Geplaatst 14-04-'99 - 15-08-'08
Precies 1 jaar geleden dat er een einde is gekomen aan me maatje ze mooie leventje.
Door erge atrose in zijn hals hebben we hem voorgoed moeten laten gaan.
Het gemis is elke dag nog enorm en weet nog steeds niet wat ik zonder hem moet
Vergeten zal ik hem nooit, en ooit,ooit komen we elkaar weer tegen!
Als ik bang was of verdrietig,
kon je me aan kijken vol begrip.
Met je warme bruine ogen,
met je rustgevende blik.
Als ik onzeker was of bang,
gaf je me vertrouwen en moed.
We konden iedereen aan,
al was dat niet voorgoed.
Want opeens was je weg,
de horizon achterna vliegensvlug.
Ik mis je o zoveel,
kom nu maar terug.
We hebben moeten overwinnen,
om te worden wat we nu waren.
En uiteindelijk waren we het ultieme koppel,
wat ik nu weer moet laten varen.
Nu je er opeens niet meer bent,
voel ik me zo schuldig over alles.
Ik had veel dingen anders moeten doen,
moeten leven met de dag.
Ik keek elke dag zo naar je uit,
voelde me een koningin op jouw rug.
Ik deed zoveel ik kon voor jou,
en je gaf me daar zoveel voor terug.
Nu ben ik je kwijt,
was nu nog even bij me gebleven.
Had ik je nou nog maar kunnen aaien,
al was het maar heel even.
Ik voel me zo leeg van binnen,
over mijn wang rolt steeds een traan.
Ik voel een groot gemis,
waar geen woorden voor bestaan.
Ik zal je nooit vergeten,
dat heb ik je beloofd.
Je kunt nu lekker slapen,
zonder zorgen aan je hoofd.
Maar ik wil nog wel duidelijk zeggen,
dat ik zoveel van je heb geleerd.
Je hebt me over hobbels gedragen,
je deed voor mij nooit iets verkeerd.
Ik heb van je gehouden,
zoals ik van geen ander deed.
En ik zal van je blijven houden,
als je dat maar niet vergeet.
Je was mijn grootste trots,
mijn liefde, mijn alles.
Ik hield van je,
ik hou van je.
Voor goed naar de eeuwige groene weides...
Laatste Kus
