Geplaatst zijn maar hoe het ook in een klap weg kan zijn.
Natuurlijk heb ik altijd al een eigen pony willen hebben, net zoals iedere paardenfreak. Elke keer ging het weer nou Amy
als je 12 word krijg je een eigen pony. Toen ik 12 was ging het volgend jaar krijg je een eigen pony en toen ik 13 was
als je 14 bent krijg je een eigen pony. Toen ik 14 was ging het als je 18 word kopen we een paard voor je. Dat gaf
natuurlijk niet heel veel hoop, ik ging er ookal niet meer vanuit dat er een eigen pony zou komen voordat ik zelf mijn geld
kon verdienen en zelf een paard zou kunnen betalen. Tot op de verjaardag van mijn broertje in juli 2009. Mijn opa kwam
naar mij toe en vroeg; Amy wat is nu je allerliefste wens? Waarop ik antwoorde: Een eigen pony! Hij vroeg me wat een
goede ervaren pony zou kosten. Waarop ik antwoorde. Hij zei dat hij de helft zou betalen. Ik liep naar mijn moeder toe
en zei het tegen haar. Ze zei: We zien wel, eerst zien dan geloven en Femke dan ? ( Femke is een C pony die ik vanaf
mijn 11e rijd en nu nog steeds). Ik zei dat ik haar ook gewoon bleef rijden. Mijn moeder zei dat ze eerst nog weleens met
mijn opa zou gaan praten, hij had tenslotte al wel wat gedronken. Maar daar heeft ze geen tijd voor gehad. De volgende
dag kwam mijn opa lang met de helft van het geld voor een ervaren goede Z pony. Mijn ouders konden er niet meer omheen
en besloten een pony voor mij te gaan zoeken. Mijn droom kwam eindelijk uit!! Vrienden van ons hebben hele leuke pony's
staan en ze hebben toen ook naar de fokker gebeld om te vragen of ze nog iets leuks hadden staan. Dat had hij wel.
We kwamen uit bij Stal coelenhagen van Ronald Vrolijken. Hij liet ons pony's zien en we vonden ze allemaal wel heel leuk.
Hij zei dat hij nog een pony had staan maar dat die eigenlijk al besproken was. Maar hij wilde hem toch nog laten zien.
Deze pony was De Goede Ree's Vincent. Toen hij hem uit zn stal haalde vielen de monden van mijn moeder en mij open
het was echt een plaatje om te zien en kon bovendien ook nog super lopen ook! We vielen gelijk op hem en hadden
afgesproken met Ronald dat hij nog zou bellen met de mensen die evt. wel intresse hadden dat ze nu moesten beslissen
want anders zou hij naar ons toe gaan. We reden weer naar huis toe en hadden het de heletijd in ons hoofd wat als die
mensen hem nou toch niet willen... Dan nemen wij hem! Vincent was op dat moment een 3 jarige hengst die goedgekeurd
was bij het NRPS. (Geen ervaren Z pony dus..) Maar voor het bedrag wat je uitgeeft voor een ervaren Z pony kun je
natuurlijk wel een goede jonge pony kopen met meer kwaliteiten. Een dag later reden we in de auto op weg naar de manege
toen er gebeld werd. Ik weet het nog precies!
Amy: Hallo met Amy.
Ronald: Hallo met Ronad.
Amy: Hoi.
Ronald: Ik bel ivm. Vincent, ik heb die mensen gebeld en ze hebben besloten hem toch niet te nemen omdat ze op dit moment
aan het verhuizen zijn en ik heb gezegt dat ik hem aan jullie verkoop als hij hem nu niet wil. Dus jullie kunnen hem kopen.
Amy: Owww super dan komen we volgende week om te rijden.
Mijn hart maakte een sprongetje ik was zo dolgelukkig! Ik moest gewoon huilen van blijdschap ik was nog nooit zo ontzettend
blij geweest. Mijn eerste echte eigen pony en wat voor een wel niet.
De week daarna reden we weer terug naar Wezep waar Vincent stond. Mijn instructeur was meegekomen om hem te beoordelen
ik zou een x gaan rijden om te kijken hoe dat ging en als dat beviel zouden we hem kopen en meenemen naar huis! Ik was echt
heeeeeel erg zenuwachtig! Toen ik ging rijden ging het super goed hij liep lekker en zat ook als een stoel. We kochten hem en
namen hem mee naar huis.
Ik heb 2 weken lang kunnen rijden, want daarna had ik mijn voetgebroken. Ik was op Femke aan het rijden en dr kwam een pony
voorbij die uitwilde halen naar Femke maar trapte recht tegen mn voet aan. Hij was gebroken en ik moest 4 weken in het gips.
