Geplaatst Vandaag is het inmiddels al weer 2jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn allerliefste vriendin Chica.
Wat kwam de klap hard aan toen ik hoorde dat ze ingeslapen was en ik afscheid moest nemen van mijn maatje.
Ze lag smorgens in de stal toen ik hun eten ging geven en ze keek naar mij en hinnikte me tegemoet.
Ze lag daar en kon niet meer overeind,ze is zelfs een stukje naar buiten gekropen van de pijn.
Mijn mama heeft me toen naar school gebracht en direkt de dierenarts gebeld.
Die aangekomen en hij zei ze heeft een verlamming in haar benen,zelf nog geprobeerd om haar recht te trekken maar het ging niet en haar hart was al aan het verzwakken.Toen heeft hij haar een spuitje gegeven zodat ze rustig in kon slapen ze had echt pijn want mijn mama zei maar goed dat je er niet bij bent geweest want ze liet een schreeuw na.
Na school heb ik nog afscheid van haar kunnen nemen.
Ze was mijn vertrouwen en mijn zekerheid in mijn leven,bij haar kon ik mezelf zijn.
Nog steeds treur ik om haar afwezigheid maar vaak laat ik een traantje als ik alleen ben en terug kijk naar al die fijne momenten.
Hier nog een gedichtje:
Als 2 paardenogen je aankijken
en zeggen dat het niet meer gaat.
Die 2 ogen die zeggen ; Het is het niet meer waard.
Moet je hem dan laten gaan?
Of moet je dan dat paard laten lijden totdat hij van de pijn vergaat.
Als 2 paardenogen je willen vertellen dat dit het einde van alle avonturen zal zijn.
Als 2 paardenogen je willen vertellen;
Tegen deze ziekte helpt geen enkel medicijn.
Laat me maar gaan.
Laat me los.
Hoe moeilijk het ook is.
Zo is het en zo moet het zijn.
Ookal doet het je zoveel pijn.
Chica mijn lieve meisje ik zal altijd van je blijven houden!
