Geplaatst Het is nu alweer bijna 3 jaar geleden (16 december 2006) dat mijn eerste eigen pony is overleden. Elke dag was ik bij hem, en deelde ik mijn blijdschap, verdriet en boosheid met hem. Op een een of andere manier maakte hij mij vrolijk.
Moos was een haflinger van onbekende afkomst. Hij was van mij en van vrienden van ons (dus half half). Moos was 13 jaartjes jong.
Ik heb maar heel kort van mn lieve Haflinger kunnen genieten.
Het was een saaie winterdag (2 dagen voor mijn verjaardag, en de verjaardag van mn tante) dat ik een telefoontje kreeg. Ik hoorde een huilend meisje, de dochter van de vrienden. Ze vertelde me dat Moos dood was. Ik kon het niet geloven en begon heel hard te huilen. Ik hoorde dat hij was ingeslapen omdat hij zn been gebroken was. Niemand weet hoe dit gekomen is.
De vrienden waren namelijk een weekendje in België samen met Moos. Ze gingen tussen de middag wat eten en hebben Moos toen losgelaten in een paddock van het restaurant.
Toen ze terug kwamen lag Moos op de grond. Meteen wisten ze dat er iets goed mis was.
Ze hebben meteen een veearts gebeld en het bleek dus dat zn been gebroken was. Ze hebben overlegd en het bleek de beste optie te zijn ; inslapen.
Ik heb nooit afscheid kunnen nemen van mn trouwe viervoetter. Ik mis hem gewoon te erg. Bijna elke dag moet ik nog huilen.
Ook mijn verjaardag dat jaar was een ramp, ik heb de hele dag moeten huilen en was niet eens heel blij met iedereen die er was. Ik hoop dat ik al mijn verdriet ooit nog eens kan verhelpen. (ik denk dat dat toch nooit gaat lukken, maargoed.)
Ik vind dat Moos een ere plekje verdient en heb daarom dit topic gemaakt.
Lieve Moos,
iloveyou.
Foto's van toen;
bewerking
close up van ons 2en
