op de manege en mijn pony stond daar ook. Daarnaast reed ik caroussel, dressuur en springen, de laatste 2 altijd op dezelfde merrie (manegepaardje), die ik zelfs nog wilde gaan kopen! (voordat ik m'n haflinger kocht) Heb nog nooit zo'n klik gehad met een paard. Kon er mee lezen en schrijven, zij was mijn alles. Van de ene op de andere dag in laten slapen, darmperforatie door koliek...
Zoveel heb ik er gezien met koliek, en zij.. uitgerekend zij moest eraan doodgaan

Dat is nu bijna 3 jaar geleden en ik moet zeggen dat het voor mij nooit meer hetzelfde is geworden zonder haar.. Zelfs met mijn eigen pony bereik ik niet de voldoening van mijn hobby die er ooit wel was met haar..
Jij zegt inderdaad ook dat je alles vergelijkt met hoe zij was, dat is bij mij nog steeds.
En dat heeft zoals iedereen zegt veel tijd nodig.
Probeer ook veel aan de leuke herinneringen te denken die je hebt gehad, en praat erover met iemand als je even je hart wilt luchten.
En laat je vooral niet gek maken door anderen! De een heeft meer tijd nodig als een ander en ieder verwerkt het op z'n eigen manier. Niet iedereen heeft daar begrip voor, helaas..

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 30-05-10 23:02

Re: Hoe ga je verder?

Geplaatst: 30-05-10 23:02

ik ken je verdriet. Het is nu alweer bijna 2 jaar geleden dat mijn lieve pony overleden is. Ik ben een week geleden ineens in trane uitgebarsten. Het was s'avonds laat en ik lag al in bed. Ik kon niet meer stoppen en stikte haast in mijn tranen. Ik ben nu weer opzoek naar een andere pony maar voel me echt heel schuldig tegenover Twilight. Ik vraag me af of het nu wel zo verstandig is want zoals Twilight zal het nooit meer worden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-06-10 07:33

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-10 07:33

Heey allemaal,

Het is fijn(raar woord om hier te gebruiken maar zo voelt het wel) dat er meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen. Inderdaad de schuld is ook erg aanwezig, niet dat ik haar in heb laten slapen(ze had echt heel veel pijn) maar dat ik een ander paard rijd.
Heel erg bedankt voor jullie antwoorden en jullie allemaal ook sterkte!

Liefs

**Geplaatst**: 03-06-10 10:59

Geplaatst: 03-06-10 10:59

Het zal altijd bij je blijven!
Ik ben mijn paard sinds 2005 kwijt, was pas 9 en we kregen het net zo leuk samen na een moeilijke start.
Ik heb er nog vaak verdiet van en mis haar nog altijd.
Ik heb ook een ander paard nu alweer een tijd maar het blijft anders.

**Geplaatst**: 03-06-10 15:02

Geplaatst: 03-06-10 15:02

Verlies van wat voor een dier dan ook heeft tijd nodig, er staat geen tijd voor, gun het jezelf om verdrietig te zijn. Praat erover en rauw erom.
Je zult op den duur gerust een ander paard kunnen kopen, ik weet zeker dat je ook aan een ander paard veel liefde kunt geven. Je oude paard zul je nooit vergeten en dat zal altijd bij je blijven, leer het een plekje te geven.

**Geplaatst**: 03-06-10 16:00

Re: Hoe ga je verder?

Geplaatst: 03-06-10 16:00

veel sterkte

gr patricia

**Geplaatst**: 07-06-10 14:55

Geplaatst: 07-06-10 14:55

Mijn paardje is 3 weken geleden ingeslapen. Ik ging er elke dag heen 8 jaar lang. Ik heb een week thuis gezeten nadat hij wegging, en ik zeggen dat dat echt onwijs moeilijk was. Omdat het zo een dagelijkse gewoonte is dat je erheen gaat is het gat van gemis nog veel groter als je ineens elke dag thuis zit. Ik ben nu bezig met een ander paardje. Sommige mensen vinden het heel snel, maar voor mij is het een goede afleiding, alleen soms ontzettend moeilijk, het halster die hij altijd om had, de borstels waar zijn haren in zitten, de lege stal waar zijn stro en hooi nog in ligt, zo confronterend..

