Geplaatst ik weet alleen niet meer de datum van dit verhaal sorry daarvoor
het gaat over mijn lieveling farina
ze was manege paard op de boldermanege in sliedrecht
(voor gehandicapte mensen)
ik rijde daar zelf om dat ik namelijk maar een oog heb
en ze was echt de liefste van allemaal ik mocht haar ook een keer poetsen.
ik ging 1x in de week op haar rijden maar ze was al oud.
ze had last van haar hart en de kans op een hartaanval tijdens het rijden werd groter
en op een dag kwam het nieuws dat ze met pensioen moest
maar gelukkig kon ze op de manege blijven ze mocht het land in.
ze was niet alleen ze had ook een vriendje genaamd sam een witte ruin (ras weet ik niet)
ook een hele lieve pony en als ik dan een keer van een buitenrit terugkwam stond ze me al te roepen
als of ze wou zeggen vergeet mij niet
en na mijn rijlessen bracht ik elke keer ff een bezoekje aan haar en soms had ik dan snoepjes of wortels bij
of paarden koek
het was vrijdag de laatste schooldag voor mij ik moest tot twaalf uur naar school
en in de avond ik denk half 8 had ik paardrijles op de boldermanege in sliedrecht
ik had een fijne paardrij les gehad en zoals altijd wou ik naar mijn lieverd gaan
mijn paardrijlerares kwam ineens naar me toe ze zij:
ik moet je wat vertellen
en toen vertelde ze dat de eigenaar van farina had gebeld hij kwam haar ophalen
ze kon niet meet eten of drinken ze kon niet slikken
ze was versleten helemaal op
hij wou haar bij hem thuis in laten slapen
vond het verschrikkelijk
dat kon gewoon niet mijn lieverdik was helemaal in tranen
mijn lieverd was er gewoon niet meerkwam thuis met de poetstas en een paar foto'tjes en ging naar me moeder liet me poetstas
zien en ze moest gelijk huilen
lieve farina rust zacht lieve schat hou van jou zal je nooit vergeten
je hebt vast al een hoop nieuwe vrienden op de eeuwige groene weide
