Bij deze zou ik graag mijn (bijna eigen) paardje herdenken...
Luna was een manegepaardje dat al op haar tweede zadelmak was,en hierdoor en nog andere vreselijke dingen heel moeilijk was,
ze stond bij mij op de manege en werd alleen maar in de beginnerslesjes gebruikt om wat rond te stappen...
voor de rest stond ze daar maar wat in haar stalletje...
mijn band met haar is eigenlijk begonnen met een snoepje na de les en een paar vreselijke jongens die haar altijd pestten door een snoepje net voor haar mondje weg te trekken, dit vond ik niet eerlijk tegenover haar, dus gaf ik haar na de les altijd een snoepje of twee (ja ik durfde het niet op te nemen tegen die jongens,want zij waren 13 en ik 8) op een keer mocht ik op haar rijden en dacht dat het helemaal mis ging lopen....maar het liep niet mis ze liet haar gemakkelijk opzadelen en het rijden was geweldig....
de pensionruiters hoorde ik bij het opstappen al grijnzen van zo 'je gaat er toch afvallennnnnn..' en na de les viel hun mond open...
na een half jaartje mocht ik haar leasen en snel erna kopen....
maar bij de dierenartskeuring liep het mis...
ze bleek aangeboren hartproblemen te hebben en is ter plekke in mijn armen ingeslapen,
ik mis haar elke dag nog,ze is pas vier jaar geworden...
dag mijn vriendinnetje

dag mijn bolleke

dag mijn snolleke

ik mis jou zo

waar ben je nu?

ik hoop dat je het goed hebt lieve banketstaaf

een leuke of bemoedigde reactie zou fijn zijn..
en nu ga ik heel bokt over me heenkrijgen dat ik geen topics over manegepaarden mag starten, maar Luna was voor de keuring al 3/4 van mij.
en begin nu niet heel hard 'pennyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy' te roepen,dit is waargebeurd!(en dus geen amika of whatever-verhaal)