Ik wilde voor mezelf heel graag weer verder, omdat ik thus alleen maar gekweld werd door de pijn van het verlies. Nog steeds is het ontzettend moeilijk maar door me op een ander paard te richten denk ik er wel wat minder aan.

**Geplaatst**: 07-06-10 17:02

Geplaatst: 07-06-10 17:02

Ik heb mijn beste vriendje over 3 dagen 3 maanden geleden verloren.
Nog elke dag mis ik hem enorm.. ook als ik vriendinnen over hun paardjes hoor doet dit pijn (zeker als ze klagen :))

)
Ik weet ook niet wat ik moet doen om het verdriet dragelijker te maken.. ik praat er veel over in mijn omgeving dat helpt wel iets..
Daarom, heel veel sterkte toegewenst!

**Geplaatst**: 07-06-10 17:05

Re: Hoe ga je verder?

Geplaatst: 07-06-10 17:05

Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 10-06-10 12:17

Geplaatst: 10-06-10 12:17

Mijn merrie is al weer 2 jaar bij mij weg, en nog kan ik er moeilijk over praten, 7 jaar is ze geworden.
Ik denk nog elke dag aan haar, maar dat komt ook omdat ik haar 3 jarige zoon nog heb van haar dus
ik word er elke dag wel aan herinnerd omdat hij zoveel op haar lijkt.

Hoe ga je er mee om? Tja voor de een misschien wat makkelijker dan de ander, ligt er ook aan hoe een
paard komt te overlijden, leeftijd etc. Als mijn merrie oud was geworden had ik er denk ik meer vrede mee
gehad dan nu..... maar goed iedereen zit anders in elkaar en heeft andere gevoelens.

**Geplaatst**: 11-06-10 00:20

Geplaatst: 11-06-10 00:20

Bij mij is het nu bijna een jaar geleden. Ik heb net een mijn verhaal over mijn liever knuffelbeer hierop gezet. Het is fijn om dit verdriet met elkaar te kunnen delen. Ik weet het, het doet pijn. Bij bijna alles wat je doet, wordt je eraan herinnerd. Het doet mij pijn. Nu bijna een jaar geleden, heb ik het een plekje kunnen geven. Het koste mij veel moeite. Maar ik ben het nu van de positieve kant gaan bekijken. Alles wat mij aan mijn paardje herinnerd, zie ik nu positief. Ook al is hij maar 5 jaar geworden. Eerst dacht ik, 5 jaar is veel te kort voor een paardenleven. Maar nu denk ik, hij heeft in iedere geval 5 mooie jaren gehad.

Ik wil alleen maar zeggen, gun jezelf de tijd en probeer het een plekje te geven. De een heeft er meer tijd voor nodig dan de ander. Daar is niets mis mee. Als je een paard koopt, probeer er van te genieten. Het is niet meer dan normaal dat je vaak terug denkt aan Shirley. Ook al besluit je een ander paard te kopen. Probeer er open voor te staan en denk met een lach aan de mooie momenten terug aan Shirley. En af en toe zul je nog wel een traantje wegpinken. Dat heb ik ook. Dat hoort bij het rouwproces.

Ook ik ben op zoek naar een ander paard. En had dezelfde gevoelens. Maar elk paard is weer anders. Met het nieuwe paard zul je vast en zeker ook een band krijgen. Maar het is en blijft moeilijk.

Ik wens je veel sterkte verder.

**Geplaatst**: 11-06-10 00:29

Geplaatst: 11-06-10 00:29

Ik had al een week later een nieuw paard op stal staan. Hij kwam toevallig op mijn pad, ik ging met een vriendin mee kijken bij haar nieuwe paard en daar zag ik zo'n leuk paard staan.
Dag later werd ik gebeld of ik intresse had, ze wilde hem verkopen (om prive redenen)
Ik was nog helemaal niet met een ander paard bezig, maar mocht hem twee maanden op proef, dus daar gebruik van gemaakt.
In het begin vond ik het maar niets dat hij in de stal van mijn overleden paard stond, maar was ook wel blij met de afleiding die hij gaf.
Ik zal mijn Joris nooit vergeten, maar ben ondertussen wel dikke maatjes met het paard wat een week later op stal stond.
Je moet doen wat je zelf goed lijkt en waar jij je goed bij voelt,
Sterkt nog.