Ik baalde als een stekker mn droom was uitgekomen en dan overkwam me dit weer. Ondertussen zou iemand anders hem dan rijden
zodat hij toch bereden werd. Hij ging tussendoor lekker naar buiten en werd dan 4x per week gereden door een prof. springruiter.
Maar ook dat hield snel op. In de wei had hij een wondje opgelopen bij zijn kniegewricht. Het moest zowiezo gehecht worden en
wij belde de DA. Omdat toch best een riskante plek was zijn we naar de kliniek gereden om te kijken of er verder niks beschadigd
was. Er zijn toen rontgenfoto's gemaakt. Maar daar kwam niks uit. Verder was er ook niet echt iets aan te zien en werd het gehecht.
2 weken mocht hij alleen maar 10 minuten per dag stappen dan mochten de hechtingen dr uit en dan liep hij als het goed is weer
goed. Wij zeiden nog tegen elkaar van nou dan is het iig wel goed getimed dan zijn jullie tegelijk uit de lappenmand. Maar goed ik mocht
uit het gips en Vincent zijn hechtingen werden er naar 2 weken uitgehaald. We besloten hem eerst te longeren toen was er nog
niks te zien omdat hij 2 weken had stilgestaan liep hij door de pijn heen en zag je er niks aan. De dag daarop ging ik weer rijden en we
zagen dat hij trekte met zijn achterbeen (waar het wondje gezeten had). Op het eerste gezicht leek het spierpijn en stijfheid. We
reden dus door een week later kwam er geen verbetering in en kwam de DA nog een x lang die zei dat hij nog een paar weken op
rust moest omdat er dan misschien toch een pees beschadigd was. We mochten elke dag weer 10 minuten stappen. Dat hebben we
dan ook braaf gedaan. Een maand later gingen we weer aan de slag en hij liep nog steeds niet terug. Toen zijn we terug gegaan
naar de kliniek om toch nog een echo te maken om te kijken of er dan toch iets beschadigd was. Er was weer niks op te zien. We
moesten nog maar is 2 maanden rust nemen en weer 10 minuten per dag stappen. Als het dan nog niet over zou zijn zouden we een
CT-scan laten maken om alles uittesluiten. 2 maanden ging het al stukken beter maar nog neit helemaal. We belde naar een kliniek
want bij die waar we tot dan toe geweest waren konden ze geen CT-scan maken. Over 2 weken hadden ze tijd en tot die tijd moesten
we dus alleen maar stappen. 3 dagen voor de CT-scan hebben we hem toch nog gelongeert, zodat hij niet al te fris zou zijn want dan
zou hij toch weer door de pijn heen lopen en zou je er toch niks aan zien. Ik heb toen die 3 dagen ook gereden er was niks aan te zien
en druk was hij niet, hij liep dus ook niet door de pijn heen. We besloten voor de zekerheid toch te gaan om zeker te weten dat we weer
aan de gang konden en niks verkeerd zouden doen.
15 december 2009;
De dag was aangebroken we zouden naar de kliniek gaan en alles zou weer goed komen. We namen voor de zekerheid het zadel en
hoofdstel ook mee in de trailer voor als ik er op moest om te zien wat hij dan zou doen. We lade Vincent in en gingen richting
de kliniek. Bij de afslag Made ontstond er een file die we optijd zagen aankomen. De vrachtwagen die voor ons zat zette zijn
knipperlichten aan om ons allert te maken dat we in een x ver terug zouden vallen in het thempo. Achter ons reed ook iemand maar
die had nog ruime afstand. Wij zette ons knipperlicht ook aan om hem allerd te maken en we stonden bijna stil. Tot mijn vader ineens
riep appelflap DIE banketstaaf KOMT DOOR! Hij rukte zijn stuur om en gaf plankgas naar recht om te proberen de vluchtstrook op te
komen, wat haast niet ging omdat er langs die kant ookal weer ingevoegd werd. De vrachtwagen achterons knalde bovenop de trailer
en omdat mijn vader zijn stuur naar rechts had gegooit stonden we naast de vrachtwagen die voor ons stond. Met een flinke adrenaline
stoot sprongen we de auto uit naar de trailer toe. Vincent zat op zn kont in de trailer. Ik deed het duurtje open en ik vergeet nooit
meer hoe hij me aankeek hij had echt een blik in zn ogen van HELP!. Hij kon niet meer omhoog komen en we belde de politie brandweer en
DA en mijn instucteur omdat hij een vrachtwagen heeft waar we hem in over konden laaien. We hebben Vincent laten zitten in de
trailer totdat de DA erbij was mij moeder hield zn hoofd vast en ik met een touw zodat hij niet naar achter zou vallen. Samen met de
brandweer en de DA hebben we toen slangen achter zn kont gedaan om hem van achteruit te helpen omhoog te komen. Maar het lukte
niet. De enige optie die er nog was was om hem zo te verdoven dat hij helemaal zou veslappen en hij plat in trailer zou gaan liggen het
schot hadden we opzij gezet zodat hij kon liggen. De brandweer heeft hem via de klep uit de trailer getild en hem in de berm gelegt
onder allemaal deken. Daar lag hij dan mijn grote vriend in de berm. Hij wist niet meer wat hij moest. In de trailer had hij nog hoop hij
vocht echt om omhoog te komen maar het lukte niet. Toen hij in de berm lag keek de DA naar zn benen maar die waren niet gebroken.
