Geplaatst Vandaag is het inmiddels alweer 1jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn allerliefste vriendinneke Evelientje.Wat kwam de klap hard aan toen ik hoorde dat ze ingeslapen moest worden en ik afscheid moest nemen van mijn kleine meid.Ze was ernstig hoefbevangen en kreupel,medicatie sloeg niet meer aan bij haar.Ze kon nog amper gaan en ze ging veel liggen.Ik heb nog afscheid van haar kunnen nemen,ze wist dat dit zou gebeuren,we keken elkaar aan en ik zei tegen haar:ik weet dat je pijn hebt ga maar naar chica in de paardenhemel.En ze knikte telkens ja het is goed baasje,toen is ze met mijn mama een eindje verderop gegaan en daar werdt ze ingeslapen en van haar lijden verlost.Je zag echt van nu ben ik gelukkig baasje.Ze was mijn vertrouwen en mijn zekerheid in mijn leven,bij haar kon ik mezelf zijn.Nog steeds treur ik om haar afwezigheid maar vaak laat ik een traantje als ik alleen ben en terug kijk naar al die fijne momenten.Hier nog een gedichtje:
Als 2 paardenogen je aankijken
en zeggen dat het niet meer gaat.
Die 2 ogen die zeggen ; Het is het niet meer waard.
Moet je hem dan laten gaan?
Of moet je dan dat paard laten lijden totdat hij van de pijn vergaat.
Als 2 paardenogen je willen vertellen dat dit het einde van alle avonturen zal zijn.
Als 2 paardenogen je willen vertellen;
Tegen deze ziekte helpt geen enkel medicijn.
Laat me maar gaan.
Laat me los.
Hoe moeilijk het ook is.
Zo is het en zo moet het zijn.
Ook al doet het je zoveel pijn.
Evelientje mijn kleine meisje ik zal altijd van je blijven houden!
Dit ben ik samen met evelientje,2maanden voor dat ze naar de paardenhemel ging.
