Geplaatst het is me tot nu toe niet gelukt om het hele verhaal op te schrijven maar ik moet het gewoon even kwijt..
ik heb zo'n drie kwart jaar een prachtige paint merrie verzorgt: Rosalie Marie van Oranje
ik heb op haar leren rijden, ik heb van haar geleerd hoe ik voor een paard moet zorgen en zij heeft van mij geleerd zich te gedragen..
dit alles met vallen en opstaan, hoe vaak ik wel niet van haar af ben gevallen is niet te tellen denk ik
alles ging geweldig, onze band werd met de dag sterker en ook op stal was de sfeer geweldig..
tot ik op een dag naar de wei liep om haar te gaan borstelen en rijden en zij mij niet begroetten met haar hoge enthousiaste gehinnik, haar oren naar voren en een vlotte galop maar met haar oren slap haar ogen half dicht en een zacht gebrom..
oh wat schrok ik van haar ! Maar ik had nooit gedacht dat het zo erg was..
omdat ik zeker wist dat ze ziek was heb ik haar in stal gezet, meteen plofte ze neer in het stro..
Ik heb gecontroleerd of het koliek was maar dat was het niet dus ben ik de dierenarts gaan bellen.
Daarna ben ik bij haar gaan zitten en heb aan één stuk door tegen haar gepraat..
Toen ik een auto hoorde ben ik naar buiten gelopen maar toen ik de dierenarts haar stal liet zien schrok ik !
Ze lag op haar zij en was helemaal bezweet. Ze hijgde ontzettend en ik merkte dat ze pijn had.
Na nader onderzoek bleek dat ze het niet zou redden.
De dierenarts wist niet wat het precies was maar de reis naar de kliniek zou ze niet overleven..
De eigenaar was inmiddels op de hoogte gesteld en kwam eraan.
Ik heb na dat bericht ontzetten gehuild en heb aan één stuk door haar gesmeekt om me niet te verlaten.
Na een tijdje hebben de andere mensen op stal mij naar binnen gebracht en gekalmeerd.
Vlak daarna kwam de eigenaar, toen zij Rosa zag besliste ze meteen dat het genoeg was.
We zouden haar laten inslapen, ze had te veel pijn en zou anders toch binnen enkele uren dood gaan.
We zijn allebei bij haar gaan zitten en hebben haar geknuffeld en toegesproken tot het eind.
Dat moment zou ik echt nooit meer vergeten. Meteen daarna ben ik ontzettend boos geworden omdat het zo oneerlijk was. Ik heb de hele middag buiten rond gelopen en kwam pas 's avonds laat thuis.
Mijn moeder was boos tot ze zag dat ik helemaal wit was.
Ik ben letterlijk in de deuropening flauwgevallen en heb daarna uren geslapen.
Met Rosa had ik alles verloren, mijn vrienden, mijn paardje, mijn leven !
elke middag was ik op stal te vinden maar nu Rosa weg was zou dat niet meer kunnen.
Toen in eindelijk wakker werd vertelde mijn moeder me dat ik een eigen paard zou krijgen.
Ik had daar toen helemaal geen interesse in maar ik ben blij dat ik toch een eigen paard heb gekocht !
Ik ben nu de trotse eigenaar van een prachtige merrie en zij helpt mij ontzettend om door deze tijd heen te komen. Alhoewel ik Rosa nog elke dag mis kan ik nu mijn gedachten ervan afleiden en kan ik gewoon op die stal blijven, dat scheelt heel veel !
Mijn roosje is weg, maar ik zal haar nooit vergeten..
Alhoewel ik haar niet lang heb gekend is mijn verdriet zo groot.
Er ging geen dag voorbij dat onze band niet beter werd..
Er ging geen dag voorbij dat wij niks leerden..
Nu gaat er geen dag voorbij zonder haar te missen..
Gelukkig heb jij nu geen pijn meer, maar oh wat mis ik je !
een lang verhaal maar ik moest het gewoon even kwijt.
Ik zit hier nu weer met tranen in mijn ogen.
Maar het helpt om het gewoon even kwijt te kunnen..
Zo'n paardje kan echt je beste vriendin zijn he?
