Geplaatst [EA-TK-PP] Laatste noodoproep; Wie geeft dit paard een fijn tehuis?
Ik besloot de zorg voor dit paard op me te willen nemen en 13 december werd hij bij ons gebracht.
Echter had ik geen ervaring met ataxie en voor hij kwam heb ik me er zoveel mogelijk in proberen te verdiepen.
Toen hij gebracht werd schrok ik wel een beetje... hij liep erg wijdbeens en ongecontroleerd met zijn achterbenen, maar wie A zegt moet B zeggen en dat is wat ik gedaan heb.
Ben nog bij iemand geweest die aan homeopathie doet, fysiotherapie, kraken etc..
Die heeft zijn beknelde zenuw losgemaakt, maar was niet heel hoopvol.
Ik had hem 24/7 op de wei met beschutting van bomen/kuilbalen en voerde hem zelf elke dag 2 keer bij (soms 3x..) en ontdekte wie hij was.
Doyth... een superlief paardje, een goedzakje en een echte knuffel.
Hij stond bij mijn andere paard Amadeus (Reus) in een stukje wei, Reus ging snachts naar binnen maar Doyth accepteerde dat en ze keken elke dag weer naar elkaar uit.
Reus zat wel veel achter Doyth aan en ik besloot na een maand de merriepoown van mijn zusje erbij te zetten, dit ging erg goed en het leek leuk te klikken met haar en Doyth.
Ondertussen ben ik 16januari met Doyth naar een clinic van Monya Erb geweest (Balingehof) en hebben hier veel geleerd en de situatie met Doyth goed besproken.
Er was een 50/50 kans dat hij zou kunnen herstellen, maar het ging wel moeilijk worden.
Verslagje:
[ITP] Up to Doyth en Amadeus (Reus) @ Paard&Zo Oenkerk *verslagje*
Toen het landje te klein werd is hij naar achteren gegaan met de merrie, naar een groot weiland met aan weerszijden bos.
Toen hij er net in stond ging ie giga uit zijn dak.. staartje omhoog/showen/galloperen..
Hij leek erg happy.
Helaas hield het rennen langs de draad een paar dagen aan en daarna stapte hij elke dag heel vaak langs de draad, hij was erg onrustig.
Toen er meer bijgevoerd werd werd ons duidelijk dat hij einde van de week ook niet meer wilde eten.. wij vroeg ons af hoe dat kon..
Terug gezet bij Reus en hij was weer in zijn element, at weer lekker en was rustig.
Maar toen ging het snel bergafwaarts.. per dag begon hij stijver te lopen, ongecontroleerder..
Dat rennen had hem geen goed gedaan
Helaas werd het na een paar weken zo ontzettend slecht dat ik het hem niet meer aan kon doen, heb em in een stukje land naast Reus gezet en hij werd zó slecht dat ik een beslissing moest maken..
Hij kon zijn eten van de grond niet goed eten zonder steeds te moeten balanceren.. zijn bewegingsvrijheid werd beperkt tot een paar vierkante meter.
Ik kon hem omduwen, zo slap was hij.
Zijn benen begonnen achter schever te staan en je zag knikken in zijn knieën af en toe, zijn voorhand werd ook zwakker.
Op een middag vorige week zag ik hem in "slaapstand" door zijn beentjes zakken, hij sprong net op tijd overeind anders was ie gevallen.
Hij moest naar een smid, maar ook dat was een hel voor hem, hij kan zich niet staande houden en zoals ie nu was helemaal niet meer.
Zijn hoefbal lag steeds vreselijk open door zijn ongecontroleerde achterhand.
Zijn oogjes begonnen half te hangen en hij straalde niks meer uit, knuffelde erg veel met iedereen... hij was op.. geen kracht en energie meer.
Op 16 februari is hij heengegaan
"Lieverd, vertel Kas en Orlando (en Wendy) dat ik ze vreselijk mis en zal jou ook missen maatje...
Het waren maar 2 maanden dat ik voor je heb mogen zorgen, maar oh wat heb ik dat met heel veel liefde gedaan..."
Een filmpje die ik gemaakt heb ter nagedachtenis van een superlief paard waar ik veel om gegeven heb (veel om geef) en vreselijk zal missen:
Ik en Doyth
Mijn dochter Amber en Doyth
Reus en Doyth
http://www.mijnalbum.nl/Foto-DX7QMSGC.jpg
"Those we love don't go away,
they walk beside us every day.
Unsean, unheard but always near,
still loved, still missed and very dear"
En deze heel erg passende:
Als twee bruine ogen je vragen,
Help me, want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde...
Egoïstisch zijn?
Als je van de dokter hoort,
dit komt nooit meer goed.
En hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan ,omdat je hem niet wilt missen...
Egoïstisch zijn?
Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan.
Voorgoed en je zonder hem naar huis toe moet.
Met het halster in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
dit was het beste.
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Maar 2 maanden was hij bij mij,
elke dag samen was een feest.
En in al die tijd is hijzelf niet een keer...
EGOÏSTISCH GEWEEST...
Doyth heeft helaas maar 8 jaar mogen worden..
Ik zal je missen........................