Zijn piemel hing helemaal slap op de grond te bungelen net zoals zijn staart. We keken onder de deken en zagen een wondje op zijn rug
er zat ook een deuk. Zijn rug was gebroken hij had een dwarslezing en was vanaf dat stuk verlamt!! Toen hij daar in de berm lag gaf hij
voor zichzelf de moed al op. Hij was er klaar mee klaar met zijn leven. Die lieve oogje keken me aan en zeiden: Baas het gaat niet meer
ik ben op red me alsjeblieft! Op dat moment hadden we geen keus, in de berm hebben we hem in moeten laten slapen. In mijn handen is
hij gestorven, mijn lieve vriendje. De DA belde naar een verwerkingsfabriek om hem op te komen halen. Waar ik doorheen schreewde
NEE DAT MAG NIET VINCENT GAAT DAAR NIET HEEN VINCENT WORD GECREMEERD, DAT VERDIEND HIJ!!! We hebben toen een crematorium
gebeld dat kwam hem ophalen. Ik en mijn moeder gingen met mijn instucteur Ruud alvast naar huis, want ik mocht niet zien hoe ze hem
in zouden laden. Ik pakte zijn halster en nam het mee gaf en hem een laatste kus en zei; Je blijft altijd in mn hart! We stapte in de
vrachtwagen en reden langs Vincent weg naar huis. Dat moment vergeet ik nooit meer. Een half uur later kwamen mijn vader en de DA
ook thuis. Ruud en Paul de DA hebben het crematorium gebeld en gezorgt dat hij daarheen kon. De dag daarna konden we afscheid komen
nemen. Ik ben blij dat ik dat geroepen heb ik heb hem toen voor het laats in een rustige ongeving gezien niet met alle hecktiek er omheen
we hadden bloemen voor hem meegenomen en bij hem brande een kaarsje. Hij lag op een mooi kleed opgebaard. Hij zou die dag gecremeerd
worden. Het as kregen we 4 weken later thuis. Ik heb een zilvere ketting met daaraan een hartje in dat hartje zit een beetje as zodat hij
altijd bij mij kan zijn. Thuis boven het schauw van de kachter staat een urn met as van hem erin. We hebben nog een hele grote ton met
de rest van het as erin. Door alle hektiek gaan we verhuizen rust opzoeken. Als we dat gedaan hebben planten we een boom in een bak
daar mengen we de rest van het as doorheen. Het as word opgenomen door de boom en we krijgen een Vincent boom.
Tot de dag van vandaag ben ik mijn lieve schat niet vergeten, huil ik nog bijna dagelijks en kan ik ook niet begrijpen wat de chauffeur
van de vrachtwagen achterons zei: nou sorry hoor.
Er is ook nog steeds een advocaat bezig voor alle schades. De auto en trailer waren totallos, mijn ouders zitten elke week nog bij
een chiropractor voor hun rug en nek en ik loop bij een pshygiater (of hoe je het ook schrijft). Ik weet dat het nog lang gaat duren voordat
deze zaak voorbij is en dat maakt het er niet gemakkelijker op. De chaufeur had last van de zon zei hij maar dat kon niet want de zon
kwam van rechts en waarschijnlijk heeft hij lopen bellen achter het stuur.
Dit was mijn verhaal en hoe mijn droom kapot ging en omdat we niet konden rijden hebben niet veel foto's van ons dat doet me pijn.
Alleen dat we voor de eerste keer samen rijden en 3 foto's van de hengstenkeuring. Want ik zou een fotoshoot doen met hem als
hij weer helemaal beter was.
15 december 2009 een dag om nooit te vergeten.
Vincent je hebt een gouden plaats in mn hart, rust in vrede vriendjee!
.
