Geplaatst We reden op ons gemakje naar stal toen er een verschrikkelijk noodweer los barstte, dusdanig dat we zelfs even de auto aan de kant hebben gezet omdat de ruitenwissers het water niet meer weg kregen. Verschrikkelijk onweer, de ene klap na de andere, en, terwijl het pas half 7 was leek het wel nacht.
Rustig doorrijden naar stal, en al snel klaarde het weer op en zo snel als de bui kwam, was ie in een kwartiertje ook weer weg.
Met de auto langs de wei, waar we Hon zagen liggen.
Wat raar dat ze daar in die natte bagger ligt? En de kudde is ook nergens te bekennen? En ze ligt er zo raar bij? Ze zou toch niet door de bliksem getroffen zijn?
Onvoorstelbaar hoeveel gedachtes er in een paar seconden door je hoofd kunnen schieten.
Over de omheining heen klauteren.. Nee, ze ademt, ze gaat recht liggen, koliek dan misschien?
Naar het hoofd lopen, schreeuwen naar de auto: Dierenarts bellen!, en alleen nog kunnen denken, dit was het dan, terwijl je recht op het bot van het achterbeen kijkt.
Als verdoofd veeg je de natte manen uit dr ogen, je gaat met je handen over t lijf, en je ondekt de ene schram na de andere, en je kunt niks. Je paardje ligt te rillen van de pijn, kou en shock, en je kunt niks...
Een stalgenoot komt aanrennen met een deken en meld dat de dierenarts met spoed onderweg is, ze ziet het been, en draait zich vertwijfeld om.. "ook zij weet het".
De Dierenarts komt, en breekt zijn nek half omdat hij te snel over het hek wil klimmen.
Hij stelt me die ene vraag: Is het enkel een grasmaaier? Nee, ze is zoveel meer dan dat. Ze is mn maatje, mn allesje...
Hij legt uit dat de strekpees zowiezo kapot is, maar kan niet goed beoordelen wat er nog meer mis is. Het bot is heel, maar het is een flink gat. In de kliniek kunnen ze beter beoordelen of het te maken is.
De kudde is inmiddels binnen gezet, mijn stalhouder staat de omheining te slopen en komt later met de trailer aanrijden. De dierenarts spuit de wond schoon en doet er een noodverband om.
Hon staat, maar t voetje werkt niet. Met zijn 4en tillen we haar pasje voor pasje de trailer in, om vervolgens te beginnen aan de langste rit van mijn leven.
Mijn stalhouder zet het videoscherm van de camera in de trailer aan, maar t heeft geen nut, Hon is te klein, dus we zien haar niet.
Bij de kliniek aangekomen worden we vriendelijk en behulpzaam ontvangen. Pasje voor pasje weer uitladen, maar de dierenarts heeft hier een goed trukje voor. Hij bind een halstertouw om de kootholte, en verzet zo handmatig het been als Hon hem zelf om tilt, om te voorkomen dat het voetje naar achter klapt.
We komen in een onderzoekskamer, er komt een dierenarts bij, en een jong meisje, ik denk een stageire ofzo.
Het noodverband wordt verwijdert, ik zie de blik op het gezicht van 1 van de artsen, ondertussen kan ik nog steeds alleen maar huilen, want ik weet wat er komen gaat. Mijn hoop is geslonken tot 1 %.
Ik hoor ze praten: Dit is kapot, dit ook, dit ook, dit is heel, maar dit weer niet.
Een van de artsen komt naar me toe en legt me de situatie uit. Alleen de buigpees en het bot zijn nog heel. De strekpees is volledig door, maar is te maken. Het probleem zit hem in het botvlies wat van het bot af is geschraapt, en de bloedvaten die weg geslagen zijn. Met alle wil van de wereld kunnen ze dit niet maken, en na een heftige operatie om de pees te herstellen zal het voetje dan met 90% kans alsnog afsterven.
Ik weet dat ik geen keuze heb, ik moet haar laten gaan. Mijn man ondertekend diverse formulieren terwijl de arts uitlegt hoe het nu verder in zijn werk gaat. Hij vraagt me of ik erbij wil blijven. Nee, dat wil ik niet.
Ik geef haar een allerlaatste knuffel, en we worden begeleid naar een koffieruimte.
Verdoofd zit ik aan een tafeltje, mijn man stil en verdrietig tegenover me. Dit had niemand kunnen voorzien.
De deur gaat open en de arts geeft aan het alles rustig verlopen is en of ik haar nog wil zien. Nee, ook dat wil ik niet.
We bedanken de artsen en gaan met een lege trailer naar huis.
Dit bovenstaande is de avond van 24 juli 2009, de avond dat we gewoon even naar stal gingen om een bakkie te gaan doen, terwijl we normaal nooit op vrijdag naar stal gaan.
De dag dat ik mijn meisje verloor.
Honey, 2-5-1994 / 24-7-2009
