Geplaatst Na een paar dagen ging ik de kudde ontwormen, en we hadden overlegd of ik jou ook zou doen. Ach, zoveel kwaad kon het niet, een klein beetje, erg zou het niet zijn. En op de gebruiksaanwijziging stond achteraf gelezen ook niets over de vanaf leeftijd. En toen gebeurde het. Nog steeds neem ik het mezelf kwalijk, ik kan mezelf nog voor mijn kop slaan dat ik het niet extra heb gecontroleerd. Het ringetje van de wormspuit. Of ik het ringetje nou niet goed heb vast gezet, of dat het ringetje kapot is gegaan, ik weet niet hoe het kan. Maar mijn kleine meisje, mijn Dorisje, kreeg een ontwormingspasta voor 3 tot 400 kilo binnen. Mijn veulentje, van nog geen 2 dagen oud, wat nog geen 50 kilo woog.
Gevochten heb je, en ik heb met je mee gevochten. Het leek beter te gaan, en de dierenarts had goede hoop. Maar het heeft niet mogen baten. Savonds, op 8 mei, kon je het niet meer aan, en ben je vertrokken.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk, ik kan het maar niet loslaten. Ook met de veulens nu, hoe leuk ze ook zijn, hoe dol ik ook op ze ben, ik mis je. Willeke heeft nu ook een eigen kind, een hengstje. Een prachtig ding. Maar ik kan het niet laten om, als ik naar hem kijk en met hem bezig ben, met een traan aan je terug te denken. Ik zie hoe Willeke had zullen zijn met jou, en in het nieuwe veulen, zie ik kleine beetjes van jou terug.
Ik mis je Doris...
5-5-'09 + 8-5-'09
[KS] Mijn veulen vecht voor haar leven...Update: overleden
