Geplaatst 
Hij was al bekend met een chronische tussenpees ontsteking in zijn achterbeen. Maar kon hier nog goed pijnvrij mee leven. Het ging de laatste tijd zelfs zo goed, dat we druk bezig waren met wedstrijden en zelf 3 weken geleden nog mee hebben gedaan aan de regiokampioenschappen.
De laatste weken ging hij ineens achteruit qua lichamelijk conditie. Hij werd extreem mager, en ondanks meer voer werd hij maar niet dikker. Hij liet zelfs zijn eten staan, echt niets voor Pop. Zijn manen begonnen uit te vallen, en hij had allemaal rare plekjes op zijn huid die maar niet overgingen. En toen was hij vorige week donderdag ook nog ineens aan het hoesten. Hij keek me toen ook heel treurig aan met zijn grote ogen. Zijn bloeduitslagen waren allemaal prima. Dus zijn we vorige week vrijdag naar de kliniek in Lienden gegaan. Hier heeft hij het hele weekend gestaan. Begin van de week kreeg ik te horen dat zijn slechte been enorm verslechterd was. Ook zijn andere achterbeen begon nu slecht te worden. Beide dermate dat hij hier enorm veel pijn aan had. Dit liet hij echter niet merken door kreupel te lopen, maar door al die lichamelijke klachten.
Aangezien er verder niets meer aan gedaan kon worden en pijnstillers niet afdoende zouden werken, en de pijn uiteindelijk zelfs erger zouden maken (doordat hij meer zou bewegen met de pijnstillers) heb ik het moeilijke besluit moeten nemen om mijn vriendje in te laten slapen.
Dit is uiteindelijk vanmiddag op de kliniek gebeurd. Het is allemaal heel rustig verlopen en ik ben er zelf ook bij geweest tot het einde. Popcorn was van te voren heel rustig en leek te weten dat hij van zijn pijn af zou zijn. Popcorn huilde met ons mee, want er liep een traan uit zijn oog toen hij zijn laatste adem uitblies.
Sorry voor het lange verhaal, maar het lucht erg op om het op te schrijven.
