Geplaatst Hier mijn verhaaltje:::
Mijn moeder ging een rondje door het bos, ik op de fiets ernaast. We gingen over het spoor en mijn moeder zegt zo ik ga eventjes galoperen Mijn moeder galopeerde weg en ik ernaast fietsen, opeens keek ik op zei. Dat had ik beter niet moeten doen want lamont deed zijn hoofd naar beneden en struikelde ( ik zie dat beeld nog steeds voor me) Mijn moeder kon er nog maar net afspringen en daar lagen ze, wij in paniek, lamont probeerde op te staan maar dat lukte niet. Mam riep: Daphne ik heb geen telefoon bij me, jij wel? Ja dat had ik, ik belde naar huis, maar mijn vader nam niet op. Ik fietste zo snel mogelijk naar huis Om het mijn vader te zeggen. Toen ik thuis aan kwam heb ik het me pa gezegt en is mijn vader weg gereden naar mijn ma. ik bleef thuis want mijn oma en zusje zouden zo thuis komen. Onder tussen had mijn moeder mijn mobieltje en had de dieren arts gebeld en meer.
Later toen ik daar heen ging op de fiets zag ik de politie aan komen, ik ben gouw weer omgedraait en weg gefietst.
Een poosje later toen ik thuis zat om rustig te worden kwamen mijn moeder, vader & de brandweer er aan. Iemand die toevallig in het bos was met de trekker met lader had lamont met moeite op de kar gekegen en naar huis gebracht, maar er moest wel brandweer zijn want ze moesten over de weg. De brandweer heeft lamont onder de carpoort gelegt en we zijn daar heel de nacht mee bezig geweest. Eerst dachten we dat hij zijn poten gebroken had, maar wat was gelukkig niet zo, hij lag in een gat. De volgende dagen ging het steeds beter met hem, hij kon de wei al weer in en zo.
Een maand of 3 later kwam mijn moeder bij me, ze zei dat ze me moest spreken, ik dacht: wat is er? zeg had tranen in haar ogen staan. Ze vertelde dat we lamont in moesten laten slapen omdat ze al vaker met hem over de kop was gegaan, en het te riskant was. Ik weet nog heel goed dat dat op een zaterdag ochtend was en dat we samen minstends 1 uur hadden zitten huilen. Ze vertelde ook dat lamont maandag al ingeslapen werd dat deed me zeer, ik moest toen gewoon naar school en als ik thuis kwam dan was hij er niet meer, bij die gedachte begon ik weer te huilen.
Die maandag, s'ochtends. ik vroeg mag ik nog eventjes naar lamont toe? Mijn moeder antwoorde: Nee daphne je kan hem beter herinneren zoals hij was. Ik weer huilen nartuurlijk!
Toen me moeder me van school af haalde was hij er al niet meer! Ik vond het best wel gemeen eigenlijk! Ik mocht hem niet eens meer gedag zeggen!
Nu is het al bijna 2 jaar geleden , maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren!!
Ik heb ook een gedichtje gemaakt, Hier komt het:
We renen over het weiland,
We galopperen over het strand
We draven door het gras,
We stappen door een plas,
Maar dat is nu voorbij,
Toen jij weg ging was ik niet blij,
Ik mis je nu nog meer,
Het was toen niet echt een leuke sfeer.
Ik denk nog terug aan twee jaar geleden,
Toen wij nog lekker samen reden,
Maar dat kan nu niet meer,
Het doet me nog steeds zeer.
Ik wou dat ik de tijd terug kon draaien,
En dat ik je gewoon weer kon aaien,
En dat ik nog samen met jou kon rijden,
In plaats van wat je nu bent, Diepvriesmaaltijden
Ik hoop echt dat dit jullie nooit overkomt, teminste niet zo'n dood als deze..
Meld dit bericht Verwijder post
